Στον Μάρκο, τον Κούρο ...

Πολλοί τον ξέρετε καλά,

άλλοι καθόλου πάλι.

Τον Μάρκο τ' άγιο παιδί,

που είν' λεβεντιά μεγάλη.

Στον Πύργο μέσα τριγυρνά,

κι' όλους τους αγαπάει.

Κι' ο,τι του εζητήσουνε,

χατίρι δεν χαλάει.

Ο Μάρκος πάντα γελαστός,

πρόθυμος και εργάτης.

Καλιά που είναι κουζουλός,

παρά να' ταν αυτάρκης.

Και φυσικά το κουζουλός,

με την καλή την έννοια.

Κι' όχι αυτή που δίνουνε,

τα ''λογικά'' ξεφτέρια.

Από παλιά στα γήπεδα,

εις όλων των Κυκλάδων.

Των αθλητών ο φροντιστής,

σημαντικός παράγων.

Σαν την μητέρα φρόντιζε,

τους παίκτες της ομάδας.

Κι' ήσανε ο δωδέκατος,

παίκτης της ενδεκάδας.

Κι' ακόμα μέχρι σήμερα

και τώρα που μιλάμε.

Αξία μένει σταθερή,

χρόνια δεν τον λυγάνε.

Όλη η ζωή του αθλητική,

δίχως έννοιες, σκοτούρες.

Του αρέσουν τα πειράγματα,

κάνει κι' όλο καζούρες.

Τα καλοκαίρια επιτελεί

και τροχονόμου ιδιότης.

Ρυθμίζει όλη την κίνηση,

μες το χωριό είν' ιππότης.

Παρά την ζέστη μένει εκεί

με κέφι και με μπρίο.

Και την σφυρίχτρα του ηχεί,

σαν δει το λεωφορείο.

Άλλοτε πάλι θα τον βρεις,

στα έθιμα μπροστάρη.

Να βοηθά να τελεστούν,

σ' όλα του παλικάρι.

Κούρος το παρατσούκλι του,

διόλου όρος τυχαίος.

Αφού ωσάν τον έφηβο,

κινείται πάντα νέος.

Μικρού παιδιού έχει καρδιά,

την δίνει δίχως τόκους.

Κι' όποιοι την εκμεταλλευτούν,

ου ε κι' αλίμονό τους.

Άλλωστε ισχύει το ρητό,

μα όχι από συνήθεια.

Από παιδί κι' από τρελό,

μαθαίνεις την αλήθεια.

////////

''Στον Μάρκο τον Κούρο, τον γενναιόδωρο, τον ανοιχτόκαρδο'' 

Ανέντακτος

Του έρωτος...

Γλυκοφορούσε η όψη της εν ουρανών ψαλμούς

ολόλαμπρη με του έρωτα το δάφνινο στεφάνι.

Τα χείλη της χαράδρες

μυστήρια σαρκώδη!

Χαμένοι αιώνια διαβάτες

στα λημέρια μιας αιώνιας αυτοκρατορίας.

Ανάσα μέθη, νέκταρ ηδονικό!

Μάτια λιβάδια πράσινα κι' ουρανοστολισμένα!

Απέθαντη θεά των ουρανών

με το οξυγόνο στο φιλί

και το σπαθί στην πλάνη.

Ανήμπορος στέκω κι ερωτώ:

''Στην γη γιατί να υπάρχει;''

Μορφή ντελικάτη αρχέγονη

χυμένο μελάνι ποιητών

μπρος στο εκθαμβωτικό της βλέμμα.

Φυσάει αρώματα στην γη

και ηχούνε οι καμπάνες!
Έρως φορά το πανωφόρι
οπλισμένος θυμιατίζει
το βέλος της αθανασίας
ή του θανάτου -αν θες-
το κώνειον προσφέρει.
Δεύτε λάβετε φως
αγγελικής ανάγνωσης
κι' εμβατηρίων του πόθου.
Κορμός υφή βελούδινη
που στ' άγγιγμα καρπίζει,
σείεται η γης στην ένωση
τα ρήγματα νοτίζουν.
Λιόπετρες ραίνουν την σιωπή
απιθώνοντας τα αιώνια μυστικά τους.
Των χρωμάτων αναστάσεις !
Ουτοπικές εκλάμψεις !
Κι' εκείνη;
Σεμνή και ταπεινόχαρη
στέκει αμίλητη στον άνεμο,
αερικό τραγούδισμα
στο ωσαννά του πάθους.
Θα χαθεί αποδημητικό πουλί
θα λούσει κι' άλλους τόπους
τον οίνο του Μαγιού της!
Κι' αν πάλι δεν ξαναφανεί
θα 'χω γι' ανάμνηση ακριβή,
του ταξιδιού της τ' άγνωστο!
Να μου θυμίζει πως αφήνονται στην στιγμή
της έλευσης οι εραστές,
της ωραιότητας οι αοιδοί!
Γλυκόπικρο λεπίδι ο έρωτας
μα έχει την ομορφιά του....

\\\\\\\\\\\\\\

'' Ανέφικτο ''...

Στάζουν πορφύρα
οι χρωματιστές εκλάμψεις
σε μια ερεβώδη
προδιαγεγραμμένη εποχή.
Πόσα ακόμα να ειπωθούν
ώστε να κατανοήσεις πως,
τα άνθη του έρωτος
ποτίστηκαν κι' αυτά
απ' την κτηνώδη ύλη;
Λαβώθηκαν που λέμε
από τον δίπλα!

Μα κάθε ένα που' πεσε
στο χώμα εξεγερμένο
ένα σποράκι άφησε
στης γης το αποθηκάκι.

Που το κρατούσε η μάνα εκεί
στο στρώμα της κρυμμένο
στην γέννα την επόμενη
να υψώσει μπαϊράκι.

________

Απ' την συλλογή ποιημάτων
''Το εκατόφυλλο των ονείρων''.

* Βασισμένο στο απόσπασμα
''Μισώ τους αδιάφορους'', του Αντόνιο Γκράμσι. *

Ανέντακτος

Ωδή εις τα ποδοσφαιρικά σωματεία...

Εδώ και κάμποσο καιρό
σκέφτομαι να στολίσω.
Το άθλημα το πιο ''αγνό''
μα από που να αρχίσω;

Γιατί το ξέρεις αδελφέ
βρωμάει πολύ το story.
Δεν βγαίνει κάθετη μπαλιά
εκεί δεν παίζει ο Τσόρι.

Εκεί παιχνίδι παίζεται
κάτω απ 'τα τραπεζάκια.
Το στήνουν όλοι οι πρόεδροι
γεμίζουν τα μπατζάκια.

Καθένας απ' την μοιρασιά
κέρδος έχει ισάξιο.
Μ' όσα πουλήσει στον ''μπαμπά''
αλλιώς πάει καναβάτσο.

Κάθε ομάδα πρόβατα
διαθέτει στις κερκίδες.
Τα πιο εξυπηρετικά
όσα έχουν παρωπίδες.

Μα εξίσου εξυπηρετικά
κι' εκείνα τα κωθώνια.
Που κλίμα απ' τις φυλλάδες τους
φτιάχνουν για τα καδρόνια.

Μεγάλη φίλε μου πλοκή
το θέμα ετούτο παίρνει.
Διάσταση πολύπλοκη
λες να 'ν' κι' αυτή δοσμένη ;

Εις τον βωμό του χρήματος
παίχται και διαιτητάδες.
και τα γραφεία στοιχήματος
πλουτίζουνε αράδες.

Πετούν και κάνα κόκκαλο
να γλείφουν οι του τζόγου.
Να τους γλυκαίνουν να κρατούν
το τέλος του επιλόγου.

Φιλοθεάμον το κοινό
εις τα καθίσματά του.
Φιλοθεάμον και το κενό
στις ώρες του θανάτου.

Μα κι οι Ρωμαίοι το' πανε
σκοτώνοντας τα οράματα.
Εις τον λαό να δίνετε
''άρτο και θεάματα''.

Και δυστυχώς το πέτυχαν
με πλήρη επιτυχία.
Διότι η δική μας νόηση
έγραψε αποτυχία.

Είν' αδιανόητο να ζει
κανείς στα όρια φτώχειας.
Κι' όμως την κάθε Κυριακή
να' ναι καλός μαζόχας.

Και να πλουτίζει μαγαζιά
εταιριών ανωνύμων.
Που μια ''ιδέα'' του πουλούν
κι' έχουν θέση επισήμων.

Απ' την ομάδα τη μικρή
ως και την πιο μεγάλη.
Το ψάρι λέει κι ο λαός
βρωμάει απ' το κεφάλι.

Πρόεδροι και παράγοντες
στον θίασο μπλεγμένοι.
Για πόσες χούφτες τάλαρα
στο διάολο δοσμένοι.

Μοιάζει ο όρος ο αγνός
που λένε σωματείο.
Με όρο πια σιχαμερό
ωσάν τρύπιο αιδοίο.

Έτσι τον εκατάντησαν
συμφέροντα και bussiness.
Με χορηγία του οπαδού
μεγάλες φέρει ευθύνες.

Μα έλα και εκεί που παίζεται
χοντρό παιχνίδι χάρτου.
Ναρκωτικό κι' εμπόριο
στο ευτελές του εσχάτου.

Ανούσιο είναι φίλε μου
γι' αυτά όλα να χαλιέσαι.
Κλείσε την τηλεόραση
κι' άρχισε να τραβιέσαι.

Φτύσ' τους κατάμουτρα εσύ
κι' αύριο κάποιος άλλος.
Όλο και περισσότεροι
κι ο αριθμός πιο μεγάλος.

Χίλιες φορές καλύτερο
να πάρεις το παιδί σου.
Να παίξετε ποδόσφαιρο
και να χαρεί η ψυχή σου.

Παρά να βλέπεις στην tv
χανούμισσες, βαζέλες.
Κι' έναν λαό να προσκυνά
σώβρακα και φανέλες.