Φορές-φορές θαρρείς οι άνθρωποι
απαρνητές της ίδιας τους ζωής πως είναι.
Ζώνονται περίλυποι την μοίρα τους
δίχως μια νέα φορεσιά απ' την ντουλάπα
των διαφορετικών ημερών.
Καθορισμένοι και γερασμένοι
γέμισαν συνήθεια τα βήματά τους,
χωρίς παράδειγμα να 'χουν το ανθηρό γλαστράκι,
που καθημερινά ενδύεται κι' ένα νέο πρασινόφυλλο.
Φορές-φορές οι άνθρωποι
λυμαίνονται να εξουσιάσουν
ακόμη και την πιο κρυφή τους φαντασίωση.
Να την καταστείλουν μην και επιτύχει!
Μην κάνει και ζήσει δηλαδή έστω και νοερά
μην και το ονειροπόλημα τους δείξει κάποια οδό...
Τον άνθρωπο φορές-φορές δεν τον συμμερίζομαι
και να με συγχωράτε αν τον θέτω σήμερα,
απέναντι απ' το είδωλo που τόσο έντεχνα αποφεύγει.
Φορές-φορές λοιπόν
σε πέλαγα, βουνά,
ουρανούς και κάμπους,
διερωτώμαι αν εστίασαν
οι κόρες των ματιών του
κι' αν έψαξαν πατρότητα
και μητρική αγκάλη.
Αυτά φορές πολλές με επισκέπτονται
και μιαν ορφάνια διαμηνύουν αναπάντητη!
