Στον Άρη....

Στον ποταμό Αχελώο στο ύψος της Μεσούντας

αντάρτης προδομένος τον θάνατο αψηφά.

Να λύσει ήθελε ο "ληστής" τον ζυγό της Χούντας

μα τον κυκλώσαν ύπουλα της εξουσίας δεσμά.

Θανάσης Κλάρας λεγόταν και τον ετρέμαν

Ναζί και εγχώριοι πιστά προσκυνημένοι.

Τον αποκήρυξαν που λες πιόνια βαλμένα 

που είχανε πίσω την φωλιά τους λερωμένη.

Κι' εκείνη η νύχτα η σκοτεινή, η αποφράδα

που είπε να δώσει στην ζωή του ένα τέρμα.

Ήτανε νύχτα που έμελλε για την Ελλάδα

να 'ν' η απαρχή στημένης όψης στο κέρμα.

Διασπάστηκε με ύπουλο τρόπο η εξέγερση

και το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ εβγήκε από την μέση.

Με συνθήκες και άλλα κόλπα σε συναίνεση 

οι ξένοι πήρανε του τιμονιού την θέση.

Γεια και χαρά σου αγέρωχέ μου καβαλάρη

που μ' αίμα πότισες της λευτεριάς την ρίζα.

Που επολεμούσες σαν το άγριο λιοντάρι 

πα στο Βελούχι λεν σε κάμανε κορνίζα.

Τρέμουν ακόμα οι δειλοί (ακούς;) τα λόγια σου

και των αντάρτικων των πόθων σου την χάρη.

Καπηλευόμενοι οι "σβηστοί" κρατούν την φλόγα σου 

ε, και να γύριζες... Ο διάολος να τους πάρει.

Ένα γιατί, γεύση πικρή πάντα μου μένει

όποτε πίνω απ' αυτό το δαφνοπότηρο. 

Ένα παράπονο στα μάτια με ζεσταίνει 

δάκρυ ηλιόκαυτο σαν το κατακαλόκαιρο.

Πως καταφέρνουν οι δοτοί να κουμαντάρουν
την ιστορία που μοιράζουν ελεγχόμενα.
Πόσο δόλια οι ηγεσίες τα τουμπάρουν
και γίνοντ' οι ήρωες στους σκοπούς τους παρελκόμενα.