''Αποκάλυψη'' ...

Αποκαλύψεων οίστρος

καθώς οι μάσκες πέφτουν

Όπως διαλέγει η αλλαξοκαιριά

να ρίξει τα φύλλα απ' το δεντρί

έτσι κι οι ανθρώπινες μεταμφιέσεις

καταρρέουν εμπρός μας

Συνουσία φωτός κι' αληθείας

κατευνάζει το σκότος...

Το μαιευτήριο του ψεύδους

ολόγιομο από ανθοβολήματα

ποιητών.... Σείεται η Μήτηρ Γαία!

Τα ηλιόνειρα -τ 'άλλοτε βαλτωμένα-

αναρριχώνται στις όχθες

Τα γκριζοπά πεταμένα χαμόνειρα

ξανανασαίνουν υπό γαλάζια όψη

Μην στέκεστε αμήχανα κύριε

μα ούτε κι' εσείς κυρία

Δεν χρειάζονται προφυλάξεις

Ακίνδυνη η συνουσία

ξαναγεννά τις ερμηνείες της σοφίας

Στην κορύφωση

σμιλεύεται ηδονικά ο κόσμος

Απορρέει καθάρια η λάμψη.

Ας είναι η ώραν δια την Νέμεσις!

Σταθείτε λοιπόν

κι' αφουγκραστείτε

την φωτόνια δικαίωση...


///////

Απ' την υπό έκδοση συλλογή ποιημάτων,

''Το εκατόφυλλο των ονείρων'' .

Ωδή εις τους κυνηγούς ... (Πράξις 2ην)

Ο επιλεγμένος κυνηγός,το άξιο παλικάρι,
παραλλαγμένος ντύθηκε, γιομάτος με καμάρι.
Βγήκε πρωί και του' στησε, του τρυγονιού καρτέρι,
το ίδιο του το πέταγμα, σκότωσε! Μα το ξέρει;

Πω πω, βρε τι κατόρθωμα, άντε ντελάλησέ το,
ακόμα και στο facebook, εδημοσίευσέ το.
Να δουν όλοι στον ''πόλεμο'', πως βγήκες λαβωμένος
και στο βραβείο των ''κανών'' να 'σαι συ κερδισμένος.

Ύστερα κάνε διάσημο, το σάπιο το εγώ σου,
εις τις φυλλάδες κυνηγιού να λεν για το ποιόν σου.
Να γλυκοκαμαρώνουνε κι ήρωα να σ' ανεβάζουν
οι προκατόχοι σου να υμνούν, εσένα που θαυμάζουν.

Πάντα στης φήμης τον βωμό και στης ασυδοσίας,
μα όλα εδώ πληρώνονται, μάθε επί της ουσίας.
''Ό,τι στη Γαία δίνουμε, μας το πιστρέφει πίσω'',
κι' όταν οι πόνοι θα σε βρούν, ξανά θα στο θυμήσω.

Ωδή εις τους κυνηγούς ... (Πράξις 1ην)

Ω τι ήρωας, τι χαρά, μεγίστη περηφάνια,

ο κυνηγός εσκότωσε εκείνο που αλητεύει.

Εκείνο που μπορεί να φτάνει εις τα ουράνια

και τα ρηχά, τα χαμηλά, ποτέ του δεν ζηλεύει.

Ω ήρωα, κείνο δάσκαλος, ακούραστος εργάτης,

δειλέ διδάσκει εσένανε, φτερά πως να ανοίγεις.

Μα εσύ οπλοφόρε άμοιρε, της σκοτεινιάς πελάτης,

σηκώνεις κάννη αμέριμνος και θάνατο σκορπίζεις.

Ω ήρωα ανεγκέφαλε, μωρέ της βίας αγκάθι,

μιλάς για ειρήνη και στοργή, ενώ πόνο θερίζεις.

Της μάνας φύσης γίνηκες, μόνιμο κατακάθι,

πες μου με πιο δικαίωμα, ποιος είσαι για να ορίζεις;

Ω ήρωα τζάμπα μάγκα μου, τάχα παντελονάτε,

εις τα πτηνά επέδειξες τας τεραστίας σου ανδρείας.

Ω ήρωα τρομερέ αδαή, μέγιστε και βαρβάτε

διεκδικείς πρωτάθλημα, ''υψίστης.. ανοησίας''.

Στον κυρ Μανώλη, τον κελευστή...

Ο κυρ Μανώλης ο τρανός,
απο την Σαντορίνη.
Στην εισβολή εβρέθηκε,
την εποχήν εκείνη.

Τότε στην Ο.Υ.Κ. ήσανε,
κι' όταν γι' αυτήν μιλάει.
Βουρκώνουνε τα μάτια του,
η γης δεν τον χωράει.

Στην Κύπρο όταν μπήκανε,
στρατεύματα εσπευσμένα.
Μου το' πε ο,τι ήτανε,
όλα συμφωνημένα.

Οι κυβερνήσεις απ' την μια,
αλλά κι απο την άλλη.
Κάθε φαντάρου παίζανε,
σε σκάκι, το κεφάλι.

Όμως τότε που να' ξεραν,
τους πότιζαν με μένος.
Μυαλό εθνικό, μίσος στυγνό
μα ποίος ο νικημένος;

Στάσου δυο λόγια να σου πω,
κι' ίσως να βρείς μιαν άκρη.
Κύπρο - Ελλάδα χώρισαν,
σαν ξένες μες τον χάρτη.

Και μιαν εγγυήτρια δύναμη,
όπου την λεν Τουρκία.
Βρήκε κι' εκείνη αφορμή,
να μπει στην σκευωρία.

Ήταν εκεί που αρχίνησε,
υποβρυχίαν διαμάχη.
Κι ο κυρ Μανώλης δέχθηκε,
λεπίδα στο στομάχι.

Εστάθηκε όμως όρθιος,
μαζί με άλλους δυο.
Οι άλλοι τριάντα τέσσερις (34),
στην μάχη είπαν αντίο.

Γύρισε με το τραύμα του,
πολλά νοσοκομεία.
Σαν το λιοντάρι πάλεψε
και την αιμορραγία.

Μέχρι που τα κατάφερε
και όρθιος εσηκώθη.
Μεγάλη φέρει λεβεντιά,
φωνάζει ακόμα το ''όχι''.

Πάνω του όποτε τον δω,
μπλούζα των Ο.Υ.Κ. φοράει.
Κι' αν κάποιοι τον εξέχασαν,
εκείνος δεν ξεχνάει.

Χρόνια πολλά επεράσανε,
θαρρώ τριάντα πέντε (35).
Στην Θήρα τον τιμήσανε,
έστω στο παρά πέντε.

Κι' αν του 'δωσαν παράσημα
κι' ανδρείας χρυσό βραβείο.
Δεν θα' πρεπε να στέκουνε,
μονάχα στο αριστείο.

Αλλά να τον διδάσκουνε,
αυτό του πρέπει μόνο.
Κι' όχι να τον θυμίζουνται,
μια φορά τον χρόνο.

Ο κυρ Μανώλης κελευστής,
αγωνιστής γενναίος.
Βύθισε το ''Μιτάτ Πασάτ''
ωσάν ''Κανάρης'' νέος.

Τον ύμνησε ο Μακάριος,
και οι Κύπριοι αδελφοί μας.
Καλιά τον ξέρουνε εκεί,
παρά εδώ στο νησί μας.

Καταθέτης των στεφανιών,
αυτή πάντα την μέρα.
Τούτο ζητούσε μοναχά,
να γιάνει την μαχαίρα.

Το δυο χιλιάδες το εννιά,
γίνηκε το όνειρό του.
Στην Κύπρο εταξίδεψε,
εις μνήμην των αντρών του.

Μια ημέρα όπου σταμάτησε
και μου 'λεγε διηγήσεις.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα,
χωρίς παρεξηγήσεις.

Αν άξιζε που έδωσε
και την ζωή του όλη.
Για τα δόλια συμφέροντα
του καθενός κ@ρι@λη.

Κι' εκείνος μου απήντησε,
ορθά αποφασισμένος:

''Μόνο για όσα αγωνίστηκα,
είμαι ευτυχισμένος''.

Μα η αντίφαση η σκληρή,
στο σήμερα ηττημένος ...

''Καλύτερα να' μουν νεκρός,
παρά ταπεινωμένος''.

Ελάχιστος φόρος τιμής, σε έναν εν ζωή ήρωα...
Τα πιο αληθή ''αριστεία'', είναι εκείνα που χαράζονται
στις καρδιές, στις μνήμες των ανθρώπων
και στις ιστορήσεις που θεμελιώνουν την ελευθερία...

| 08/08/17 |

''Φωσάκια'' ...

Φωσάκια είμαστε μικρά
ευαίσθητα κι' αλλοπαρμένα.
Εισχωρούμε στην γκριζάδα μόνοι.
Αγωνιζόμαστε -το υπέρ δύναμιν- .

Οπλισμένοι λαμπιόνια,
σιμώνουμε άοπλοι.

Αδίστακτα γλυκά ονειροθρεμμένοι
περικυκλωνόμαστε απο περιπολίες
κοινωνικών ''νομικών'' πλαισίων.

Που να βρούμε λίγη ξαστεροσύνη
και που γόνιμο έδαφος ονείρων;
Πρόσφορο που να πιούμε ανάγνωσμα;

Ανθρώπινες καταιγίδες υποκρισίας
ποτίζουν τα χωμάτινα άνθη
μαραίνοντας τα λουλουδιστά πυρώματα
που φως καρτερούν κι' αέρα με ύδωρ.

Φωσάκια είμαστε ή είσαστε κι' άλλοι είναι.
Εν' τέλει μας σκοτώσανε
ή ακόμα είμαστε όρθιοι;

Τα χέρια αν ενώσουμε
η λάμψη θ' απλωθεί.
Το λίγο νόημα θα αποκτήσει

Κι' ας είναι και για λίγο.

Ανέντακτος

Απ' την συλλογή ποιημάτων,
''Το εκατόφυλλο των ονείρων''

Η κρίση (πρωτίστως) είναι πνευματική,ηθική και αισθητική...

Άραγε σήμερα μετά απο μια επταετία μνημονίων, δισβάσταχτων φόρων,μέτρων και ταπείνωσης, γύρισες ποτέ να ορίσεις την πραγματική κατιούσα αιτία της όλης κατάστασης; Γύρισες ποτέ στον καθρέφτη να κοιτάξεις τον φταίχτη, να τον κατονομάσεις ή μήπως σε τρομάζει αυτό; Το πιο εύκολο, το πιο βολικό στις υπάρχουσες συνθήκες, είναι να κατηγορείς πάντα τους άλλους...Όχι μόνον εσύ, αλλά κι' εγώ...Και όλοι! Βάζουμε μια μάσκα κριτή και αρχίζουμε να γινόμεθα ''δημογέροντες'', ξεκινώντας να βρίζουμε τους πολιτικάντηδες, ξεχνώντας όμως πως ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι τους δώσαμε το σφυρί και τα καρφιά...ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι τους αφήσαμε να δρουν ελεύθερα...ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι, λουφάξαμε σε γωνίτσες και είπαμε: ''Δεν βαριέσαι, καλά να είμαστε να αγωνιζόμαστε,να' χουμε να πληρώνουμε, τι να κάνουμε;''...Μα αυτό δεν είναι αγώνας...Αυτό είναι δουλεία (προσοχή στον τόνο)...Αυτό είναι μια διαδικασία, η οποία μας στερεί το δικαίωμα στην δημιουργία, στην αλλαγή, στην φαντασία και στο όραμα...Και επαναλαμβάνω, ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι τον συντηρούμε όλον αυτόν τον χυδαίο και καθημερινό θίασο... Αφήσαμε τα ουσιώδη και όμορφα πράγματα της ζωής, να αραχνιάζουν...Αφήσαμε το φως και πήξαμε στα μαυροσκόταδα...Λοιπόν; Πια είναι η κρίση; Η οικονομική; Μήπως είναι η ηθική και πνευματική πρωτίστως; Χάσαμε την αισθητική μας, τον πολιτισμό και την παιδεία μας...Έξω στους δρόμους δεν λέμε πια ούτε καλημέρα, είμεθα θαρρώ, ένα βήμα πρίν αρχίσουμε να πλακωνόμαστε μεταξύ μας! Βλέπουμε αδέσποτα και αδιαφορούμε (εδώ πάντως το ζήτημα είναι πιο βαθύ και αφορά ΟΛΑ τα ζωάκια),συνανθρώπους απο κάθε γωνιά της γης, να μην έχουν μια μπουκιά ψωμί και αλλάζουμε πορεία. Συναντάμε μικρά παιδιά να παίζουν και να επαναστατούν χαμογελώντας, μα εμείς έχουμε κατά νου, πως θα αφοπλίσουμε τον όμορφο και γλυκό ειρηνικό τους εαυτό (με την αδιαφορία μας)...Ζητάμε την ''λογική'' και την χαράζουμε σαν λεπίδα μέσα στον αυθορμητισμό τους...ΓΙΑΤΊ ;; Γύρω μας έχουμε τον υπαρκτό και ορατό θεό (φύση) και δεν ζυγώνουμε κοντά της...Αποφεύγουμε την σύνδεση μαζί της! Βλέπεις θα περάσουμε στην δακτυλοδεικτούμενη πλευρά, αν κάποιος μας δει απομονωμένους σε εκείνην...Μα έλα που σε εκείνην, ακούς τις πιο ηχηρές αλήθειες! Βιώνοντας απομόνωση απ' τις οχλοβοές και τους μαζικούς παραλογισμούς, ανακαλύπτεις την πιο όμορφη παρέα! Τα δέντρα, το χώμα, τα πετούμενα, τον ήχο της θάλασσας, την ηρεμία και την γαλήνη...Ποιός τα θεωρεί αυτά κατώτερα και ασήμαντα;; Ασήμαντα είναι τα ιδιότυπα...Τα υλικά αγαθά...Οι καφετέριες, τα ''θεάματα'' και οι ''άρτοι'' (όπιον των λαών)...Και επειδή τα μη υλικά τραντάζουν εκκωφαντικά, φοβόμαστε να τα πλησιάσουμε...Συμβιβαζόμαστε και προσπαθούμε τάχα, να γεμίσουμε τα κενά μας, με όλες τις ηλιθιότητες που το σύστημα μας πουλάει ως αξίες! Τώρα δες πως τα χρόνια μας, ροκανίζονται με κάθε ύπουλο τρόπο απ' τις εξουσίες! Κι' εμείς; Μόκο...Τσιμουδιά, διότι ''οι άλλοι θα μας καταδείξουν''...Γίναμε συνένοχοι στα εγκλήματα (μικρά και μεγάλα) επειδή σιωπήσαμε και δεν πράξαμε το δίκαιο...Που πάμε άραγε με αυτήν την νοοτροπία, σε ρωτάω; Μας ρωτάω...Με ρωτάω (κυρίως)...Μόνο να κλαψουρίζουμε πως για όλα φταίνε οι άλλοι γνωρίζουμε καλά...Πρωταθλητές είμαστε σε δαύτο...Φοβόμαστε, κατάλαβες; Φοβόμαστε τον έρωτα, την αληθινή φιλία, την αγάπη, την τρυφερότητα, τα όμορφα και αγνά συναισθήματα...Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά είναι πλαίσια της πνευματικής, ηθικής και αισθητικής ανόδου του εαυτού μας που πετάξαμε στα κάτεργα...Τον χειρότερο εαυτό μας επιλέξαμε να βάλουμε στο προσκήνιο, την χειρότερη πτυχή του...Την πτυχή της πλήρους αγνωσίας, την πτυχή που προσαρμόζεται με εκείνα που κάνουν και οι υπόλοιποι...Με εκείνα που βαδίζει και η υπόλοιπη μάζα...Αυτά χρειάζεται να συντρίψουμε, αυτά να στείλουμε στον διάολο και να μην τα γυρέψουμε πίσω ποτέ...Το πάν σε τούτο το δώρο, εν ονόματι ΖΩΗ, είναι να ανοίγουμε τα μάτια μας και να βλέπουμε πέραν των όσων μας δίδαξαν...Πέραν των όσων μας καλούπωσαν...Να κάνουμε μια αλλαγή, να κοιτάξουμε ότι υπάρχει γύρω μας και για ποιόν λόγο υπάρχει! Να βρούμε το συστατικό που θα διασπείρει την μόρφωση, τον πολιτισμό, την παιδεία μας, το φως μας...Να μεταδώσουμε την αναγκαιότητα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, ξεκινώντας απο μικρές κοινότητες και δομές...Ας το κάνουμε όμως ΤΩΡΑ και όχι ΑΥΡΙΟ...Το αύριο είναι μια παγίδα, όπως και το χθες...ΤΩΡΑ ζούμε, ΤΩΡΑ υπάρχουμε, ΤΩΡΑ υφίσταται η πραγματική διάσταση χρόνου...ΣΗΜΕΡΑ ας έρθουμε πιο κοντά ως άνθρωποι, ας μιλήσουμε, ας ενωθούμε απέναντι στο σύστημα που ταχύτατα διογκώνεται και μεταλλάσσεται με βίαιους και αδίστακτους ρυθμούς, έχοντας εμάς τους ιδίους ως συνένοχους...Το ''καλύτερο αύριο'', μόνο την εκάστοτε εξουσία ευνοεί και εμάς μας θανατώνει αργά...Ας επιζητήσουμε λοιπόν, έναν όμορφο και πιο αγνό κόσμο, όπου φύση, ζώα και άνθρωπος, θα είναι ΕΝΑ και ΕΝΩΜΕΝΑ, όχι διασπασμένα (όπως το καπιταλιστικό μοντέλο θέλει και το έχει επιτύχει). Αν σήμερα, σταματήσεις να πετάς κάτω στον δρόμο το κουτάκι με την μπύρα που έπινες και το αφήσεις στον κάδο , σταματήσεις σε ένα στενό να βοηθήσεις ένα ζωάκι ή έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που σε έχει ανάγκη, αν σήμερα αντλήσεις ομορφιές απο την φύση, τα παιδιά, τις μουσικές του κόσμου, έχεις ήδη κάνει ένα βήμα!! Συνέχισε!! Κι' άλλο...Περπάτα και αυτοβελτιώσου... Ακούς κι' εσύ εαυτέ μου; Σε εσένα τα λέω! Και στον δίπλα και στον παραδίπλα και στον κάτοικο μιάς άλλης πόλης ή νησιού...Ό,τι δεν σου αρέσει, ο,τι σε ενοχλεί, το αλλάζεις και δεν μεμψιμοιρείς απο πάνω του! Να σκορπίσουμε την αλληλεγγύη και την αγάπη...Να αγωνιστούμε (αυτό ναι, είναι αγώνας) ενάντια στην σκληρή καθημερινότητα της εποχής...Αρκεί όμως να θέλουμε...Αρκεί αυτό που σκεφτόμαστε, να περνάει και στο πρακτικό πεδίο, όχι να μένει αιωρούμενο...Άκουσε κάτι...Η κρίση αυτή, είναι τραπεζική και εμείς ως δούλοι, απλά γεμίζουμε και πάλι το χρηματιστικό της ταμείο...Ανακεφαλαιώνουμε το τραπεζικό ιμπεριαλιστικό μοντέλο...25-30 οικογένειες της ελίτ, κινούν τα νήματα και μας τοποθέτησαν σε μαντριά, ώστε να μας ελέγχουν (κυρίως με πόλεμο στις συνειδήσεις μας)...Ποτέ αυτοί οι αλήτες δεν θα ενδιαφερθούν να αλλάξουν την ροή του πλανήτη πρός το καλό...Άσε τις δηλώσεις των σπουδασμένων της πιονιών...Μην σε γελούνε οι ''ξύλινες'' γλώσσες! ΜΟΝΟΝ ΕΣΥ και ΜΟΝΟΝ ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ξεχωριστά, θα αλλάξει τις καταστάσεις...ΚΥΡΙΟ όμως βήμα, είναι να αλλάξουμε τους εαυτούς μας..Να αυτοβελτιωθούμε οι ίδιοι ως φυσικά πρόσωπα και να μεταφέρουμε αυτό γύρω μας! Ας γίνουμε μια σπίθα, στην φωτιά της ελευθερίας και της αγάπης...Σπίθα με την σπίθα, θα φουντώνει η φλόγα και όχι για να κάψει τα πάντα...Αλλά για να κάψει τα κακώς κείμενα (και δη βεβαίως τα προσωπικά μας)...Ας ενωθούμε...ΣΗΜΕΡΑ! ΤΩΡΑ! Είναι αναγκαίο και επείγει!

Υγ: Μια αγαπημένη μου ποιήτρια (Αθ.Γιασ.), έγραψε προ ημερών:
''Άνθρωποι: Αιώνες ανερμήνευτοι στην βιβλιοθήκη του κόσμου.''

Σκέψου ......

Επιμέλεια κειμένου: Ανέντακτος (Χρήστος Φύτρος)

Ωδή εις τους ρασοφόρους σκοταδιστές...

Με επιγραφή Α.Ε,

της εκκλησιάς οι λέρες.

Τάχα μου, δήθεν του Θεού,

κήρυκες κι' αποστόλοι.

Καμώνονται τ' αξίωμα,

το παίζουν και πατέρες.

Στα Βατοπέδια σκάνδαλα,

μαυρόντυτοι διαβόλοι.

Εδώ παππάς, εκεί παππάς

κι' όπου παππάς και κράτος.

Τα υπόλοιπα όλα γνωστά,

ας μην μακρυγορούμε.

Είναι αθώοι και μην ρωτάς,

το πόσο πάει ο πάτος.

Για θα σε επικηρύξουνε,

όσοι τους συντηρούνε.

Τα ράσα φορούν μάσκα τους,

μέσα κρύβουν ''χαρτάκια''.

Ακόμη κι η γενιάδα τους,

μια ύποπτη κρυψώνα.

Γεμάτοι ταπεινότητα,

μπροστά στα γεροντάκια.

Της Κυριακής τα πρωινά,

σεμνότυφη εικόνα.

Βίσματα, μίζες και ποιόν,

ποιο σκοτεινό απ' το σκότος.

Δήθεν μιλούν δια τον Χριστό

και τον υπηρετούνε.

Μα απάνω τους ειν' ο Σταυρός,

ένας της λάμψης κρότος.

Στων εκατομμυρίων τον βωμό,

έργο τελούνε.

Ανάθεμα την πίστη τους

και την διανόησή τους.

Ανάθεμα κι' εκείνους,

που χέρια τους φιλάνε.

Την ώρα ανάθεμα αυτήν,

που κάμαν μαγαζί τους.

Τα λόγια του καλού ''ποιμήν'',

για να τα κονομάνε.

Φάρα είναι επικίνδυνη,

παντού δικτυωμένη.

Σιγά δαύτοι μην σκάσουνε,

για του τόπου τα χάλια.

Πουλάνε φούμαρα φωτός,

σ' όλη την οικουμένη.

Μα στις τραπεζαρίες τους,

γιομίζουν τα τσουβάλια.

Ο φόρος δεν τους πιάνει αυτούς,

του μέσου απλού πολίτη.

Ζωή εις το απυρόβλητο,

με πρόσχημα θρησκείας.

Ροζ σκάνδαλα, διαδίκτυο

στο ''Άγιο'' το σπίτι.

Και λέν μετά εις τους πιστούς,

πρακτικές μετανοίας.

Στην κατοχή τους έχουνε,

χωράφια και αμπέλια.

Με χορηγία κρατική,

εκτάσεις καλλιεργούνε.

Μα φίλε μου εδιαθέτουνε

ασπίδα τα ευαγγέλια.

Κι επικαλούμενοι αυτών,

τον πλούτο υπηρετούνε. 

//////

| Μάρτιος '17