Στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη....

« Για σένα Κύπρο αθάνατη, Πατρίδα σκλαβωμένη,
θα δώσω απ' το αίμα μου κάθε σταλαματιά...
Για να σε δω ελεύθερη και χιλιοδοξασμένη,
δεν θα διστάσω Κύπρο μου, να πέσω στη φωτιά. »


Ευαγόρας Παλληκαρίδης

1938 - 1957

Τόσον καιρό ανέμενες

για να 'ρθει ετούτη η ώρα

Το γνώριζες το τέλος σου

ήρωα Ευαγόρα.

Γεια σου μικρέ, γλυκέ ποιητή

με την τεράστια ανδρεία

κείνη την νύχτα σου 'πλεξαν
νυχτόπουλα μανδύα.

''Τον Βαγορή, τον Βαγορή

πηγαίνουν στην αγχόνη.

Και σπαρταρούνε τα βουνά

η ώρα σαν ζυγώνει.''

Παλληκαρίδης, όνομα

μα πιο πολύ και πράγμα

λεβέντης μ' αγνό όραμα

Κύπρος μαζί κι' Ελλάδα.

Ήσαν αντάρτης στα βουνά

στης λευτεριάς καρτέρια

εψέλναν τα νυχτόπουλα

με συνοδεία τ' αστέρια.

''Τον Βαγορή, τον Βαγορή

βάλανε στην αγχόνη.

Κι' η Κύπρος όλη σπαρταρά

το τέλος σαν σιμώνει.''

Η ώρα δώδεκα ακριβώς

και πρώτα δυο λεπτά

που τότε ιερή σιωπή

σκέπασε την νυχτιά.

Ο ύμνος ψιθυρίστηκε

απ' του ποιητή τα χείλη

μα ξάφνου όλα σίγησαν

σαν σε θλιμμένο δείλι.

''Τον Βαγορή, τον Βαγορή

χτύπησαν στην αγχόνη.

Ήταν ετών δεκαεννιά (19)

το φως τώρα σιμώνει.''

Ξαπλώνει κάτω ο ποιητής

βάρβαροι τον σκεπάζουν

αρπάζουνε το σώμα του

κι οι ουρανοί στενάζουν.

Και παίρνει την ανηφοριά

τα μονοπάτια παίρνει

στην τελευταία του κατοικιά

λεύτερος ανεβαίνει.

''Τον Βαγορή, τον Βαγορή

σκότωσαν στην αγχόνη.

Λεβέντης έπεσε στην γη

μα ουρανό ανταμώνει.''

     

Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν. Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».

Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.

Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.

''Του αντρειωμένου ο θάνατος,
θάνατος δεν λογιέται''.