Ως πότε ;

Μυροβόλος εμπρός η άνοιξη των λέξεων.

Έμορφες κόρες άχνιζαν πάνω μας

σύνθετες μελωδίες, κοσμώντας την οδό.

Μπάλες φωτός σημάδευαν τα πρόσωπά μας.

Μα ποια διαλέξαμε άραγε κατεύθυνση;

Ένα πλοίο προσφερόταν να μας ταξιδέψει στο άχρονο...

μα εμείς; Ξοδευτήκαμε σ' εύπεπτες προτιμήσεις,

σε στέρεες εξασφαλισμένες κατασκευές.

Μετά φόβου, υπ-άκουσον στο κάλεσμα των σειρήνων.

Αφήσαμε το κατάρτι στους μνηστήρες

κι' εκείνοι παζαρεύουν τις σάρκες μας.

Χρόνια τώρα πάνω στην γη μας,

στήνουν συναλλάγματα σε τιμές ευκαιρίας.

Κι εμείς;

Εμείς γονατιστοί ...

Πηδάμε στα κλαδιά τους

με θρησκευτική ευλάβεια,

αναζητώντας (επί ματαίω)

το φρούτο της σωτηρίας.

Πάντοτε προδομένοι,

πάντοτε ξεγελασμένοι ...

Ως πότε ;