Προ-εόρτιον ....

Στείρες οι ευχές στο ''αγιόκλιμα'' ...

Απαλλαγμένοι απ' τους πολλούς,
μα περισσότερο υποκριτές στον εαυτό μας.
Μασκαρεμένοι συνειρμοί
ρεμβάζουν με λογικιστική κυριαρχία!

Η αγάπη ακόμη όμως
δεν γεννήθηκε εντός μας.
Ντύθηκε τα πρέπει μοναχά.

Στείρες οι ευχές,
σε στείρες εποχές.

Απ' έξω η φτώχεια θερίζει
-μα το τραπέζι μας ολόπλουτο- .
Πόνος και βια, σερβιρισμένα
δια το εσωτερικό νεκροταφείο μας!

Σειρά στην τσόχα.
Όλο και κάποιον θα ευνοήσει
μια χαμένη κίνηση ενός άλλου!

Που να σηκώσουμε το καλοθρεμμένο κορμί μας
και να το σύρουμε στα σκουπίδια,
στα στενά και στις πλατείες;

Τρέμουν εκεί έξω,
όσα αδιαφορούμε να κοιτάξουμε!
Μια κουβέρτα τρυπημένη για ζεστασιά,
για τρία, πέντε, ίσως και παραπάνω σώματα..

Μια γωνίτσα να φωλιάσουν σε μια κούτα,
τετράποδοι μετανάστες.

Στείρα κι η γιορτή.
Πυροτέχνημα δίχως λάμψη.

Μα σώπασε τώρα.
Κουκουλώσου αμέριμνος!
Κι' εγώ το ίδιο!
Και όλοι!

Στείρα και η λύπη μας ...

Προσωπικά ηττημένοι ...

Άσπιλο κείτεται ηττημένο το σήμερα...

Ελαφρωμένο από τ' ανθρώπου την ευθύνη,

δίχως καμιάν επίγνωσις του ολέθρου!

Δικό μας είναι το παράπτωμα, αλλού μην γνέψεις!

Όλεθρος, ναι, να πίνεις μονορούφι,

του κλέφτη χρόνου το ποτό

και να μεθάς με την ψευδαίσθηση των ρολογιών.

Άφωτο τώρα, που εκτελέσθηκε στυγνά

ώστε να γενούμε εν τέλει των δεικτών,

εραστές αενάως.

Αυτοχειρία θα' λεγαν οι εξόριστοι.

Σωστό και πρέπον θα' λεγαν οι γνωστικοί.

Το αληθινότερο ψέμα σε δική μας σκηνοθεσία.

Κυνηγοί ενός κάποιου μετά,

αφήνοντας το τώρα ανενεργό.

Ας μην σκορπίσουμε λουλούδια όμως πίσω.

Θα' ναι ακόμα ένας φόνος εις γνώσιν μας!

Ας μην διασυρθούμε άλλο από τον κλέφτη.

Όχι, ας μην ενδώσουμε στο κάλεσμα...

Μόνο παράθυρα να ανοίξουμε,

να πούμε δυο κουβέντες στα σπουργίτια.

Παιδιά και ζώα ας αγαπήσουμε,

ας δρασκελίσουμε μαζί τους στον παράδεισο!

Να πάρουμε το πνεύμα των κολασμένων,

αυτό που αγκομαχεί να μείνει ασκόνιστο σε σελίδες.

Να ανοίξουμε το πρωτόφυλλο,

να γιομίσει η γης με φώτα.

Παράξενα πουλιά οι ποιητές.

Αφήνουν την αγωνία τους και για εμάς.

Την ανησυχία τους και για εμάς.

Τον προβληματισμό τους για την κοινωνία και για εμάς!

Την κατάθεση του εντός τους και για εμάς!

Κι' ύστερα ψηλαπετούν με βαριές κατηγορίες.

Εμείς τους λοιδορήσαμε ωσάν διαβόλους.

Συλλογικά πολέμησαν,

συλλογικά επικρίθηκαν.

Άλλον δικαστή εκτός του ίδιου μας εαυτού,

πουθενά δεν θα συναντήσουμε.

Να δικάζει ερήμην το φως,

για να αθωώσει την γκριζάδα.

/////////////////

Ανέντακτος

Απ' την συλλογή ποιημάτων,

''Το εκατόφυλλο των ονείρων'' ...