Μεταβατικόν...

Στην τάφρο μέσα της απόγνωσης
παράπεσες και βαρυγκωμάς απελπισμένος.
Δειλός, ανάλαφρος, με βαρύ σκίρτημα
και σε 'πνιξαν τα ζύγια των δανείων.
Κανείς να σε σηκώσει!
Κανείς για να σε βοηθήσει!

Οι σύγχρονοι προεστοί να σε λοιδορούν
οι προύχοντες να σε ξεκοκκαλίζουν
και οι κοντινοί όλο να ξεμακραίνουν!

Στην συν-ένοχη διαδρομή
''αθώο'' εκτελούσες σκοπό συμφερόντων,
δίχως να νοιάζεσαι τον κήπο αυτόν του όλου...
Ουδέποτε μολύνθηκε μονάχα ένα λουλούδι.
Άπαξ κι' απλόνουνταν ο υιός,
αργά ή γοργά αρρώσταινε το παραδίπλα.

Μα τώρα αλήθεια πες;

Ποιος να σου απλώσει χέρι τόσο κάτω,
από εκείνους που ο ίδιος εξύψωσες;
Σε παίζουν σε τσόχες και συμβούλια
σε χλευάζουν στις αυλές της ευτελείας
σε δειπνούν σε τραπέζια συναλλαγών
και σε πετούν στον κάδο των αχρήστων.

Τα ηλιόνειρα των αρετών
τα πότισες φαρμακωμένο σκουρόχρωμα
κι' αυτό κληροδοτείς και στα παιδιά σου.
Αν θες να ζεις στην αλυσίδα
ή σου 'ναι αυτό η πεθυμιά,
δέσου μ' αυτήν ο ίδιος!

Όχι όμως!
Μην την φοράς στην νιότη....
Μην προσπαθείς να την τυλίξεις
στα δεσμά του χθες!
Τραβήξου μακρυά της....
Πυκνό το φως που' χει μαζί της,
τόσο που δεν θα τ' αντέξεις.

Τόση η λάμψη της,
όση της ποίησης το άστρο
που ανέκαθεν φέγγιζε τους δρόμους της ανθρωπότης
κι' ανθρώπους ελευθέρωνε
από μύρια ανίκητα σκότη,
σπάζοντας και τα πιο ισχυρά δεσμά.

Μακάριοι λοιπόν
αυτοί που έρχονται
να ξανασπείρουν την αγάπη.

Μακάριοι όσοι επιζητούν
με το φως συνδαιτυμόνα!