Δυο την ημέρα επαφές, αέναες, συνεχής.
Εκείνος λαμπερός στα πορφυρά ντυμένος,
εκείνη στα μπλε, τα ωκεάνια μυστήρια.
Κάποιες βραδιές με το φέγγος επισκέπτη
που μισό ή ολόγιομο, παράπονα καταγράφει.
Καθηλώνουν το σύμπαν μέσα σε λίγα λεπτά
γεννώντας τις πιο απροσδόκητες επιθυμίες!
Παίρνουν τον πόνο των ανθρώπων ή την χαρά,
-φορτώνονται και τα λάθη τους ακόμη-
αφουγκράζονται το σπάραγμα των ζώων,
πενθούν για κάθε πλήγιασμα του εδάφους.
Αγκαλιάζουν το εμβατήριο των πουλιών
και το θρόισμα των φύλλων -όσων απέμειναν-.
Ιεροτελεστία το τραγούδι τους!
Τα πάντα γύρω, ιερά σιωπούν.....
Μαβιά αγάπη, φορτώθηκε τα βάρη όλα
τα αναστενάγματα, τους πόθους, τις ανάγκες...
Θαρρείς την μαγεία που ανερμήνευτη μένει
και φορές-φορές προσεύχεσαι ευλαβικά στο θαύμα!
Ακόμα και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες κι οι πόθοι
λυτρώνονται στην λεηλασία της μαγεύτρας στιγμής
που μύρο θεραπευτικό στάζει στις καρδιές και τις επουλώνει.
Μεγαλόψυχη μητέρα,
σε σκοτώνουν τα παιδιά σου
κι αντί στην μεγαλοψυχία σου,
αχάριστα εστιάζουν στην οργή σου
που τα ίδια σου προκαλούν.
Μα πάντα εδώ, ορθή και απέθαντη
σε χρώμα ελπιδοφόρο, παρά τον πόνο,
φορτώνεσαι ταπεινά τα εγκλήματα όλα.
Μαβιά, αιώνια αγάπη,
μαθήματα ευσπλαχνίας παραδίδει.
Μα ακόμα ο άνθρωπος να δει από τα έγκατα
με της ψυχής τα πιο γλυκά τα μάτια.
