Ο Μίκης Θεοδωράκης, σήμερα 2 Σεπτέμβρη του 2021, αποχαιρέτησε το γήινο πεδίο και κίνησε να βρει φίλους, ποιητές, ιερούς στοχαστές, τραγουδοποιούς και συνθέτες που μαζί τους ονειρεύτηκε έναν πιο όμορφο και δικαιότερο κόσμο... Ο Μίκης εδώ και κάποιες ώρες, δεν βρίσκεται ξαπλωμένος εκεί στο σπίτι του, με την κουβερτούλα και το καροτσάκι που συνόδευαν τα τελευταία του χρόνια... Πλέον το σώμα του, έγειρε ακόμα περισσότερες μοίρες και ξάπλωσε στο κρεβάτι της χωροχρονικής μηχανής που θα τον μεταφέρει στο πέρασμα του άχρονου και άχραντου φωτός. Σε αυτό το ταξίδι, της αθάνατης ψυχής! Εκεί κάπου στο σύμπαν, σήμερα τα αστέρια δημιουργούν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη με τα δικά τους ηλεκτρικά δάκρυα που στάζουν επάνω στην γη του πολιτισμού, της μουσικής παιδείας, της καλαισθησίας και.. της απαγγελίας... Αυτά τα δάκρυα, ας είναι τα μελλοντικά απανθίσματα γνώσης για τις γενιές που θα 'ρθουν να ζήσουν σε έναν τόπο που μονίμως κατακρεουργείται από εγχώρια αλλά και εξωτερικά συμφέροντα. Ας είναι αυτά τα δάκρυα, τα απαυγάσματα μιας αλλαγής κοινωνικής και κυρίως συνειδησιακής που θα λάβουν ευλαβικά τα παιδιά μας, ώστε να ανατραπεί η υπάρχουσα συνθήκη πολυετούς κρίσης στον τόπο, που δεν έχει να κάνει μόνον με την οικονομική ή την υγειονομική που διανύουμε σήμερα, αλλά έχει να κάνει με την πολιτισμική, την αξιακή και πνευματική κρίση στην οποία έχουμε περιέλθει ως έθνος εδώ και πάρα πολλά χρόνια!
Σήμερα η υποδοχή στον τεράστιο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, θα είναι ευπρεπής και αντάξια του έργου που πρόσφερε, όχι μόνον εντός των συνόρων... Ο Μίκης Θεοδωράκης, ήσαν (είναι και θα είναι) παγκόσμιος! Το έργο του απέκτησε μια απέραντη οικουμενικότητα, η οποία μίλησε για την Ελλάδα (το φως της, τις εύκολες, τις παράξενες, αλλά και τις δύσκολες εποχές της) ως τα πέρατα της Γαίας... Αυτό το οικουμενικό εμβατήριο, είναι σπουδαίο που αγκαλιάστηκε από όλο τον κόσμο μας. Η λαμπροσύνη και η εμβέλεια της μουσικής του Μίκη, έλαμψε και εν τέλει φώλιασε σε κάθε καρδιά ανήσυχου και επαναστατικού πνεύματος. Έγινε δάδα και φάρος αντίστασης.
Γιατί αυτός είναι ο μέγιστος Μίκης...
Ασύνορος με βαριές παρακαταθήκες σοφίας, ενωτικός, ρομαντικός, κάποιες φορές πύρινος και ενάντια στην αρρωστημένη ''ταμπελοποίηση'' που πλήττει τα τελευταία χρόνια την χώρα, άρα μοιραία και διχαστικός... Κατακρίθηκε σε πολλά σημεία της ζωής του, για αποφάσεις και κυβερνητικές θέσεις που κατείχε! Κατακρίθηκε που πολιτεύτηκε και συμμετείχε σε καυτά ζητήματα της Ελλάδας... Τον αποκάλεσαν εντεταλμένο, βαλτό, ευνοημένο απ' την Χούντα με χρήματα. Πιστώθηκε ''προδοτικές κορόνες'', από εκείνους που πάντοτε ως συνεργάτες των Ναζί και ως εγχώριοι ξεπουλημένοι, έπαιζαν τον βρώμικο και ύπουλο ρόλο του Κωλλετισμού και της μισθοφορικής κουκούλας σε τούτα τα πανάγια χώματα, ώστε να διαβάλουν κάθε πατριωτική τάση ή γέννηση σπίθας που θα παρέσυρε κι' άλλους αγωνιστές στην μάχη προς της ''ελευθεριάς το φως'' όπως έλεγε και στο μεγάλο τραγούδι του...
Κατακρίθηκε για την στάση του απέναντι στην ντροπιαστική Συμφωνία των Πρεσπών το 2018, όταν ύψωσε τότε στο Σύνταγμα την σημαία της Ελλάδας και χαιρέτησε τους παρευρισκομένους στην συγκέντρωση. Και τι δεν άκουσε τότε, όπως θυμόμαστε... Τον είπαν ''φασίστα''. Τον είπαν ''ακραίο''. Τον είπαν ''εξτρεμιστή''. Άλλοι, είπαν πως ξεμωράθηκε τώρα στα γεράματά του και δεν ξέρει απλά τι λέει. Εκείνος όμως, όχι μόνο γνώριζε και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, αλλά σαφώς και γνωρίζοντας το ζήτημα του Σκοπιανού πολύ καλά, γρήγορα αντιλήφθηκε τις παγίδες που τα δόλια αρπακτικά των επικυριαρχικών συμφερόντων είχαν στήσει, σε μια μακραίωνη και πονεμένη ιστορία για την Ελλάδα. Είπε τότε, εκείνο τον κρίσιμο Ιανουάριο: ''Φθάσαμε στο θλιβερό σημείο να απολογούμεθα για τον πατριωτισμό μας''... Ναι, το είπε ξεσηκώνοντας θύελλες αντιδράσεων (θετικών και αρνητικών). Τι σημασία όμως έχουν αυτά; Ο ίδιος, παραδέχθηκε δικά του λάθη, κάνοντας κάτι που οι επαγγελματίες ''αριστεριτζήδες'' δεν κάνουν ποτέ... Αυτοκριτική...
Πήρε έτσι την ολική ευθύνη στην πλάτη του, ώστε να επωμιστεί το βάρος της ανέντακτης οπτικής και αντί να κωφεύει μπροστά στο στυγερό αυτό γεωπολιτικό έγκλημα κατά της πατρίδας του, βγήκε με παρρησία να υπερασπιστεί την Χώρα και την πλειοψηφία του λαού της (την οποία φασιστικά δεν λογάριασε η τότε ''αριστερή'' κυβέρνηση Τσίπρα), βροντοφωνάζοντας το ΟΧΙ απέναντι στους κυβερνητικούς προύχοντες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τις δρομολογημένες αποφάσεις υπογραφών που είχαν ήδη παρθεί...
Και τότε ήταν που έσπασε το φράγμα των στεγανών, του κομματικού και ιδεολογικού ταγισμού, που το σύστημα θέλει να συντηρεί ώστε να ελέγχονται τα χειραγωγούμενα πλήθη και να καταδεικνύουν πάντοτε με μια ''μαρκίζα'' που τρεντάρει ανά εποχή, κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να δει ολιστικά και πίσω απ' τις βιτρίνες, κάνοντας χρήση της απλής λογικής και αποκτώντας κριτική σκέψη πέραν των δογματισμών. Αλλά τι τα θες Μίκη Θεοδωράκη; Δεν χώρεσες και ούτε ποτέ θα χωρέσεις σε στεγανά, διότι ήσουν ταξιδευτής. Αθεράπευτα ρομαντικός, στοχαστής, με μια μουσική παιδεία και γνώσεις, που δεν χωρούσαν μέσα σε μικρόνοες ανθρώπινες κατασκευές. Ήσουν (και είσαι) ένας άνθρωπος έξυπνος, με πηγαίο χιούμορ, σπουδαίο λόγο, πλημμυρισμένος από έρωτα και αγάπη για την ύπαρξη, την ελευθερία, το δίκαιο και την ζωή!
Οι νότες συνόδευσαν την ζωή σου, ακόμη και όταν εκείνη φάνταζε μονότονη και βρισκόταν εξορισμένη, βασανισμένη και φυλακισμένη. Η αδιόρατη πνευματική και καλλιτεχνική φλόγα έκαιγε μέσα στα σωθικά σου, αλλά και σε όλων των συντρόφων σου, που λαχταρούσαν να ανατείλει της δικαιοσύνης ο νοητός ήλιος πάνω απ' την ταλαιπωρημένη και χιλιοβασανισμένη Ελλάδα. Κωμβικέ άνθρωπε. Τραγούδησε ένα ολόκληρο έθνος στα χείλη του, τα τραγούδια σου που σήμαναν εναρκτήριο λάκτισμα εξέγερσης, οδηγό για ενδεχόμενες μελλούμενες εθνικές ταπεινώσεις... Ταπεινώσεις που πάντοτε ξεκινούν από εμάς, οι οποίοι προσαράζουμε στου χθες τους αγώνες και τις νίκες, μα ποτέ δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας για να αγωνιστούμε στο σήμερα, με αποτέλεσμα να ηττούμαστε πανηγυρικά και αποκαρδιωτικά. Έχοντας πάντα ως σημαία και στέμμα την αδιανόητη αυτή ''περηφάνια'' για τα σκήπτρα των προγόνων μας, νομίζουμε πως αυτά θα μας σέρνουν κιόλας σε άχραντα πεδία ύπαρξης, ώστε να περιμένουμε κάποιο ''θαύμα'' ή κάποιον σωτήρα που θα ''ασπαστεί'' όλον αυτό τον πλούτο για να μας ''σώσει''...
Τι να πει κάποιος για την σπουδαία κληρονομιά που αφήνεις πίσω σου; Για τις μουσικές, τα λόγια, τις συνεργασίες, για τα πανάξια βραβεία και νόμπελ που σου δόθηκαν; Μα και να μην σου είχαν δοθεί, αυτό δεν θα σήμαινε στην ουσία τίποτα, αν αναλογιστούμε την έκταση που έλαβε το έργο σου. Τι να πει κάποιος για την ζωή που αφιέρωσες στην αντίσταση; Τι να πούμε για την αέρινη παρουσία σου και για την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία σου που σε έθεσαν ως και σήμερα, αυτό που (θέλω να πιστεύω) θα θυμόμαστε για πάντα; Παγκόσμιε, Μίκη Θεοδωράκη... Εσύ δεν χωράς σε στεγανά... Και ξέρεις κάτι; Σήμερα δεν έφυγες μόνο, μα ήρθες ξανά! Μέσα στην τεράστια αναδρομή που εδώ και κάποιες ώρες πράττουμε πάνω στο έργο και την ζωή σου, ήρθες ξανά και επαναπροσδιόρισες την ανάγκη για συνοχή, ένωση και σύμπνοια σε αυτές τις επικίνδυνες και περίεργες εποχές που βρισκόμαστε... Θύμισες πως πάντοτε, οι σκοποί των εξουσιών που επικαλούνται το ''κοινωνικό καλό'' δεν είναι καθάριοι και έντιμοι... Σήμερα έδωσες ξανά νόημα και πνοή, έδωσες βαθιά ανάσα κουράγιου, στην Ελλάδα του φωτός που αγάπησες και για εκείνην έγραψες μουσική και τραγούδησες... Φώναξες ΟΧΙ και πάλι... Κίνησες την εσωτερική μας ανησυχία (η οποία είχε μετατραπεί σε ηλιθιότητα και καθεστηκυία), ώστε να ξεσκουριάσει επιτέλους απ' την ακινησία και να σηκωθεί να διεκδικήσει ακόμη και το αυτονόητο... Την στοιχειώδη ελευθερία της... Σήμερα, ναι! Μας έριξες τόσο γερά χαστούκια, που δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε ποτέ, μα να μας γίνουν καθημερινό ψωμί και νερό... Μια καθημερινή υπενθύμιση...
Αυτός ήταν ο Μίκης... Ένας άνθρωπος με ευαισθησία, αδυναμίες, τρωτός, καλαίσθητος και λεβέντης, μα πάνω από όλα ευγενής και γλυκός... Ένας άνθρωπος και καλλιτέχνης άξιος, αληθινός, μα και όπου χρειαζόταν πέρα για πέρα τσαμπουκάς. Ένας άνθρωπος με 10 σε όλα του. Και στα σκότη και στο φως του! Ταυτοχρόνως θεϊκός μα και θνητός... Και στα λάθη και στα ορθά του... Πράγματα που ο ίδιος όμως αποδέχθηκε και παραδέχθηκε, ορθώνοντας το ανάστημά του απέναντι σε δικές του λάθος ή ορθές επιλογές, που ήταν συνυφασμένες με την χώρα που κατοίκησε και λάτρεψε με την καρδιά του ως και σήμερα.
Ως τελευταία του επιθυμία πριν αποσπερίσει, ήταν να τον θυμάται ο κόσμος ως τον Μίκη Θεοδωράκη, τον κομμουνιστή... Ίσως πολλοί, έτσι να τον θυμούνται... Κάποιοι άλλοι πάλι, θα τον θυμούνται ως τον Μίκη Θεοδωράκη, σκέτο. Χωρίς προσδιορισμούς και ιδιότητες... Τον Μίκη με εκείνο το φλογισμένο βλέμμα της ανατροπής, που κέρναγε ποτήρια αθανασίας μέσα στα πιο χαραδρωτά σημεία της ψυχής των ανθρώπων, που για καιρό είχαν μείνει άφλογα και άφωτα... Τον Μίκη που ο λόγος του, γινόταν τρεχούμενο νερό και ξεδιψούσε τις ανθρώπινες στερεμένες πηγές...
Ας διευθύνει πλέον, τις ορχήστρες στους ανθώνες του παραδείσου!
Θρύλε, Μίκη Θεοδωράκη.... Σε ευχαριστούμε για όλα...
Καλόδρομος και καλοτάξιδος στο αέναο φως!
Το πέρασμά σου να είναι στρωμένο με ηλιανθούς...
