Ποιος λογαριάζει τον ''τρελό''
στους δρόμους που γυρνάει;
Ποιος γύρισε να του σταθεί
τις ώρες που πονάει;
Τι βάσανα έχει μέσα του
και που τα ξαποσταίνει;
Ποιοι να 'ναι οι λόγοι εκείνοι που
απ' τον κόσμο ξεμακραίνει;
Θυμάμαι κάποτε μικρός
κρασί που μου' χε δώσει.
Και μου 'λεγε ο,τι πονά
κι' αυτό θα τον εσώσει.
Όμως μου τόνιζε συχνά
ποτέ να μην μεθύσω.
Μονάχα μια ποτηριά
φτάνει για να ηρεμήσω.
Μια μέρα μου 'δωσε να πιω
και μια γουλίτσα μπύρα.
Περσότερο δεν μ' άφησε
κι' εγώ τον αποπείρα.
Και λυπημένος μου 'πε πως
τις πίνει δέκα - δέκα.
Κι' όταν τον ρώτησα ''γιατί'';
Μου 'πε για μια γυναίκα.
Προβλήματα είχε πολλά
δεν γνώριζε από ευθύνες.
Ερχόταν κάθε απόγευμα
και παίζαμε γυαλίνες.
Σ' ένα πεζούλι που είχαμε
τότε στην γειτονιά μας.
Εκεί μας ανοιγότανε
κι' άνοιγε η καρδιά μας.
Δεν είχε φίλους, μόνο εμάς
τους δρόμους, τα σοκάκια.
Πολλές φορές τα έλεγε
και με τα σπουργιτάκια.
Ως δακτυλοδεικτούμενος
τρελός μα και φυγάς.
Μέχρι και σήμερα κοσμεί
οδούς της μοναξιάς.
Πότε τον βλέπεις και γελά
ρωτάει και κουβεντιάζει.
Πότε στα χαμηλά κοιτά
κι ο κόσμος σκοτεινιάζει.
Κανέναν όμως δεν θα δεις
να πάει για να ενοχλήσει.
ούτε κάτι επίμονα
σε κάποιον θα ζητήσει.
Πολλοί για εκείνον είπανε
''πότης και κακομοίρης''.
Όμως το παρατσούκλι του
είναι ''ο καλομοίρης''.
Κι' ίσως αυτό στη μοίρα του
σημαδιακά να ηχούσε.
Ίσως στην λογική τροχιά
ποτέ δεν θα επιζούσε.
Πολλές φορές τον έχω δει
χιλιόμετρα να γράφει.
Είναι η δική του διαδρομή
πονήματα και πάθη.
Δεν χρίζει πλέον προσοχής
μα ούτε και βοηθείας.
Αυτά αντικαταστάθηκαν
με φάρμακα ''ευζωίας''.
Στην κοινωνία των ''λογικών''
στην τρέλα εκείνη των πολλών,
συ δεν χωράς Βαγγέλη.
Κανείς στην νήσο των αστών
των πάμπλουτων, των ευσεβών,
φίλε μου δεν σε ξέρει.
