''Πένθιμον'' .

Μύρια χέρια οι ευθύνες στη βαθύσκοτη ωδή.

Πηγάδια δίχως λύτρωση,

μήτε μια στάλα δρόσεμα..

Γκριζοπές σελίδες

βαμμένες με σκούρο αίμα.

Στους μαύρους τοίχους εκκολαπτόταν

η μορφή της μισητής λεπίδος

λουσμένη φόνο από τον φόνο του φονιά.
Παραπλανήθην πλάνην οικτρά (ως είδες)!
Μα ακόμα αδιάστατος ξεμένεις,
πάνε χρόνια που οι ευθύνες σε βαλτώνουν
-ολογιόματα στον βούρκο- .
Ξεγέννησες στην δοξασία της σχισμής
το πιο στείρο σου παραπαίδι.
Δεν σπάραξε από κλάμα,
μα εντός του έβραζε το μίσος.
Κακοξεγεννήτρα βια, αγκαθοβόλος,
έμπηξε βαθιά το μαχαίρι στην μαργαρίτα.
Του ήλιου οι ακτίνες ταράχτηκαν,
τα περιστέρια ξημερώνοντας, ηχούσαν σήματα ολέθρου.
Στους κάμπους ρήχευε το χώμα,
στον ουρανό κλειστά χιλιάδες μάτια,
κι η θάλασσα όρθωνε μπαϊράκι.
Μια μάνα εσπάραζε.
Τραγούδια πένθιμα έσταζε,
με δάκρυα στις κόρες
απ' το ποτιστήρι της καρδιάς.
Ένας πατέρας απαρνιόταν την ζωή του,
φίλοι,αδέλφια,συγγενείς,
λαβώνονταν στις φτέρνες .
Θυμάσαι;
Νωπή η μνήμη! Μ' απούσα η ευθύνη!
Μια δίχως δίκαιο, των ολίγων δικαιοσύνη.
Εν μέσω Σεπτέμβρη και παρά κάτι
το φθινόπωρο λάθευε τις ορμηνείες.
Αντί των φύλλων, κατόπεφτε στη γης αοιδός.

Πενθούσε το χαμένο μέλος του το φως!

___________

*Στον Παύλο Φύσσα (Killah P)*

18/09/2017