Προ-εόρτιον ....

Στείρες οι ευχές στο ''αγιόκλιμα'' ...

Απαλλαγμένοι απ' τους πολλούς,
μα περισσότερο υποκριτές στον εαυτό μας.
Μασκαρεμένοι συνειρμοί
ρεμβάζουν με λογικιστική κυριαρχία!

Η αγάπη ακόμη όμως
δεν γεννήθηκε εντός μας.
Ντύθηκε τα πρέπει μοναχά.

Στείρες οι ευχές,
σε στείρες εποχές.

Απ' έξω η φτώχεια θερίζει
-μα το τραπέζι μας ολόπλουτο- .
Πόνος και βια, σερβιρισμένα
δια το εσωτερικό νεκροταφείο μας!

Σειρά στην τσόχα.
Όλο και κάποιον θα ευνοήσει
μια χαμένη κίνηση ενός άλλου!

Που να σηκώσουμε το καλοθρεμμένο κορμί μας
και να το σύρουμε στα σκουπίδια,
στα στενά και στις πλατείες;

Τρέμουν εκεί έξω,
όσα αδιαφορούμε να κοιτάξουμε!
Μια κουβέρτα τρυπημένη για ζεστασιά,
για τρία, πέντε, ίσως και παραπάνω σώματα..

Μια γωνίτσα να φωλιάσουν σε μια κούτα,
τετράποδοι μετανάστες.

Στείρα κι η γιορτή.
Πυροτέχνημα δίχως λάμψη.

Μα σώπασε τώρα.
Κουκουλώσου αμέριμνος!
Κι' εγώ το ίδιο!
Και όλοι!

Στείρα και η λύπη μας ...