Του έρωτος...

Γλυκοφορούσε η όψη της εν ουρανών ψαλμούς

ολόλαμπρη με του έρωτα το δάφνινο στεφάνι.

Τα χείλη της χαράδρες

μυστήρια σαρκώδη!

Χαμένοι αιώνια διαβάτες

στα λημέρια μιας αιώνιας αυτοκρατορίας.

Ανάσα μέθη, νέκταρ ηδονικό!

Μάτια λιβάδια πράσινα κι' ουρανοστολισμένα!

Απέθαντη θεά των ουρανών

με το οξυγόνο στο φιλί

και το σπαθί στην πλάνη.

Ανήμπορος στέκω κι ερωτώ:

''Στην γη γιατί να υπάρχει;''

Μορφή ντελικάτη αρχέγονη

χυμένο μελάνι ποιητών

μπρος στο εκθαμβωτικό της βλέμμα.

Φυσάει αρώματα στην γη

και ηχούνε οι καμπάνες!
Έρως φορά το πανωφόρι
οπλισμένος θυμιατίζει
το βέλος της αθανασίας
ή του θανάτου -αν θες-
το κώνειον προσφέρει.
Δεύτε λάβετε φως
αγγελικής ανάγνωσης
κι' εμβατηρίων του πόθου.
Κορμός υφή βελούδινη
που στ' άγγιγμα καρπίζει,
σείεται η γης στην ένωση
τα ρήγματα νοτίζουν.
Λιόπετρες ραίνουν την σιωπή
απιθώνοντας τα αιώνια μυστικά τους.
Των χρωμάτων αναστάσεις !
Ουτοπικές εκλάμψεις !
Κι' εκείνη;
Σεμνή και ταπεινόχαρη
στέκει αμίλητη στον άνεμο,
αερικό τραγούδισμα
στο ωσαννά του πάθους.
Θα χαθεί αποδημητικό πουλί
θα λούσει κι' άλλους τόπους
τον οίνο του Μαγιού της!
Κι' αν πάλι δεν ξαναφανεί
θα 'χω γι' ανάμνηση ακριβή,
του ταξιδιού της τ' άγνωστο!
Να μου θυμίζει πως αφήνονται στην στιγμή
της έλευσης οι εραστές,
της ωραιότητας οι αοιδοί!
Γλυκόπικρο λεπίδι ο έρωτας
μα έχει την ομορφιά του....

\\\\\\\\\\\\\\