Ω τι ήρωας, τι χαρά, μεγίστη περηφάνια,
ο κυνηγός εσκότωσε εκείνο που αλητεύει.
Εκείνο που μπορεί να φτάνει εις τα ουράνια
και τα ρηχά, τα χαμηλά, ποτέ του δεν ζηλεύει.
Ω ήρωα, κείνο δάσκαλος, ακούραστος εργάτης,
δειλέ διδάσκει εσένανε, φτερά πως να ανοίγεις.
Μα εσύ οπλοφόρε άμοιρε, της σκοτεινιάς πελάτης,
σηκώνεις κάννη αμέριμνος και θάνατο σκορπίζεις.
Ω ήρωα ανεγκέφαλε, μωρέ της βίας αγκάθι,
μιλάς για ειρήνη και στοργή, ενώ πόνο θερίζεις.
Της μάνας φύσης γίνηκες, μόνιμο κατακάθι,
πες μου με πιο δικαίωμα, ποιος είσαι για να ορίζεις;
Ω ήρωα τζάμπα μάγκα μου, τάχα παντελονάτε,
εις τα πτηνά επέδειξες τας τεραστίας σου ανδρείας.
Ω ήρωα τρομερέ αδαή, μέγιστε και βαρβάτε
διεκδικείς πρωτάθλημα, ''υψίστης.. ανοησίας''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου