Σαν βγεις στον δρόμο για τα ..Τέμπη, ούτε που φαντάζεσαι τι μίγματα συναισθημάτων μπορούν να δημιουργηθούν μέσα σου! Το μόνο σίγουρο, είναι πως για τα Τέμπη (σε αντίθεση με την Ιθάκη), εύχεσαι να είναι κάπως πιο σύντομος ο δρόμος. Ή μήπως όχι; Ίσως να εύχεσαι και να είναι πράγματι μακρύς, για να μπορέσεις κάπως να διαχειριστείς μέσα σου όλα όσα εκεί πρόκειται να συναντήσεις. Ο δρόμος για τα Τέμπη, κουβαλάει πάνω του φορτία βαριά. Τους 6 αδικοχαμένους φιλάθλους του ΠΑΟΚ το 1999! Τα 21 γλυκά μαθητούδια από το Μακροχώρι Ημαθίας, που κόπηκε το νήμα της ζωούλας τους πριν καν προλάβουν να ζήσουν! Και τώρα; Τους 57 (;;;) δολοφονημένους στο σιδηροδρομικό έγκλημα, της 28ης Φλεβάρη του 2023! Άραγε να 'ξερα και ο ίδιος τι θα συναντούσα; Προετοιμαζόμουν καιρό πριν για αυτό. Από την καταγραφή της ''Καταγγελίας''. Από την παρουσίαση του άλμπουμ ''Να 'ταν ο κόσμος ζωγραφιά'' τον περασμένο Σεπτέμβρη εδώ στο νησί. Εκείνο το βράδυ διάβασα το μήνυμα της Κατερίνας (αδελφή του δολοφονημένου στο 1ο βαγόνι, Γιάννη Βουτσινά) στους παρευρισκόμενους και κατήγγειλα ανοιχτά μέσα από ένα τραγούδι το κράτος των μαφιόζων και του οργανωμένου εγκλήματος. Ναι! Είδα μάτια να δακρύζουν κείνη την νύχτα. Χέρια να τα σκουπίζουν. Αγκαλιές και συγκίνηση, σε ένα κλίμα πλήρως φορτισμένο. Μετά από αυτό, είχα ήδη κάνει τις πρώτες σκέψεις, πως στον έναν χρόνο από το σιδηροδρομικό φονικό, θέλω να βρεθώ στο σημείο. Να καταθέσω τιμής φόρο, όχι απλά στα λόγια, αλλά έμπρακτα με την παρουσία μου και στο πλάι συγγενών που ακόμη και σήμερα δεν έχουν προλάβει με τέτοιον κυβερνητικό εμπαιγμό και συγκαλύψεις, να ηρεμήσουν και να θρηνήσουν επιτέλους τα σπλάχνα τους.
Από τις αρχές του περασμένου Ιουλίου, είχα αναπτύξει μια επικοινωνία με την επιζήσασα της σύγκρουσης των τρένων, Ευδοκία Τσαγκλή. Αφορμή, ένα βίντεό της που εκείνες τις μέρες είδα. Αποφάσισα να της στείλω ένα μήνυμα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου! Στο τέλος, έστειλα μαζί και την ''Καταγγελία'' που θεωρώ πως σίγουρα ανήκει και σε εκείνην, όπως και σε όλους τους επιβάτες που βρέθηκαν στα βαγόνια εκείνη την νύχτα (νεκρούς και επιζήσαντες), αλλά και στους συγγενείς των θυμάτων. Έτσι και έγινε! Πίστεψα όμως ό,τι δεν πρόκειται να το δει με τόσο όγκο και βροχή μηνυμάτων που θα δέχεται.
Οι μέρες είχαν περάσει και είχα ξεχαστεί πλήρως. Ένα βράδυ καθώς διάβαζα κάποιο άρθρο, η Ευδοκία μου απάντησε και έτσι ξεκίνησε η επικοινωνία μας. Λίγες ημέρες αργότερα, σε μια εκπομπή του ΚΡαΧ (Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων), η Ευδοκία με ενημέρωσε πως θα μιλήσει το βράδυ μαζί με την Κατερίνα Βουτσινά (αδελφή του Γιάννη Βουτσινά, ενός εκ των θυμάτων των τρένων) για τις τότε τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των Τεμπών! Με ρώτησε αν θα μπορούσε να συμπεριλάβει την Καταγγελία στην λίστα των κομματιών της εκπομπής. Της είχα ήδη πει πως ελεύθερα κάνει την Καταγγελία ό,τι μα ό,τι αγαπάει. Επειδή δεν άκουσα την εκπομπή εκείνο το βράδυ, το πρωί έλαβα έναν σύνδεσμο από την Ευδοκία, ο οποίος είχε την εκπομπή στο mixcloud και από εκεί τελικά την άκουσα.
Η Ευδοκία με φέρνει σε επαφή με την Κατερίνα. Από εδώ και έπειτα, αρχίζει η επικοινωνία μου μαζί της. Την άκουγα να μιλάει στην εκπομπή και ένιωθα λες και την γνωρίζω έτη. Λες και έχουμε ανταλλάξει δεκάδες ιδέες, απόψεις, γνώμες. Τόσο οικεία! Σαν να έχουμε επικοινωνήσει δια ζώσης, πολύ πριν ακούσω καν την φωνή της. Μιλήσαμε και ανταλλάξαμε κουβέντες. Με ευχαρίστησε για το κομμάτι. Άκουγα με προσοχή τα όσα βίωνε και μου μετέφερε, πραγματικά συγκλονισμένος! Λίγο καιρό μετά και αφού ανά διαστήματα επικοινωνούσα με την Κατερίνα, ήξερα πως πλησίαζε ο Σεπτέμβρης και η μέρα της παρουσίασης του μουσικού άλμπουμ μας στον Πύργο. Όταν έφτιαχνα την λίστα με τα τραγούδια, άφησα για το τέλος, το πιο βαρύνουσας σημασίας κομμάτι. Την Καταγγελία, η οποία καταγράφηκε με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη! Σκέφτηκα πως για εμένα, ήταν ιερή υποχρέωση να μεταφέρω αυτό το κοινωνικοταξικό μήνυμα στην συναυλία, οπότε το τραγούδι μπήκε στην λίστα! Με τίποτα δεν θα άφηνα το γεγονός να ξεχαστεί, ούτε την λήθη να σκεπάσει την μνήμη των δολοφονημένων από τα κρατικά ανδράποδα! Αυτό όμως που θεώρησα ό,τι θα είχε πολύ περισσότερη αμεσότητα και σημασία, ήταν η παρουσία ανθρώπων που είτε βίωσαν το συμβάν και επέζησαν με τα όποια τραύματά τους, είτε εκείνων που έμειναν πίσω έχοντας χάσει ένα δικό τους πρόσωπο στο φονικό. Έτσι, έστειλα ανοιχτή πρόσκληση στα κορίτσια (Κατερίνα και Ευδοκία), ώστε να παρευρεθούν στις 8 Σεπτέμβρη στην Σαντορίνη (ημέρα παρουσίασης του άλμπουμ μας) και να μιλήσουν οι ίδιες για το καυτό θέμα των Τεμπών σε όσους θα βρίσκονταν στην πλατεία του χωριού. Η Ευδοκία δεν κατάφερε να ταξιδέψει εκείνη την περίοδο! Η Κατερίνα, με ενημέρωσε τηλεφωνικά, ό,τι θα κάνει τα πάντα για να βρεθεί έστω και για μια διανυκτέρευση. Μέρες μετά και λόγω κάποιων προσωπικών της ζητημάτων, μου μετέφερε πως δεν θα μπορέσει να κατέβει στο νησί κείνη την μέρα! Δίνοντας όμως ραντεβού για μια επόμενη φορά. Αφήσαμε ανοιχτό πάντως, πως θα μου έστελνε ένα γράμμα για να μεταφέρω στον κόσμο εκείνη την βραδιά.
Οι μέρες πλησίαζαν. Όλα ήταν έτοιμα για την νύχτα της παρουσίασης του άλμπουμ μας. Η Κατερίνα, το μεσημέρι εκείνης της μέρας, μου έστειλε το γράμμα που θα διάβαζα πριν από το τελευταίο κομμάτι του λάιβ! Στο εκ μέρους της γράμμα, μιλούσε ο δολοφονημένος αδελφός της. Ο Γιάννης Βουτσινάς, ετών 49! Και έφτασε η ώρα! Στο τέλος του γράμματος αναφέρεται το εξής: ''Δολοφονήθηκα! Να με θυμάστε παρακαλώ''.... Καταγγελία''! Και οι καρδιές μας την στιγμή εκείνη, κίνησαν τα σκιρτήματα. Συγκίνηση, δάκρυα, φορτισμένη ατμόσφαιρα στον χώρο! Ποτέ να μην συνηθίσουμε το τέρας. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με αγκαλιές και ανταλλαγές υψηλά δομημένου λόγου. Ανανεωμένων κραδασμών, συχνοτήτων και αισθήσεων. Ζήτησα από το μικρόφωνο στην αποφώνηση, ποτέ να μην ξεχάσουμε! Την επομένη, επικοινωνώ με την Κατερίνα και της μεταφέρω το κλίμα. Συγκινημένοι και οι δυο μας, σαφέστατα. Της είπα πως αν υπάρχει κάποιο υλικό από εκείνο το απόσπασμα, θα της το στείλω να το έχει και εκείνη! Μέσα σε αυτό το διάστημα και με τις εξελίξεις στο ζήτημα των Τεμπών (με όλο και περισσότερα στοιχεία που έρχονται στο φως) να τρέχουν, ξανά ανά διαστήματα μιλούσα με την Κατερίνα. Ενημερωνόμουν και από εκείνη και από την Ευδοκία για τα όσα διαδραματίζονται. Κυλάνε οι μέρες! Αρχίζει η παρωδία της εξεταστικής επιτροπής! Αρχίζει ο εμπαιγμός, το κουκούλωμα από τα κυβερνητικά δωσιλογικά πιόνια και η εκμετάλλευση από διάφορα αντιπολιτευτικά ρεύματα! Η προανακριτική φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός πια, αφού η πλειοψηφία ''αποφασίζει και διατάσσει'' για όλα! Παρελαύνουν τόσοι και τόσοι από την αίθουσα της εξεταστικής, με την ανοχή και την κάλυψη φυσικά του προεδρίου, καταπατώντας κάθε έννοια στοιχειώδη δικαίου και αξιοκρατικής λειτουργίας. Βασικοί και κομβικής σημασίας μάρτυρες, αποκλείονται. Ειρωνείες, αλλαζονεία, έπαρση, ασυλίες, συμπεριφορές προσβλητικές απέναντι στους νεκρούς, κοκκορομαχίες χρωμάτων και η ουσία να μένει μετέωρη. Οι οικογένειες των θυμάτων και οι τραυματίες, να παρακολουθούν αποσβολωμένοι το θέατρο του εξ' αρχής γυμνού βασιλιά. Η χλεύη, η προσβολή, η ύβρις και ο εμπαιγμός στην νοημοσύνη τους, να γίνεται επί μονίμου και καθημερινής βάσεως μαχαιριά.. στις ήδη υπάρχουσες πληγές τους.
Όλο αυτό το πανηγύρι, φτάνει στο τέλος του πριν από λίγες ημέρες και πριν κλείσουμε έναν χρόνο από το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, το οποίο έφερε στην επιφάνεια όλο το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας που υπηρετεί μεγαλοσυμφέροντα και οφέλη. Οι παθογένειες στους απαρχαιωμένους ελληνικούς σιδηροδρόμους, οι ελλείψεις και παραλείψεις στο δίκτυο, τα μη ολοκληρωμένα συστήματα ασφαλείας, τα λάθη, οι μη υλοποιημένες συμβάσεις για τα έργα και την ανάταξη των συρμών, η χρόνια εγκατάλειψη, η ανάθεση μεγαλοεργολαβιών, τα οικονομικά σκάνδαλα, οι ποινικές ευθύνες και άλλα τόσα, ήρθαν να προστεθούν σε ένα σωρό εγκληματικές ενέργειες (μπαζώματα, μη τήρηση σειράς κανονισμών στον χώρο εγκλήματος, αλλοίωση στοιχείων, ερωτηματικά για την εμπορική αμαξοστοιχία και λοιπά). Οι οικογένειες δεν έχουν βρει την σειρά του κύκλου στο πένθος τους, δεχόμενοι το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Δεν θα επεκταθώ όμως περαιτέρω σε αυτά, διότι λίγο ή περισσότερο, όλοι παρακολουθούμε το θεατράλε της κυβερνητικής συγκάλυψης από το υψηλότερο έως το πιο χαμηλό φάσμα της εγχώριάς μας μπανανίας. Ένα παιδάκι Δημοτικού, με πολύ αρχικές και στοιχειώδη γνώσεις, μπορεί να αντιληφθεί αμέσως τον παραλογισμό και την βάφτιση του μαύρου σε άσπρο και αντιστρόφως.
Θα μεταφερθώ αμέσως στην συνέχεια του βιωματικού μου δρόμου για τα Τέμπη! Στην τελική πλέον ευθεία του! Σε έναν δρόμο με πάμπολλες εναλλαγές συναισθημάτων, συγκινήσεων, δακρύων, αλλά και κάποιων εκλάμψεων φωτός! Με εικόνες σκληρές, αλλά αληθινές! Αν αντέχετε, συνεχίστε την ανάγνωση. Αν όχι, σύρετε το βελάκι στο πλαίσιο διαγραφής παραθύρου και αποχωρήσετε. Δική σας η επιλογή....
Λίγες εβδομάδες πριν, στο κανάλι που διαχειρίζομαι στο youtube, ανέβηκε το τελευταίο μέρος από την παρουσίαση του άλμπουμ μας, το οποίο όπως προείπαμε, περιελάμβανε το γράμμα της Κατερίνας, την Καταγγελία και την αποφώνηση της συγκινησιακής εκείνης νύχτας! Την ίδια ημέρα, κράτησα ακόμη μια υπόσχεσή μου και έστειλα στην Κατερίνα το απόσπασμα για να το έχει και εκείνη. Να το διαχειριστεί, όπως η ίδια επιθυμεί. Την άλλη μέρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο, με τα λόγια πραγματικά να χωλαίνουν! Οι στιγμές πολύ δυνατές και ιδιαίτερες. Η φίλη μου πλέον, Κατερίνα Βουτσινά, με ευχαρίστησε για όλα (εκ μέρους και της μητέρας της), όπως το ίδιο έκανα και εγώ. Αφού μιλούσαμε και αναλύαμε γεγονότα και πτυχές σχετικά με την εξέλιξη στο θέμα Τέμπη, σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαν ετοιμασίες για το μνημόσυνο του ενός χρόνου από το στυγερό αυτό έγκλημα. Όλα έτρεχαν και στις εξελίξεις των δικογραφιών και με τα πορίσματα και με τα νέα στοιχεία! Είπα στην Κατερίνα πως από τις πρώτες κιόλας ημέρες που κατεγράφη η Καταγγελία, είχα πει στον εαυτό μου πως μια μέρα θα βρεθώ εκεί. Στο σημείο που κόπηκε το νήμα της ζωής 57 (;;;) συνανθρώπων μας. Να νιώσω, να αισθανθώ, να βιώσω, να κλάψω, να ακούσω και να αφουγκραστώ τις κραυγές, τον πόνο, την οδύνη, τον σπαραγμό εκείνων των λεπτών. Να κοιτάξω το σημείο της σύγκρουσης που τάραξε (και συνεχίζει να ταράζει) συθέμελα το μέσα μου! Καθώς έλεγα στην Κατερίνα ό,τι σκέφτομαι να παρευρεθώ στο σημείο, την ημέρα που θα κλείνει ακριβώς ένας χρόνος, ώστε να αποτίσω φόρο τιμής σε όλες αυτές τις ψυχές, εκείνη μου είπε: ''Αν έρθεις, σε φιλοξενούμε στο σπίτι και πάμε μαζί''. Τι να έλεγα εκείνη την στιγμή, ειλικρινά δεν ήξερα. Είχα ήδη κάνει κρούση σε πολύ γνωστό μου πρόσωπο, που όμως δεν άντεχε να βρεθεί στο σημείο, οπότε η Κατερίνα προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει. Δυο μέρες αργότερα, έβγαλα εισιτήρια για το ταξίδι! 27 του μήνα, στις 16:00, αναχώρηση από τον Αθηνιό, το λιμάνι της Σαντορίνης. Επιστροφή, στις 29, πίσω στο νησί. Έτσι και έγινε λοιπόν!
Προετοιμαζόμουν καιρό πριν για αυτό το ταξίδι. Για το τι θα συναντήσω εκεί. Ταξίδι, όχι σαν όλα τα άλλα! Ένα ταξίδι τόσο ιδιαίτερο, τόσο απέραντο, τόσο αιώνιο. Ένας δρόμος, ο οποίος δεν θα ήταν πλεγμένος με κοινές καθημερινές δραστηριότητες, εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις. Ένας δρόμος για τα Τέμπη, δρόμος πόνου, αίματος, φωτιάς και παράξενων δονήσεων! Γνώριζα που πηγαίνω. Με πλήρη επίγνωση πήρα αυτή την απόφαση, καλούμενος να τηρήσω εμπράκτως τον λόγο που είχα δώσει.
Το καράβι ξεκίνησε στις 16:20 της 27ης Φλεβάρη από το νησί. Έφτασα στον Πειραιά γύρω στις 24:00. Η 28η είχε μπει ήδη. Πήρα ταξί και κίνησα για την οικία της Κατερίνας και της κυρίας Ηρούς! Φτάνω! Μπροστά στην πόρτα, μια μεγάλη αγκαλιά με την Κατερίνα και λίγα λόγια. Η μητέρα της είχε ήδη ξαπλώσει για να ξεκουραστεί. Μπροστά μου η φωτογραφία του αδικοχαμένου αδελφού της, Γιάννη Βουτσινά, περιστοιχισμένη με όμορφα λούλουδα. Έτσι ζουν πια οι συγγενείς των θυμάτων. Με εικόνες και αναμνήσεις που συνοδεύουν τα δεκάδες και αναπάντητα ΓΙΑΤΙ τους! Η Κατερίνα και η μητέρα των Τεμπών (κυρία Ηρώ), μου είχαν ετοιμάσει δωμάτιο ζεστό και φαγητό. Αμέσως ένιωσα λίγη από την ειλικρινή και χαμένη μας ανθρωπιά, την ζεστασιά που εκλείπει από τις καθημερινές μας σχέσεις, την απλοσύνη, την λεπτεπίλεπτη φιλοξενία, όλα συμπυκνωμένα μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Αυτή σκέφτηκα, είναι η οικογένεια του Γιάννη. Πήρα λίγο και από το σύμπαν του δολοφονημένου παιδιού τους. Καθίσαμε στην κουζίνα. Ένα ποτήρι κρασί στην μνήμη του Γιάννη. Πρόσφερα ένα βιβλίο και ένα Σαντορινιό κρασί στην Κατερίνα και της έδειξα μια πυρογραφία που κατασκεύασε ο αδελφός, Μανώλης Φύτρος, την οποία θα τοποθετούσαμε στο εκκλησάκι που φτιάχτηκε στο μέρος του φονικού, εις μνήμην των δολοφονημένων! Είχε ήδη φθάσει σχεδόν 1:30 τα μεσάνυχτα και μετά από μια συζήτηση, πήγαμε για έναν ολιγόωρο ύπνο. Θα ξυπνούσαμε στις 4:30 και ήδη στις 5:00 θα 'πρεπε να 'μαστε στον δρόμο για τα Τέμπη. Ζόρικη μέρα ξημέρωνε. Δεν κλείσαμε μάτι. Σηκωθήκαμε γύρω στις 4:35. Εκείνη την ώρα, βγήκε η μανούλα των Τεμπών, η κυρία Ηρώ και ανταλλάξαμε μια δοτική αγκαλιά. Λίγες γουλιές καφέ και μάζεμα για τα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας.
Κεράκια, σταυροί, λιβάνια, μια γλαστρούλα για τον Γιάννη, ένα φεϊγβολάν που είχε φτιάξει η Κατερίνα, εικόνες, χαρτομάντηλα μπόλικα, νερά. Μια μανούλα να πηγαινοέρχεται και μηχανικά να επαναλαμβάνει τις ίδιες κινήσεις. Και ξανά το ίδιο. Μέχρι που συνειδητοποιεί πως μετά από τόσες φορές, όντως έχει τα πάντα έτοιμα. Τσιγάρο ατέλειωτο να αναβοσβήνει και το χέρι της να τρέμει! Κάπου άξαφνα, ρωτούσε εμένα για το νησί. Και μου έλεγε πως το είχε επισκεφτεί πριν χρόνια. Ο πόνος, πόνος, μα και η πηγαία ευγένεια φάρος άσβεστος. Να μην αισθανθώ αφιλόξενα (που ούτε καν το αισθάνθηκα φυσικά). Η Κατερίνα βράχος δίπλα της. Θα χρειαζόταν να διαχειριστεί πολλά φορτία εκείνη την ημέρα. Η μανούλα των Τεμπών θα πήγαινε πρώτη φορά στο σημείο του φονικού, που κάποιοι ''απόντες υπεύθυνοι'', εκτέλεσαν τον γιο της. Αυτό θα ήταν σίγουρα πολύ δύσκολο και θα χρειαζόταν γερό στομάχι για να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Τα πράγματα όλα έτοιμα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.
Και ξεκινάει ο δρόμος για τα Τέμπη.
Η κυρία Ηρώ, πιάνει το τιμόνι. Οδήγησε εκείνη στο ανέβασμα. Ήθελε εμφανώς να ξεχαστεί και κάπως να παρηγορηθεί. Να μην την πνίγουν σκέψεις στην διαδρομή! Πράγματι εξαίρετη οδηγός. Στην διαδρομή και καθώς βγήκαμε στην εθνική, σιγά σιγά άρχισε να χαράζει. Έλεγε τόσα πολλά η σιωπή κάποιες στιγμές. Βαριά τσιγάρα για την Κατερίνα και την μάνα των Τεμπών! Κάπου κάπου συζητήσεις, μα τα βλέμματα χαμένα! Το μυαλό 365 μέρες πίσω. Στις στιγμές εκείνες που ξημέρωναν και η οικογένεια θα κινούσε για το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, ώστε να εισέλθει στις απαραίτητες διαδικασίες. Φριχτές ώρες. Αγωνία. Πόνος. Καρδιοχτύπι. Ερωτηματικά. Η Κατερίνα το είχε προαισθανθεί, πως ο αδελφός της πια δεν ζει. Γνώριζε πως ήταν στο πρώτο βαγόνι. Εκείνο που δέχτηκε απίστευτα φορτία στην πρόσκρουση! Απέμενε πια να ακούσει και επικυρωμένα, πως ο Γιάννης δεν βρίσκετε στους τραυματίες, αλλά σε εκείνους που έγιναν πουλιά απόδημα και φτερούγισαν για άλλους τόπους. Βασανιστικά λεπτά. Διαδικασίες ταυτοποίησης εν συνεχεία και το μαρτύριο να συνεχίζεται. Όλα αυτά μπροστά στα βουρκωμένα μάτια της Κατερίνας, περνούσαν σαν καρέ από μια ταινία.
Εγώ καθόμουν πίσω από την κυρία Ηρώ. Το βλέμμα μου καρφωμένο έξω στην φύση. Άρχιζε να ξημερώνει. Οι πρώτες μας απαραίτητες στάσεις, για νερό και καφέ. Συνεχίσαμε, καλύπτοντας σιγά σιγά την απόσταση. Ξαφνικά σε ένα σημείο που σμίγανε δυο βουνοπλαγιές, ανάμεσά τους, ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει. Τόσο κόκκινος, τόσο θλιμμένος, τόσο ματωμένος, λες και θρηνούσε και εκείνος. Είναι από τις λίγες φορές που αντικρύζω τόσο έντονα πορφυρό χρώμα, να απλώνεται και να στολίζει τα σύννεφα. Και Εκείνος γνώριζε τι θα αντίκρυζε σε λίγες ώρες. Άρχισε να ανεβαίνει ψηλά και κάποια παράξενα πετούμενα, κυμάτιζαν με το πέταγμά τους στον αέρα! Που να πήγαιναν άραγε; Μέσα στον νου μου και καθώς οδεύαμε στην διαδρομή μας, τριγύριζαν μελωδίες και στιχάκια από τραγούδια που μιλούν για τα Τέμπη. ''Μεσ' στην κοιλαααα, όπως στα λέω, μεσ' την κοιλάδα των Τεμπών, φόβος των μηχανοδηγών'' του Σωκράτη! Εκεί φευγαλέα, μια σκέψη βάναυση με κατέκλυσε. Ας ήταν να πάρει ανάποδες αυτό το γεροπλατάνι εκείνη την νύχτα. Να πέσει πάνω στις γραμμές, να πιάσει το τρένο από το αυτί και να του πει: ''Μην περάσεις από το ύψος του Ευαγγελισμού! Σταμάτα! Είσαι στην γραμμή καθόδου''. Επίσης με επισκέφτηκε ακόμη ένα μέρος από το τραγούδι των Social Waste ''Το καράβι για την Θάσο'', που κάπου αναφέρει: ''Πως να αντικρύσουνε τα μάτια μου τα Τέμπη;''. Εναλλαγές συναισθηματικών παλμών. Όσο περισσότερο πλησιάζαμε, τόσο περισσότερο οι χτύποι της καρδιάς δυνάμωναν! Παρατηρούσα την Κατερίνα και την κυρία Ηρώ. Ένιωθα τις βαριές τους ανάσες και προσπαθούσα με τον δικό μου τρόπο, κάπως πιο εσωτερικά, να τους στέλνω κύματα αντοχών και κουράγιου. Όχι πως δεν τα είχαν φυσικά όλα αυτά. Τα είχαν και μάλιστα περίσσια. Με τίμιο τσαμπουκά και αστείρευτη δύναμη. Έτσι πορεύονται άλλωστε, έναν χρόνο τώρα! Απέναντι σε μια διεφθαρμένη και μαφιόζα κρατική μηχανή, που δεν σέβεται και δεν υπολογίζει ούτε στο ελάχιστο τον πόνο τους. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι πως θα βγάλει ζάχαρη όλους τους εμπλεκόμενους γόνους, τους παραγόνους και τα ''δικά'' της παιδιά.
Η ώρα είχε περάσει. Στον δρόμο, παρατηρούσα τις πινακίδες με τα αναγραφόμενα μέρη που πλησιάζαμε. Λαμία, Λιανοκλάδι, προς Βόλο και άλλες. Εμείς ευθεία. Προς Λάρισα! Σε λίγα λεπτά κάρφωσα τα μάτια μου, πάνω στο ιστορικό Κιλελέρ του κάμπου. Εκεί που κάποτε, στα 1910, έδινε την μάχη του ένας ''ασήμαντος'' δάσκαλος, ο Μαρίνος Αντύπας και έπεφτε νεκρός από τα πυρά της εξουσίας για τα αληθινά αιτήματα της αγροτιάς και της εργατικής γης. Η επανάσταση του Κιλελέρ θυμήθηκα, ήταν άμεσα εμπλεκόμενη με τα τρένα της εποχής. Ξεσηκώθηκε κύμα λαού από τα κάτω, για να αντιμετωπίσει την τυραννία των γαιοκτημόνων και των τσιφλικάδων. Όχι πια κολίγοι, μα επαναστάτες απέναντι στην σκλαβιά. Τότε σκότωναν με τα όπλα οι εξουσιαστές τον κόσμο που συγκεντρωνόταν στους σταθμούς. Τώρα σε βάζουν μέσα στα ''ασφαλή - ανασφαλή'' βαγόνια τους και σε σκοτώνουν σε μια ευθεία πορεία διάλυσης, σε μια 12λεπτη τροχιά θανάτου στην ίδια ράγα (παρότι υπάρχει διπλή για άνοδο και κάθοδο). Κάπου ο στυγνός φαντασιομανής ναζιστής Γκέμπελς, θα καμαρώνει για τους απογόνους του.
Προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε! Που είμαστε; Λίγη ώρα πριν το σημείο του φονικού. Στον λεγόμενο Ευαγγελισμό! Ανεβαίνουν οι παλμοί. Η κυρία Ηρώ και η Κατερίνα, αλύγιστα θεριά. Κάθε τόσο με ρωτούν αν χρειάζομαι κάτι. Μεγαλείο ψυχής! Αυτός είπα, είναι ο Γιάννης Βουτσινάς!
Ο καιρός μουντός. Αρκετό κρύο στον κάμπο! Σε κάποια τμήματα, ακόμη οι ζημιές από την κακοκαιρία του καλοκαιριού είναι εμφανέστατες. Μπήκαμε στην τελική ευθεία πλέον. Περάσαμε έναν κυκλικό κόμβο και μπήκαμε μέσα σε λασπόδρομο, ο οποίος θα μας οδηγούσε στο μέρος του μαζικού φονικού. Λίγο πριν, ένας κύριος μας βοήθησε για το ποιον δρόμο να ακολουθήσουμε! Τα πρώτα δάκρυα και η τρεμάμενη φωνή της μανούλας των Τεμπών, μόλις είχαν αρχίσει το δρομολόγιό τους. ''Παιδάκι μου, μέσα σε χωράφια έφυγες; Μόνος και αβοήθητος''. Η Κατερίνα γυρίζει και την κοιτάζει. Ήταν εκεί για εκείνη. Στήριγμα. Ήμουν και εγώ στο πλάι τους για ό,τι χρειαστούν. Με την άκρη του ματιού μου και λίγο πριν φτάσουμε στην τελευταία στροφή που θα μας οδηγούσε στο σημείο, βλέπω μια φωταχτίδα να σχίζει τα σύννεφα και να πέφτει πάνω στον θεσσαλικό κάμπο. Ίσως το φως των χαμόγελων που το κράτος σκότωσε κείνη την νύχτα! Το αγγελικό φως, των ανθρώπων που επέστρεφαν απλά στο σπίτι τους, με το πιο ''ασφαλή'' μεταφορικό μέσο (όπως μας έλεγε το επιτελικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις). Ελλάδα, 2.0! Ναι, μπείτε στα βαγόνια. Διασχίστε την Ελλάδα με ταχύτητες 170 χιλιομέτρων ανά ώρα. Τα πάντα έχουμε. Και τηλεδιοίκηση και συστήματα ασφαλείας και συστήματα αποτροπής ατυχήματος (τεχνικός όρος). Πιστέψτε μας γιατί θέλουμε φράγκα. Πολλά φράγκα. Χεστήκαμε για τις ζωές σας. Και τόσος κόσμος επί πόσα χρόνια έβαζε τα παιδιά του στο τρένο ή το χρησιμοποιούσε και ο ίδιος, μη γνωρίζοντας τα προβληματικά και εγκληματικά σφάλματα στους σιδηροδρόμους, που απλώς ήταν θέμα χρονικής στιγμής το πότε θα έφερναν το κακό. Πίστευε ψεύτικες διαφημίσεις από την Ιταλία για κέντρα προηγμένης τηλεδιοίκησης και παρακολουθούσε τους ανερυθρίαστους υποκριτές με τις γραβάτες, να μιλούν για διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών, λίγες ημέρες πριν το έγκλημα. Διότι ξέρετε, ε; Εκείνοι με ανθρώπινες ζωές, δεν παίζουν. Όλοι το είδαμε αυτό. Όχι απλά δεν παίζουν! Τις τελειώνουν.
Τελευταία στροφή! Φτάσαμε γύρω στις 10:00. Κολλάνε τα πόδια, τα μάτια θολώνουν, η οσμή δυσκολεύει. Και που να δεις κείνη την Μάνα. Να ξεσπάει! Να τρέμει ολόκληρη! Να χάνει τα λόγια της! Να μην ξέρει τι να πρωτοπάρει μαζί της! Η ρωμαλέα κόρη, η Κατερίνα, θαρρείς και είναι κατασκευασμένη από θείο υλικό. Κρατάει τις ισορροπίες και μόνο με την παρουσία της. Με μάτια θολά, με κίνηση βαριά. Παίρνουμε όσα χρειαζόμαστε, κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και ξεκινάμε για μια πορεία 45-50 μέτρων λες και διασχίζαμε μιαν αιωνιότητα μπροστά. Ατελείωτος ο Γολγοθάς της Μάνας και της κόρης της. Κρατάμε την κυρία Ηρώ και μπαίνουμε στο εκκλησάκι. Πρώτη η Κατερίνα τοποθετεί φωτογραφία του αδελφού της. Στέκει αμίλητη. Μου δίνει την πυρογραφία που δημιούργησε ο αδελφός Μανώλης Φύτρος και μου λέει: ''Δικιά σου''. Την κρατώ αγκαλιά και την τοποθετώ δίπλα στην φωτογραφία του Γιάννη! Ανάβουμε με την κυρία Ηρώ κεράκια, αφήνω ευχή, αλλά επίσης και ευχές από άλλους ανθρώπους του νησιού στην μνήμη των νεκρών στα Τέμπη. Μένω για λίγο στο πλάι της μανούλας που σπαράζει και η Κατερίνα πηγαίνει δίπλα στο πανό που έχει τοποθετήσει για τον αδελφό της, ώστε να βάλει και το φεϊγβολάν που αναγράφει: ''ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΠΟΤΕ, ΜΕΧΡΙ Η ΘΕΜΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ ΤΥΦΛΗ. ΑΥΤΌ ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ''.
Η συνέχεια ζόρικη! Πηγαίνουμε στο δεντράκι που έχει φυτευτεί για τον Γιάννη, όπως και για κάθε ένα από τα θύματα του φονικού. Το δεντράκι είναι ελιά! Η μανούλα των Τεμπών πέφτει και τοποθετεί το γυάλινο σταυρουλάκι δίπλα στην ελίτσα του παιδιού της. Τα δάκρυά της πέφτουν κρύσταλλα που σχίζουν το έδαφος. Ποτίζουν το δέντρο με πένθιμο υλικό, θρηνητικό και Πανάγιο. Σε αυτό το έδαφος, κάποιοι θρασύδειλοι τόλμησαν να αλλοιώσουν στοιχεία του φονικού και να μπαζώσουν μετά από πάνω τον χώρο. Η μέγιστη ιεροσυλία, αν κάποιος συλλογιστεί πως σε αυτόν τον χώρο, πάτησαν δεκάδες συγγενής των θυμάτων. Μανάδες των Τεμπών, πατεράδες, θείοι, αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι, για να αφήσουν ένα γράμμα. Κάτι αναμνηστικό. Μια αφιέρωση. Πόσο τεράστια ύβρις; Λίγα λεπτά μετά, η Κατερίνα και η κυρία Ηρώ, τοποθετούν ένα γλαστράκι δίπλα από την ελιά του άνθρωπού τους. Σιγά σιγά καταφτάνουν συγγενείς και αρκετός κόσμος για να τιμήσουν όλοι μαζί τα αδικοχαμένα πρόσωπα του σιδηροδρομικού φονικού. Το κλίμα θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή (και κάτι πολύ ανώτερο). Δάκρυα τριγύρω παντού. Λυγμοί και τριγμοί. Μοιρολόγια που έκαναν και τα πουλιά να σωπαίνουν και να παρακολουθούν βουβά από τα κλαδιά των δέντρων. Πάνω από το σημείο της σύγκρουσης, στην εθνική οδό, αμάξια, φορτηγά, νταλίκες, λεωφορεία, περνούν και κορνάρουν τιμητικά! Καταφτάνουν σύλλογοι, σωματεία, γονείς με παιδιά. Πολιτικά πρόσωπα, που κατά την γνώμη μου δεν θα 'πρεπε ούτε καν να πατήσουν στον χώρο (μαζί φυσικά και οι εμετικοί δημοσιογραφίσκοι), τουλάχιστον ως την στιγμή που ο μεγάλος όγκος των επισκεπτών θα άρχιζε να αποχωρεί. Στο κιόσκι που είχε στηθεί εκεί, θα τελούταν γύρω στις 12:00 το τρισάγιο για τα θύματα. Στο μεταξύ είχαν φθάσει και πολύ κοντινοί συγγενείς της οικογένειας του Γιάννη, που η αλήθεια είναι ό,τι θα ήθελα να τους γνώριζα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες! Με αντοχές και κουράγια, συμπαραστάθηκαν στην κυρία Ηρώ και την οδήγησαν στο σημείο που θα τελούταν ο τρισάγιος ύμνος και θα ομιλούσαν γονείς θυμάτων, ένας κληρικός και ο κύριος Κουρέτας (νέος περιφερειάρχης Θεσσαλίας). Λίγο πριν και επειδή καθόλου δεν ένιωθα εντάξει κοντά στις κάμερες και στα συνωστισμένα πλήθη, ακροβολίστηκα σε μια γωνία και ξεκίνησα να περνάω μια μια τις ελιές με τα ονόματα των δολοφονημένων. Τα δάκρυα με πήραν και στάθηκα δίπλα σε μια κυρία που και εκείνη πέρισυ στο τρένο, έχασε τον ανιψιό της και καθάριζε την φωτογραφία του. Μου περιέγραψε σχεδόν όλο το χρονικό, για το πως ο ανιψιός της μπήκε στο τρένο και για το πόση χαρά είχε εκείνη την ημέρα. Μέσα σε λίγες ώρες όμως, όλα για τον 29χρονο σβήσανε. Ήρθε δίπλα μας και η Κατερίνα και μίλησαν μαζί! Θυμάμαι εκείνη την στιγμή, η Κατερίνα να ανάβει τσιγάρο και να στέκει με απέραντο σεβασμό μπροστά από την ελιά του Γιάννη. Θα είχαν τόσα πολλά να πουν. Με πήρε μετά για να μου δείξει σε ποιο σημείο βρισκόταν το βαγόνι που επέβαινε ο Γιάννης μετά την πρόσκρουση. Το πρώτο βαγόνι! Αν μετά από όλο το φορτίο που υπέστη πάνω του βέβαια, μπορείς να το πεις βαγόνι. Μου μίλησε για την φωτιά. Για το σημείο της σύγκρουσης. Κόσμος συνέχιζε να προσέρχεται στο σημείο. Κατακόκκινα μάτια. Δυο δυο και αγκαζέ πιασμένοι άνθρωποι, πότιζαν τις ελιές των νεκρών τους και άφηναν ανθοδέσμες. Γιαγιάδες θρηνούσαν τα εγγόνια τους και άναβαν τα κεράκια τους. Παντού τριγύρω συννεφιά. Προσπαθούσα να το διαχειριστώ και παρέμεινα μακριά από το συνωστισμένο πλήθος, ενώ παράλληλα άκουγα από το μικρόφωνο όσους μιλούσαν. Υπήρχε σαφώς ένας χώρος, γεμάτος από δάκρυα. Θαρρείς και μια νέα κοιλάδα εκεί, γεννιόταν. Η κοιλάδα των παθών! Νεαροί, αλλά και μαθητές, κρέμαγαν νέα πανό πάνω στα σύρματα που έχουν τοποθετηθεί και χωρίζουν το σημείο από τις ράγες του σιδηροδρόμου. ''Όσοι δεν είναι ζωντανοί, θα σας στοιχειώνουν μια ζωή'', ανέγραφε το ένα πανό! ''Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας'' ανέγραφε το άλλο! ''Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το έγκλημα στα τρένα'', κάποιο άλλο! Μάρμαρα με αφιερώσεις φίλων, εικόνες χαμογελαστών νιάτων, στεφάνια και διάφοροι ανθοί, γέμισαν τον χώρο του φονικού. Δεν ξέρω αν έτσι απαλύνουν οι βαθιές πληγές, μα σίγουρα κάπως μυρώνουν την οσμή της φρίκης εκεί. Ένα μέρος που θα θυμόμαστε όλοι, από τις πρώτες κιόλας εικόνες που εκείνη την νύχτα έκαναν τον γύρο του κόσμου όλου. Εικόνες βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μας, για να μην ξεχάσουμε ποτέ τις ψυχές εκείνου του δρομολογίου της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Ουλή στο μυαλό. Το έγκλημα αυτό ποτέ να μην ξεχαστεί και οι ένοχοι να κάτσουν στο σκαμνί.
Καθώς έφτανε στο τέλος της η τέλεση του μνημόσυνου, πλησίασα προς το εκκλησάκι. Εκεί ήταν η Κατερίνα, ο γιος του Γιάννη, η πρώην σύντροφός του, η κορούλα της και η κυρία Ηρώ. Έμεινα λίγο κοντά τους και αφήσαμε την Κατερίνα να πάει να μιλήσει με τον αδελφό της. Πιο ήρεμα. Σε μια μικρή αυτοσχέδια καντινούλα, υπήρχαν κεράσματα για τον κόσμο, ελληνικός καφές και νεράκια. Πολύς κόσμος κάθισε να ξαποστάσει. Συνέχιζαν να καταφτάνουν συγγενής των θυμάτων. Καθένας κουβαλώντας τον δικό του σταυρό. Παρατήρησα έναν νεαρό κάποια στιγμή, να κάθεται πλάι στην ελιά μιας απ' τις αδικοχαμένες κοπέλες, να κοιτάει την εικόνα της για ώρα. Μετά να την χαϊδεύει, να σκουπίζει τα μάτια του και να σηκώνεται αργά για να αποχωρήσει. Πολλές αγκαλιές τριγύρω μας. Αγκαλιές παρηγοριάς, στήριξης, αλληλοβοήθειας και συμπαράστασης! Ηλεκτρική η ατμόσφαιρα. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ανανεώνεται και συνεχώς, νέοι και νέες παρουσίες, εισέρχονταν και κατευθύνονταν στην ελίτσα του/ης αγαπημένου/ης τους. Το απαλό βοριαδάκι, χάιδευε τα πρόσωπά μας και έφερνε στα αυτιά μας κάποιους πένθιμους ήχους από καμπάνες ενός κοντινού χωριού. Δύσκολη και ασήκωτη πραγματικά η μέρα. Όταν κράτησα στα χέρια μου μια απ' τις μάνες των Τεμπών, περπατώντας μαζί της αυτά τα μέτρα του ''Γολγοθά'' που βίωνε, εκεί αισθάνθηκα πραγματικά τον αλύγιστο και ιερό της ρόλο σε τούτο το σύμπαν. Ο πόνος και ο λυγμός της, δεν συγκρίνεται με τίποτα! Παύει τον χρόνο! Κάνει και τους λύκους να σταματούν το ουρλιαχτό τους! Εν συνεχεία ήρθε η στιγμή που θα αποχωρούσαμε από το σημείο. Μεταφερθήκαμε στο αμάξι. Η Κατερίνα πήγε για την τελευταία και αναγκαία (ως την επόμενη φορά) ομιλία, με τον δολοφονημένο αδελφό της. Μετά από λίγο ήρθε. Ξεκινήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο, που κάποιος καλλιτέχνης από τις γύρω περιοχές, έχει τοποθετήσει τα 57+1 καρφιά, τα οποία 57 θυμίζουν τα επιβεβαιωμένα θύματα της τραγωδίας, συν το 1 για να υπενθυμίζει τους αγνοούμενους που ακόμα και σήμερα μετριόνται στους 56. Και εδώ ένας απλός νους σκέφτεται: Τελικά εμπαίζουν την νοημοσύνη μας πολύ άσχημα! Αγνοούμενοι και όχι νεκροί; Η Εριέτα Μόλχο στο μεταξύ, ακόμη δεν έχει ταυτοποιηθεί επισήμως από το κράτος. Κατεβήκαμε και η Κατερίνα, έκανε την αρχή και έγραψε το όνομα του αδελφού της σε ένα καρφί. Αμέσως κι' άλλοι συγγενείς που βρέθηκαν εκεί, βλέποντάς το, της ζήτησαν τον μαρκαδόρο και άρχισαν να γράφουν τα ονόματα των αδικοχαμένων τους προσώπων. Χαιρετηθήκαμε μετά από λίγο με τους υπόλοιπους και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ήταν ακόμη μεσημέρι.
Στην επιστροφή, οδήγησε η Κατερίνα και ξεκούρασε την κυρία Ηρώ, που από εδώ και στο εξής, στην δική μου συνείδηση αναγράφεται ως Ηρω-ίδα. Όπως φυσικά και η Κατερίνα, της οποίας ο χειρισμός και η εσωτερική δύναμη στα χτυπήματα, είναι άξια λόγου και θαυμασμού. Και αυτό το βίωσα ολοκληρωτικά μπροστά μου! Σε περίπτωση δηλαδή, που τα κυβερνητικά και όποια άλλα καθάρματα, θαρρούν πως θα κάμψουν τις αντιστάσεις τους, να γνωρίζουν πως είναι οικτρά ξεγελασμένα. Πολλές οικογένειες, έχουν ήδη φτάσει στον γκρεμό και έχουν βγάλει φτερούγες στην πλάτη τους για να πετάξουν προς τα μέρη της δικαίωσης των ανθρώπων τους. Στον δρόμο της επιστροφής για Αθήνα, από ένα σημείο και έπειτα, έκατσα συνοδηγός για να μπορώ πιο εύκολα να ανταλλάξω δυο κουβέντες με την Κατερίνα και να αφήσουμε την κυρία Ηρώ να ξαπλώσει ώστε να ξεκουραστεί. Στάση για βενζίνη και έπειτα ακόμα μια για φαγητό στα Καμένα Βούρλα. Αποτίμηση, δύσκολο να γίνει εκείνες τις ώρες. Τα ρίχτερ που είχαμε υποστεί στα θεμέλια μας, ήταν τόσο ισχυρά που δύσκολα θαρρείς πως ανασαίναμε (κυρίως εκείνες). Ένας καφές ακόμα και πάλι οπίσω. Κάποια στιγμή λέω στην κυρία Ηρώ, να με αφήσει να κεράσω έστω τους καφέδες, γιατί δεν με είχαν αφήσει πουθενά να πληρώσω έστω κάτι. Η απάντηση της μάνας των Τεμπών, ακουμπώντας το πρόσωπό μου, ήταν: ''Παιδάκι μου πια λεφτά; Και μόνο που ήρθες μαζί μας για τον γιο μου τέτοια μέρα, μου φτάνει. Αυτό είναι πάνω από τις πληρωμές''. Κάπου εκεί και όσο περιμέναμε τους καφέδες μας, άρχισε να μου μιλάει για την ματαιότητα της ζωής της πλέον, χωρίς τον Γιάννη δίπλα της. Που δεν ξέρει πως έφυγε. Που δεν τον αντίκρυσε τελευταία φορά. Στάθηκα για κάποια λεπτά αμίλητος μπροστά της! Μου είπε έχει πια μόνο την Κατερίνα δίπλα της και μαζί θα παλεύουν ώσπου να μπουν στην φυλακή όλοι οι υπεύθυνοι της δολοφονίας στα Τέμπη. Με ευχαρίστησε ξανά που ήμουν μαζί τους, σε αυτήν την τόσο κρίσιμη στην ζωή τους στιγμή. Πήραμε τους καφέδες και μπήκαμε στο αυτοκίνητο! Επανασυναρμολόγηση και κάποιες συζητήσεις με τα τελευταία ''νέα'' στην εξέλιξη του ζητήματος των Τεμπών καθώς ξεκινήσαμε από Καμένα Βούρλα. Έμαθα πολλά εκείνη την μέρα! Αρκετά, τα οποία χρειαζόμουν. Βρήκα στο νήμα μιαν ακρούλα και ένωσα κάποια κενά που είχα σχετικά με πολλά ζητήματα γύρω από την υπόθεση αυτή.
Στην διαδρομή η Κατερίνα έσπασε τον πάγο και μιλήσαμε για ακόμη περισσότερα. Για μουσική, για τέχνες, για το λάιβ της παρουσίασης που εν τέλει δεν κατάφερε να παρευρεθεί (αλλά κάπως θα καταφέρει να έρθει σε λίγο καιρό). Κουβεντιάσαμε για προσωπικά μου θέματα, για δικά της επίσης. Μιλήσαμε περί φιλοσοφίας, κοινωνικοπολιτικής και περί διαφόρων άλλων που μας απασχολούν. Ανήσυχα πνεύματα προφανώς και κάπου εκεί ήρθε στην κουβέντα μας και ο Γιάννης. Ο ρομαντικός αδελφός της, ο οποίος παρείχε βοήθεια στο Σύνταγμα την περίοδο των μνημονίων, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη! Ένα χρυσό παιδί, που βοηθούσε όποιον είχε πραγματικά ανάγκη. Αλληλέγγυος, με όλη την διάσταση του όρου. Νωρίς το βράδυ φτάσαμε στην Αθήνα. Μπήκαμε σπίτι και αφήσαμε τα πράγματά μας. Αράξαμε με την Κατερίνα και ήπιαμε ακόμη ένα κρασί στην μνήμη του Γιάννη και των υπολοίπων δολοφονημένων. Η συζήτησή μας συνεχίστηκε κάπως πιο ήρεμα στο σπίτι. Με ρώτησε, πως αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι στο πλάι τους; Η απάντηση για εμένα ήταν απλή και λιτή. Είχα δώσει βαθιά υπόσχεση σε εμένα, αλλά και στους ανθρώπους που κινήσαν για τα αστέρια, πως θα το έκανα αυτό μια μέρα. Στην πράξη και όχι μόνον με τον λόγο (μέσω της Καταγγελίας). Με ευχαρίστησε και εκείνη που βρέθηκα στα Τέμπη μαζί τους και την ευχαρίστησα κι ο ίδιος επίσης μέσα από την καρδιά μου, που σε μια τόσο σημαντική ημέρα, δέχθηκαν να είμαι στο πλευρό τους! Μου έκαναν φαγητό. Η Κατερίνα προσφέρθηκε το επόμενο πρωί στις 29 που είχα κλείσει εισιτήριο επιστροφής από τον Πειραιά, να με κατέβαζε εκείνη στο λιμάνι. Δεν επιθυμούσα να ταλαιπωρηθεί δεύτερο σερί πρωινό και της είπα να καλέσω ταξί. Δεν δέχθηκε με τίποτα. Με σκλάβωσαν και σίγουρα επιφυλάσσομαι για όλη αυτή την άψογη φιλοξενία και την προσφορά! Κάπου εκεί, ήρθε η κυρία Ηρω-ίδα και μου είπε: ''Παιδάκι μου, να σε χαιρετίσω γιατί πάω να ξαπλώσω. Δεν νιώθω τα πόδια μου''. Σηκώθηκα και την πήρα μια πελώρια αγκαλιά. Άκουσα ξανά την λέξη ευχαριστώ από το στόμα της, αλλά και την λέξη συγγνώμη (ναι παρακαλώ), αν κάπως τους πέτυχα σε τέτοια συνθήκη. Απάντησα στην μανούλα των Τεμπών, να μην το σκέφτεται καν αυτό. Γνώριζα που ήρθα και για ποιον σκοπό ήρθα! Σε μια τόσο σημαντική και σημαδιακή στιγμή της ζωής της, εγώ την ευχαρίστησα που με δέχθηκε να είμαι μαζί της σε αυτόν τον αγώνα. Δώσαμε ραντεβού για την επόμενη φορά. Τέρας ανθρωπιάς και οι δυο τους. Προφανώς είχα μια εικόνα του Γιάννη και αυτό το κρατώ για πάντα στην καρδιά. Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ακόμα με την Κατερίνα και μετά ορίσαμε το ξυπνητήρι για τις 6:00 το πρωί. Ξυπνήσαμε, φτιάξαμε καφέ και αναχωρήσαμε για το λιμάνι. Ανανεώσαμε και με την ίδια εκ νέου συνάντησή μας, αυτή την φορά για το νησί. Είχα αποκτήσει πλέον, μια φιλική οικογένεια. Δυο ανθρώπους, ξεχωριστούς και φινετσάτους, που τους έχω τοποθετήσει σε ξεχωριστή θέση της καρδιάς μου.
Φτάσαμε στο λιμάνι και κατέβηκα να κάνω μια τεράστια αγκαλιά την Κατερίνα. Να την ευχαριστήσω για όλα, όπως και εκείνη εμένα! Χτυπήσαμε το χέρι στην καρδιά και το σηκώσαμε γροθιά. ''Θα μιλάμε Χρηστάρα'' μου είπε εκείνη. ''Σε περιμένω στο νησί'' της είπα και εγώ. Και έτσι μπήκα στο καράβι με προορισμό την Σαντορίνη! Και έτσι μπήκε στο αυτοκίνητο η Κατερίνα, για επιστροφή στον δικό της καθημερινό αγώνα για την δικαίωση του αδελφού της. Δεν θα σταματήσουμε πουθενά. Καθένας με τον δικό του τρόπο και αγώνα! Όπως και πολλές οικογένειες, αλλά και πάρα πολλοί άνθρωποι της χώρας, δεν θα σταματήσουν πουθενά, ως την δικαίωση των άδικα δολοφονημένων ψυχών. Οι δυνάμεις ενώνονται. Οι ενέργειες μεγαλώνουν και αποκτούν ισχυρό πρόσημο! Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι' όταν σμίξουν οι ανάσες, θα φουσκώσουν τα πανιά (όπως λέει και ένα αγαπημένο τραγούδι).
Ο δρόμος για τα Τέμπη, εν τέλει είναι μακρύς και δύσβατος. Δεν τελεύει. Υπάρχουν αγκάθια μπροστά σε αυτόν τον δρόμο. Παγίδες. Κουκουλώματα. Μεταμφιεσμένοι λύκοι, σε ασθενή προβατάκια. Στην πορεία, όλα και όλοι θα αποδομηθούν. Θα καταρρεύσουν σαν χάρτινα πυργάκια! Το ίδιο το γεγονός, θα φτύνει από πάνω του όλους τους καιροσκόπους κάθε τύπου. Οι οικογένειες των Τεμπών, ένα μόνο μας ζητούν. Να είμαστε δίπλα τους. Να είμαστε κοντά τους και να στηρίζουμε τον αγώνα τους. Όταν πέφτει το δικό τους δόρι, να το πιάνουμε εμείς και να τους το δίνουμε. Και αν δεν μπορούν κείνη την στιγμή να το κρατήσουν, να το πιάνουμε και να συνεχίζουμε οι ίδιοι τον αγώνα τους. Να μην ξεχάσουμε ποτέ τους ανθρώπους τους! Τους ίδιους, ίσως και να τους ξεχάσουμε, μα δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί το έγκλημα αυτό. Γιατί όσο επιμένουμε και χρησιμοποιούμε κάθε μοχλό άσκησης πίεσης που μας δίνετε, τότε αν αποδοθεί σε αυτό το κρατικό έγκλημα δικαιοσύνη, αυτό θα λειτουργήσει σίγουρα κάπως σαν ντόμινο και για άλλα κρατικά εγκλήματα του παρελθόντος. Το οφείλουμε να συνεχίσουμε. Να παλέψουμε! Να μην θρηνήσουμε βουβά όπως κάποιοι θέλουν για να ξεπλυθούν, αλλά να ενεργοποιήσουμε και άλλους δίπλα μας. Να ρίχνουμε καθημερινά, γροθιές στο πλέγμα της συγκάλυψης, ώσπου αυτό να διαλυθεί και να αναδυθεί από πίσω του υπέρλαμπρο, το άστρο της αλήθειας. Γιατί ξέρετε, ε; Το φως δεν το αντέχουν οι ερεβολάτρες. Και άπαξ και τους τυφλώσει, θα πέσουν γονατιστοί μπροστά του και θα εκλιπαρούν για βοήθεια. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ τους νεκρούς από την κρατική και εγκληματική αμέλεια ή και τον δόλο που αυτή επιφέρει. Γνώριζαν όλοι τους πολύ καλά, αλλά δεν έκαναν τίποτα απολύτως.
Στον δρόμο λοιπόν για τα Τέμπη, είναι μακρά η διαδρομή. Και θέλει καρδιά και επιμονή για να τουμπάρει ο Ήλιος της δικαιοσύνης! Να μείνουμε δίπλα στις οικογένειες των δολοφονημένων. Να τους δίνουμε δύναμη και να τους στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ας μην το ξεχάσουμε αυτό!
Στον δρόμο για τα Τέμπη, είδα πολλά και κράτησα ακόμα περισσότερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα πλάι στην κυρία Ηρω-ίδα και την αλύγιστη Κατερίνα Βουτσινά! Έτσι, για να μην συνηθίσω το τέρας και του μοιάσω.
Τέμπη, 28/02/2023
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΩ!
