Λήθη ή μνήμη;

Έπεσες κάτω λαβωμένη, με πληγές στα πόδια.

Όμως με περίσσιο θάρρος, κατάφερες να βηματίσεις!

Εκείνοι που σου μίλησαν για κάλυψη,

σε λάβωσαν οι ίδιοι στις φτέρνες...

Έπεσες κάτω λαβωμένη, με πληγιασμένα φτερά.

Βρήκες όμως κουράγιο, να τα γιάνεις και πάλι!

Όσοι σου είπαν να πετάξεις υπό την εποπτία τους,

κατά ριπάς σε πυροβολούσαν, σαν υψωνόσουν...

Χιλιόπεσες, μα μύριες λαβωματιές,

κατάφερες να επουλώσεις έχοντας βάλσαμο

την λιακάδα, το αεράκι, τον ουρανό και το νερό σου.

Κι ας σε λήστεψαν, διατηρείς την γνησιότητά σου...

Θαρραλέα και με απέραντη τόλμη,

ύψωσες βράχια κι' άνθισες λιβάδια,

χτυπώντας με το φως σου τα διαβολικά κοράκια

που παραμόνευαν να χορτάσουν απ' την σάρκα σου...

Τι άραγε να σε καθυποτάξει;

Τι να σε σκοτώσει;

Τι να σε θάψει;
Αδύνατον...

Εις τους αιώνες άφθονα ρέει

και κολπίζει στις παγκόσμιες κοιλάδες,

η πάνσοφή σου γνώση...

Χρόνια την άνοιξή σου εμποδίζουν

μα πως να το καταφέρουν;

Εσύ κάθε Απριλιά μοσχοβολάς φρύγανο

και λουλουδιστά πυρώματα...

Εσύ κάθε χειμωνιά πλένεις το χώμα σου

και σμίγεις με τον σπειρωτό σου κύκλο,

φουντώνοντας τα ανθοφόρα σου τοπία
στο άνοιγμα των ουρανών...

Ποια λοιπόν παγκόσμια δύναμη,

ποιο παγκόσμιο συμβούλιο,

ποιο σκοτάδι να επέμβει πα στο χρώμα σου;

Αφού εσύ, η καλλίπυγος νέα, αναδύεσαι

και όλοι υποκλίνονται στα κάλλη σου....

Ποιες αλυσίδες να σε περιορίσουν

και ποια κελιά να σε φυλακίσουν;

Εσύ του έρωτα η αγορευτής,

μπορείς με μια ιαχή,

τον κόσμο όλο να συγκεντρώσεις

και να λάμψουν τα αρχαία σου μνημεία...

Τι λοιπόν να σε εξοντώσει;

Τίποτα από όλα αυτά...

Ο μοναδικός σου εχθρός είναι η λήθη

και αντίπαλοί σου, οι καθρέφτες της λήθης...

Εχθρός όμως της λήθης, είναι η μνήμη...

Και αν οι καθρέπτες σου προστρέξουν σ' εκείνην,

τότε μπορείς και πάλι να μονιάσεις,

ολάκερη την οικουμένη...