Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι....

 

Έτσι ξεκινάει ένα γνωστό σύνθημα. Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι, όταν με φέρανε μες στο Καραϊσκάκη. Και εδώ σκέφτομαι: ''Πως να χωρέσουν τόσα πολλά, μέσα σε ένα άρθρο''... Αλήθεια είναι αυτό. Η γραφή όμως, πάντοτε βοηθάει στην εξωτερίκευση, στην αλίευση διαφορετικών πτυχών, στην ενεργοποίηση άλλων συναισθηματικών παλμών και παρατηρητικού πεδίου! Με την γραφή παίρνουν ζωή και κίνηση, κύτταρα τα οποία είχαν μείνει στάσιμα. Κύτταρα τα οποία είχαν μείνει ακίνητα και δίχως ζωτικότητα. Θα πεις τώρα: ''Τι μας λες ρε αδελφάκι μου, εδώ περιμένουμε να αναγνώσουμε άλλα''. Και δικαίως θα το πεις. Αλλά αν ένα πράγμα λατρεύω, είναι ποτέ να μην κινούμαι εντός κοινότυπων κόσμων και να προσπαθώ να δημιουργήσω νέα όνειρα, δρόμους και μονοπάτια. Αυτό συμβαίνει σε κάθε τι που μου κινεί την περιέργεια και καταπιάνομαι μαζί του. Το να μην ακολουθώ τυφλά τις οδηγίες χρήσης και να σπάω καλούπια και νόρμες, για εμένα είναι ιδέα που αξίζει να πραγματώνεται. Όχι γιατί αυτό είναι κάτι αντιδραστικό απλώς, μα γιατί ο ίδιος αισθάνομαι πως ανανεώνομαι όταν το κάνω. Κι' έτσι ανανεωμένα και με μια νέα φορεσιά, το προσφέρω στον αναγνώστη που είναι στην δική του ευχέρεια και κρίση, πως θα αξιολογήσει και πως θα αντιμετωπίσει αυτό που ανάγνωσε.

Ένας ατέλειωτος τόμος θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε ανεξίτηλες εικόνες και στιγμές, σαν ένα χρονογράφημα από όλα αυτά που έχουν βιωθεί, ως το κομβικό βραδάκι της Πέμπτης στις 09/05/2024. Σε αυτό το ιστορικό ματς Ολυμπιακός - Άστον Βίλα! Στον ιστορικό επαναληπτικό ημιτελικό ο οποίος σφραγίστηκε με μια δεύτερη νίκη (2-0) του πρώτου αγώνα στο Villa Park (2-4) και έστειλε τον Θρύλο στον τελικό του Conference League. Θαρρεί κάποιος πως αυτή η αναμέτρηση, σήμανε κάποια αναγεννησιακή μετάβαση! Η βραδιά αυτή, για όσους βρέθηκαν αλλά και για όσους δεν κατάφεραν να παρευρεθούν στο γήπεδο, είναι μια από τις μεγαλύτερες και ενδοξότερες ημέρες στην 99χρονη ιστορία του Πειραϊκού σωματείου. Λες και αυτή η νύχτα, να συμπύκνωσε πάνω της όλα τα χρόνια και τα συμβάντα, από την επίσημη ίδρυση του Ολυμπιακού στις 10 Μαρτίου 1925 στο καφενείο του ''Μοίρα'' στον Πειραιά. Θαρρείς πως αυτή η νύχτα, δεν ήταν μια νύχτα όπως όλες οι άλλες. Όχι! Και πως είναι δυνατόν να ήταν; Όταν μιλάμε για το βάρος της πένας που έγραψε με ολόχρυσα γράμματα τον ιστορικό αυτό άθλο. Με γράμματα που ναι μεν έφεραν χρυσή υφή, μα έσταζαν πορφυρό χρώμα πάνω από τον ουρανό του γηπέδου Γεώργιος Καραϊσκάκης. Το γιατί, προφανώς και είναι αντιληπτό. Και ίσως η ρίγη να δημιουργεί ισχυρούς παλμούς τούτη την στιγμή.

- Μπαμπά τι είναι αυτά τα σίδερα; Γιατί έχουν λουλούδια γύρω γύρω;

- Εδώ πριν πολλά χρόνια, 21 φίλαθλοι έχασαν την ζωή τους.

Τα σίδερα αυτά είναι της Θύρα 7, από εκείνη την νύχτα!

- Γιατί έγινε αυτό;

- Γιατί οι πόρτες ήταν κλειστές και ο κόσμος ποδοπατήθηκε.

Δεν μπορούσε να βγει, σφήνωσαν και ξαφνικά οι πόρτες άνοιξαν

και ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον.

Απορίες αθώες, με ερωτηματικά τόσο πηγαία και αγνά, που φυσικά δεν κατανοούσαν το γιατί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Στο παιδικό μυαλό, όλα αυτά έμοιαζαν ανεξήγητα. Η αδικία και το λάθος, πλήρως ακατανόητα και μη αντιληπτά. Ο παιδικός νους, τότε έπλαθε μόνο ήρωες. Δεν γνώριζε τι είναι το τέλος. Έφτιαχνε ήρωες που νικούσαν. Ήρωες που είχε δει στην τηλεόραση, με χρώματα ερυθρόλευκα και έφτασε η ώρα να τους αντικρύσει μέσα από το γήπεδο. Ήρωες όχι μόνο παίκτες, αλλά και φιλάθλους. Εκείνους τους τρελούς, ξέρεις, που σκαρφάλωναν πάνω στα κάγκελα! Κάποιοι έφταναν ως την κορυφή και από εκεί έβλεπαν κάπως πιο μαγικά και ονειρικά τον κόσμο. Αυτές λοιπόν οι ερωτήσεις, δημιουργούσαν μια άβολη συνθήκη στους μεγαλύτερους, οι οποίοι χρειαζόταν κάπως να μην πληγώσουν την καρδιά ενός 7χρονου και ενός 8χρονου μπόμπιρα, όμως παράλληλα να μην αποκρύψουν και την αλήθεια. Άλλωστε, πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Θυμάμαι ακόμα....

Κάπου εκεί, το κεφάλι μας στρέφει προς την είσοδο της Θύρας 7. Παίρνουμε από έναν παππούλη 4 φελιζόλ. Πιο δίπλα κυμάτιζαν σε έναν πάγκο σημαίες, μπλούζες και κασκόλ. Με παιδική χαρά, βλέπω τον μπαμπά να φέρνει 2 κασκόλ από τον πάγκο και να κρατάει καλαμπόκι, χυμούς και αναψυκτικά. Πέρασε στον αριστερό καρπό μου το ένα κασκόλ. Στον λαιμό του αδελφού μου το άλλο. Έβαλε ο θείος τους αναπτήρες και τα τσιγάρα στην τσέπη του μπουφάν μου και περάσαμε το τουρνικέ για να ανέβουμε πια τα γνωστά σκαλοπάτια, στην στοά της Θύρας 7. Ο μπαμπάς και ο θείος, τα είχαν χιλιοδιαβεί. Και τότε, 08/02/1981, ο μπαμπάς ήταν εκεί αλλά είχαν φύγει νωρίτερα με έναν ξάδελφό του, για να μεταφερθούν -για κάποιον λόγο- σε διπλανή Θύρα. Οι τοίχοι παντού έγραφαν ''Αδέλφια ζείτε...Δεν ξεχνώ''. Κοιτούσαμε με τον αδελφό μου εκστασιασμένοι. Ακούγαμε τις φωνές και τα συνθήματα και μοιάζαμε σαν χαμένοι. Κρατούσα σφιχτά το χέρι του μπαμπά και ο αδελφός μου του θείου. Και κάπου εκεί, την ώρα που περάσαμε το Π και ανεβήκαμε λίγο πιο ψηλά, καθόμαστε κάτω και λίγο παραδίπλα από το ρολόι. Το ιστορικό εκείνο ρολόι. Φυσικά και αναφέρομαι σε αυτή την πρώτη φορά που ο μπαμπάς μας πήγε με τον αδελφό μου στο γήπεδο! Ήταν το καλοκαίρι του 1996. Στο παλιό και ιστορικό Στάδιο Καραϊσκάκη, στην Θύρα 7. Σε ένα ματς Ολυμπιακός - Εθνικός για το πρωτάθλημα. Ήμουν 7 ετών και ο αδελφός μου 8! Εκείνα τα καλοκαίρια, μεταφερόμασταν από το νησί στην Αθήνα, στο σπίτι της γιαγιάς και του αείμνηστου παππού μου, που για εκείνον πήρα το όνομά μου. Τα πρωινά μας πήγαινε για μπάνιο, το μεσημέρι τρώγαμε στο μπαλκονάκι δίπλα από τα μυρωδιστά λούλουδα του κήπου. Τα απογεύματα τρέχαμε στα συντριβάνια και τις παιδικές χαρές, παίζαμε ποδόσφαιρο και μπάσκετ με τα παιδιά της γειτονιάς και επιστρέφαμε (πάντοτε με την συνοδεία του παππού) στο σπίτι για να ποτίσουμε τον κήπο και να φάμε πριν την βραδινή ξεκούραση.

Λοιπόν, γυρίσαμε στο σπίτι του παππού αργά, εκείνη την ζεστή καλοκαιριά. Μείναμε μαζί του. Το συγκεκριμένο βράδυ, νανουριζόμουν με τον ύμνο του Ολυμπιακού και την μυρωδιά του γηπέδου. Στον νου μου έκαναν βόλτες τα καπνογόνα, η τρομπέτα με το σάλπισμα, οι φωνές, τα συνθήματα που δονούσαν τον Φαληρικό ουρανό, μα πιο πολύ τα σίδερα εκείνα από τα τουρνικέ της Θύρας 7 και τα λουλούδια γύρω γύρω. Οι γραμμένες αφιερώσεις πάνω στους τοίχους. Στον νου μου σάλευε η αίσθηση του ανεμίσματος από τα κασκόλ και τις σημαίες και τα μάτια μου να φθάνουν κάτω, καρφωμένα πάνω στα κάγκελα, όπου την στιγμή του γκολ τα αλάνια από την ''ερυθρόλευκη στρατιά'' παραληρούσαν. Δίπλα μας αγκαλιές, παντού ερυθρόλευκες πινελιές. Θυμάμαι ακόμα, τον θείο να μας βάζει πάνω στους ώμους του και να τραγουδάμε όλοι μαζί: ''Ολυμπί, Ολυμπί, Ολυμπιακεεε, ομάδα ομαδαααρα μουυυ''. Τα φελιζόλ αυτές τις ώρες, λίγο μας χρειάστηκαν τελικά, αφού τα πόδια πάταγαν γερά στο τσιμέντο και τα στήθια μας έβγαναν φτερά από την συγκίνηση και την ανατριχιαστική δόνηση των εντάσεων στο πέταλο. 90 λεπτά όρθιοι. Είχαμε πάθει σοκ με τον αδελφό μου. Οι εικόνες από εκείνη την βραδιά του βαπτίσματος του πυρός, έγιναν μια ''βαθιά μονάκριβη πληγή'', αλλά συνάμα και μια απύθμενα όμορφη στιγμή που θα χαραζόταν όχι μόνο στο μυαλό, αλλά κυρίαρχα στην καρδιά μου, αέναα και ρομαντικά. Ολυμπιακά και Πειραιώτικα.

Ήταν τόσο κόκκινο το χρώμα εκείνη την νύχτα. Τόσο έντονο. Θύμιζε λάβα.

Όπως την Πέμπτη της 9ης Μάη του 2024. Παρόμοιο χρώμα με τότε και ακόμα εντονότερο. Στον επαναληπτικό ημιτελικό του Σταδίου Καραϊσκάκη. Λες ρε παιδί μου και συμπυκνώθηκαν όλες οι γιορτές, οι νίκες, τα βήματα, τα στενά του λιμανιού, οι ιαχές, τα πανηγύρια, ολάκερη η ιστορία, σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος που έχει ζήσει τόσα και τόσα. Και χώρεσαν, ναι. Λες και είχαν ραντεβού μέσω μιας χρονοκάψουλας συμβάντων όλες οι γενιές που πέρασαν ως την σημερινή. Σαν να έριξε όλο τον πορφυρό τόνο πάνω, γύρω και μέσα στο γήπεδο, κάποια ιερή, μαγική και ανεξήγητη δύναμη. Η φωνή, το ανέμισμα των κασκόλ, ο ύμνος του Ολυμπιακού. Ποτέ άλλοτε, δεν είχαν ακουστεί στον ίδιο τόνο. Είχαν όλα το κάτι διαφορετικό. Τι στο καλό; Τι καρέ είναι και τούτο που πέρασε από μπροστά μας; Τι ζήσαμε Θεέ μου; Κι' όμως! Ήταν εκεί όλοι. Μα όλοι τους. Κουβαλημένοι μέσα στα μάτια όσων βρέθηκαν στο γήπεδο. Ήταν εκεί όλοι τους. Στα δάκρυα, στα πανηγύρια, στις υψωμένες γροθιές και στα χιλιάδες τεντωμένα κασκόλ. Παλαίμαχοι και φίλοι της ομάδας που έχουν αποσπερίσει.

Παρών οι πρωτοπρόσφυγες που συνέταξαν το καταστατικό του σωματείου στον Πειραιά. Ήταν παρών οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι, ο Μαραγκουδάκης, ο Μουράτης, ο Καμπέρος και ο Μανούσκος. Η ταβερνούλα του ''Μοίρα'' και οι εκατοντάδες κουβέντες προ της τελικής σύστασης του καταστατικού. Ήταν εκεί ο Σιδέρης, ο Υφαντής, ο Μποτίνος, ο Πολυχρονίου. Ήταν ο Γόδας (που ζήτησε να εκτελεστεί από τους εγχώριους γερμανοτσολιάδες, φορώντας την μπλούζα της αγαπημένης του ομάδας). Ήταν ο Αργυρούδης, ο Παπάζογλου, ο Υβ, ο Μπέσσης. Ήταν παρών ο Γρυπαίος, ο Τσανακτσής, ο Πλέσσας, ο Μπαρμπαλιάς, ο Γιούτσος, ο Γκαϊτατζής και άλλα τόσα ιερά τέρατα που φόρεσαν την τιμημένη κόκκινη άσπρη ριγωτή με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στην καρδιά. Ήταν οι πάντες εκεί. Όσοι δεν πρόφτασαν να ζήσουν αυτό το γεγονός. Θαρρώ πως ήταν και εκείνος ο Ούγγρος Κομμουνιστής, που εκδιώχθη από το καθεστώς της Χούντας τον Δεκέμβρη του 1967. Ο προπονητής Μάρτον Μπούκοβι, που γράφτηκε και ένα τεράστιο τραγούδι του Βαγγέλη Περπινιάδη για κείνον και την ομαδάρα του. Ο άνθρωπος που κατέκτησε με τον Ολυμπιακό (μετά από 6 ζόρικα χρόνια) δυο συναπτά πρωταθλήματα Ελλάδος και έβαλε σε άλλο ποδοσφαιρικό επίπεδο τον σύλλογο, κόντρα σε διοικητικά κατεστημένα και παράγοντες. Ήταν εκεί επίσης, ο θρυλικός Ατίλιο με την τρομπέτα του. Εκεί παρών, το χαμόγελο του κυρ Στέλιου από την Καστέλα, ο οποίος κάθε καλοκαίρι ερχόταν στην Σαντορίνη και επί τρεις μήνες κάθε μέρα και την ίδια ώρα, άραζε στην καφετέρια του Σύκακα στον Πύργο για να διαβάσει την εφημερίδα του και να πιει καφέ ελληνικό. Και καφέ μόνο σε κούπα του Ολυμπιακού. Σε καμία άλλη.

Θυμάμαι ακόμα! Πως να ξεχάσω;

Ήταν στο Καραϊσκάκη εκείνη την ''μεγάλη'' Πέμπτη, 09/05/2024, το (λυτρωμένο πλέον) δάκρυ ΟΛΩΝ από τον αποκλεισμό στο 85ο λεπτό, με εκείνο το γκολ του Κόντε στο ΟΑΚΑ. Την πληγωμένη αυτή παγερή νύχτα της 17ης Μαρτίου του 1999, που στο παρά πέντε -κυριολεκτικά- ο Ολυμπιακός θα βρισκόταν στον ημιτελικό του Champions League. Ακόμη θυμάμαι, πως ο μπαμπάς ήταν τότε στο γήπεδο. Με τον θείο Στέφανο και τον Τζόνυ. Έναν Ρουμάνο βοηθό που είχαμε στο συνεργείο, τον οποίο την βραδιά αυτή είχαν πάρει μαζί τους και ο άνθρωπος έπαθε το σοκ της ζωής του. Μετά δεν μιλούσε για 2 μέρες. Ήρθε για εργασία από την Ρουμανία και ξαφνικά βρέθηκε στην Καλογρέζα, να πανηγυρίζει με 80.000 Ολυμπιακούς το γκολ του γερό Γκόγκα, αλλά και να δακρύζει ταυτόχρονα στο γκολ του Αντόνιο που έφερε εκείνον τον αποκλεισμό και την βαθιά πληγή των επόμενων δεκαετιών σε εμάς. Ίσως τώρα, αν είναι καλά, να έχει μάθει πως ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να θυμάται αυτό το παιχνίδι με όλη την καρδιά του. Μπορεί να επουλώθηκε και η δική του πληγή. Ποιος ξέρει;

Ήταν εκεί την 9η του Μάη στο Καραϊσκάκη, η πίκρα και ο αναστεναγμός μας. Τα ταξίδια μας. Οι λύπες, οι χαρές. Τα κρύα, οι βροχές, οι μαγικές αναμνήσεις. Τα χιλιόμετρα που κάψαμε. Τα κυνηγητά, η ορμή, τα λάθη, το πάθος, η απόσταση, η αυτοκριτική μας. Όλα ήταν εκεί. Όλα πια λυτρωμένα. Παρέα και μαζί, με τα συνθήματα προσμονής τόσων και τόσων ετών: ''Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι, να γίνει αλήθεια ένα όνειρο τρελό. Μαζί με εμάς να δούνε κι οι νεκροί μας, τον Θρύλο μας στον τελικό''. Έγινε! Πλέον έμεινε ένα άλλο, χιλιοτραγουδισμένο σύνθημα ανεκπλήρωτο (μέχρι στιγμής): ''Γι' αυτό θα ζω με ένα όνειρο τρελό... Ο Θρύλος να σηκώσει το Ευρωπαϊκό''... Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την έκσταση, να κουμπώνει ακόμα ένα, το οποίο μας προσγειώνει: ''Και αν δεν γίνει αυτό, στ' @@@ μας τα δυό, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό''... Τα πάντα και όλα ήταν εκεί! Ήταν στο γήπεδο την βραδιά της πρόκρισης, στο 2-0 επί της Άστον Βίλα. Εκατομμύρια ειπωμένα, αλλά και δις ανείπωτα! Θες συναισθήματα; Θες σκέψεις; Θες όνειρα; Όλα εκεί, στην γωνιά αυτή, που κάποτε ήταν το ποδηλατοδρόμιο. Οι τοίχοι και το παλιό εργοστάσιο, οι αλάνες που παιζόταν το ποδόσφαιρο δίχως κανόνες. Εδώ, που αγαπήθηκε, δοξάστηκε και λατρεύτηκε ο έφηβος, περισσότερο από κάθε άλλη γωνίτσα ή μέρος του πλανήτη. Εδώ, που σήμαινε η ιστορία, την λαϊκή κραυγή των προσφύγων.

Εδώ που οι εργατικές εστίες, πλησίαζαν τις κερκίδες και λάτρευαν τον Ολυμπιακό που εξέφραζε την ιδέα της τάξης τους. Εδώ που.... ''Φτερά στα πόδια, καρδιά μες στα στήθια, γράψαν θριάμβους σαν παραμύθια''!!! Ναι, ρομαντικά, έτσι Πειραιώτικα και αλλιώτικα. Εδώ, σε αυτήν την γεωγραφική γωνίτσα, λυτρώθηκαν όλα. Η μεγάλη, τεράστια και αδιαπέραστη πληγή, αν όχι έκλεισε, έχει επουλωθεί τρομακτικά. Η πληγή που πάντοτε συνόδευε στα νεότερα χρόνια τον Ολυμπιακό. Το παραπάνω βήμα. Το Ευρωπαϊκό όνειρο. Η πορεία. Η κατάρα και η αδικία. Το γκολ του Τζέραρντ στο Άνφιλντ. Οι τόσοι αποκλεισμοί. Οι οδυνηρές ήττες. Ήρθαν όλα συντονισμένα και φώλιασαν στις καρδιές των φιλάθλων που κατέκλυσαν τις εξέδρες. Ακόμα και εκείνων που δεν ήταν και το παρακολουθούσαν από μακριά. Και να, με μιας την στιγμή που ακουγόταν ο ύμνος κάπου στο 88' της αναμέτρησης με την Βίλα, εξωτερικεύτηκαν και εκτονώθηκαν με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο στον ουρανό του Φαλήρου. Και ήρθε αυτή η πολυπόθητη εξιλέωση, με όλον αυτό τον συναισθηματικό πλούτο, να σμίξει εκεί ψηλά, με τα 21 παιδιά της Θύρας 7. Τους παππούδες, τους ποδοσφαιριστές, τους αιώνιους φίλους, όλους εκείνους που δεν κατάφεραν να ζήσουν το όνειρο να γίνετε πραγματικότητα. Οι πάντες, όπου και σε όποια διάσταση κι' αν βρίσκονται, ήταν εκεί. Οι κοπελιές πολλών που οι σχέσεις τους δεν προχώρησαν. Τα αγόρια των κοπελιών που υφαίνουν μια σπουδαία από κείνα τα χρόνια ανάμνηση. Κι' άλλοι άνθρωποι, πολλοί, σε στοίβες και εκείνοι. Οι ''κουβαλητές'' μνήμης που ζήσανε αυτό το ιστορικό παιχνίδι εντός ή εκτός γηπέδου, δεν έφεραν μόνον τις φίλιες, αλλά και τις όχι και τόσο φίλιες συνδέσεις τους. Μιλάμε για ένα δισθεώρητο ''βάρος'' γύρω από το Καραϊσκάκη, που όμως η ιστορική συγκυρία κατάφερε όχι μόνο να το σηκώσει, αλλά και να το χωρέσει πεισματικά εντός αυτών των ερυθρόλευκων τετραγωνικών.

Όλοι οι δρόμοι σμίγανε αυτό το βραδάκι στο Φαληρικό γήπεδο, κουβαλώντας παρέα τους όλες τις αντιθέσεις. Τις κόντρες. Τις διαφωνίες. Την φωνή όσων χαθήκαν νωρίς. Κουβαλούσαν στον ώμο τους, όλο το υγιέστατο φίλαθλο πνεύμα. Τους δολοφονημένους από την τυφλή βία των οπαδικών ταγμάτων. Γι' αυτό η αίσθηση της ιαχής στα γκολ του Ελ Κααμπί, έφερε πάνω της κάτι τόσο μοναδικό. Τόσο αλλιώτικο. Πως αλλιώς να το ερμηνεύσει κανείς; Οι πάντες λοιπόν και όλα, εκείνη την βραδιά βρέθηκαν στην καρδιά του Γεώργιος Καραϊσκάκης. Τα δίχτυα, τραντάχθηκαν από ονόματα τεράστιων μορφών σαν να ενσαρκώνουν βαρύτατες και ιστορικές σημασίες. Αναστόπουλος, Δελληκάρης, Λάγιος, Τζιοβάνι, Τζόλε, Γκαλέττι, Ριβάλντο, Αμανατίδης, Καραπιάλης, Αλεξανδρής, Καραταΐδης, Γκόγκιτς και άλλοι πόσοι. Παρών! Και έτσι η ιστορία πραγμάτωσε το όνειρο! Το όνειρο ή τα όνειρα, που όπως και ο Ρίτσος είχε αναφέρει, μια μέρα θα εκδικηθούν. Ο Ολυμπιακός, είναι στον τελικό. Ένα έτος πριν συμπληρώσει τα 100 του! Δεν ξέρω αν και πότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το τι έχει συμβεί, το πόσο ευλογημένοι και τυχεροί είμαστε όσοι το ζούμε, όμως ναι! Ο Ολυμπιακός είναι στον τελικό και εμείς κυριολεκτικά στον έβδομο ουρανό, παρέα με τα αδέλφια μας. Βουτώντας και οι ίδιοι την πένα μας, μέσα στην πορφυρή μελάνι των δακρύων τους. Και τραγουδάμε:

Ολυμπιακέ μαζί σου

για την δόξα, την τιμή σου

για το μεγαλείο σου ...

Ολυμπιακέ μαζί σου

η ψυχή μας και ψυχή σου

Ολυμπιακέ μαζί σου ...

...όπως λέει και ένα λαϊκό τραγούδι αφιερωμένο στον Ολυμπιακό, από τον Χρηστάκη!

Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι, όταν ο μπαμπάς με πήγε στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη. Και θυμάμαι πως μετά από λίγο καιρό, τα τσιμέντα που πάτησα, εκεί όπου λούστηκα με Ολυμπιακό άρωμα και λιμανιώτικη αύρα, θα γκρεμίζονταν. Δάκρυσα όταν μου το είχε πει ο παππούς Χρήστος λίγο καιρό μετά. Αργότερα πήγα και στο ΟΑΚΑ. Και στο ΣΕΦ. Και σε άλλα γήπεδα. Αμέτρητες και μυθικές στιγμές! Αυτονομήθηκα και ταξίδευα μόνος, με τον αδελφό μου και τον φίλο μας, τον Άκη. Τίποτα όμως και ποτέ, δεν με έστελνε σε τέτοια απόλυτη ηδονή (κι' άλλους πολλούς φυσικά), όπως η αίσθηση του παλιού Σταδίου Καραϊσκάκη. Το περπάτημα στους γύρω δρόμους. Τα στενά. Οι πολυκατοικίες. Τα τουρνικέ. Τα σκαλοπάτια της Θύρας 7! Τα χρώματα! Περιδιαβαίναμε παντού, όμως περιμέναμε εκείνη την στιγμή που θα επιστρέψουμε στο σπίτι. Στο νεοσύστατο πια Καραϊσκάκη. Και έγινε αυτό. Η πρώτη φορά που μπήκα στο νέο σπίτι μας, ήταν σε έναν αγώνα κυπέλου με την ΑΕΚ, το Πάσχα του 2005. Είχαμε κερδίσει στην παράταση 2-1. Με πήραν ο Μάρκος και η Μαριέττα υπ' ευθύνη τους και μείναμε στο σπίτι τους στον Πειραιά. Μαζί μπήκαμε στο γήπεδο και εκεί ζωντάνεψαν με έναν ανερμήνευτα γοητευτικό τρόπο, όλα όσα είχα δει την πρώτη εκείνη φορά που με πήγε ο μπαμπάς στο γήπεδο. Εκείνο το καλοκαίρι του 1996. Η αύρα, το γηπεδικό μύρο, οι τόνοι, όλα ήταν και πάλι εκεί. Και όλα αυτά, πήγαν ξανά μια βόλτα στο Φάληρο, το ιστορικό βράδυ της πρόκρισης στον τελικό του Conference! Και το τόσο μα τόσο έντονο ερυθρόλευκο, στόλισε τον χώρο. Αφού μαζί με την δική μου, άλλες τόσες εκατομμύρια αναμνήσεις και βιώματα, βρέθηκαν στον ίδιο τόπο. Λαχτάρες και προσμονές, ανθρώπων που έμειναν και περίμεναν αυτή την στιγμή. Ζώντες και μη. Όλοι τους, ήταν παρών την βραδιά αυτή στο σπίτι μας. Σε αυτή την μεγαλειώδη Ολυμπιακή γιορτή, που κάνει πέρα τον άκρατο και χυδαίο παραγοντισμό, την βρωμιά και τα μελανά σημεία, στεκόμενη σθεναρά απέναντί του και τονίζοντας το αγνό βάθος της ιστορικότητας και της σημασίας του τι πρεσβεύει αυτός ο τεράστιος πολυαθλητικός σύλλογος!

Ως την επόμενη φορά, που θα καλεστούμε να επινοήσουμε δρόμους για να περιγραφεί το όνειρο. Ως την επόμενη (ποιος ξέρει πότε θα 'ναι), που θα πιάσουμε την σκέψη μας, για να την στύψουμε σε κείμενα ψυχής. Ως την επόμενη που μεγαλειωδώς θα πλέκουμε το λαμπρό στέφανο του τρόπου και της μαγκιάς που το κάνει ο Πειραιάς, σίγουρα αυτή η μέρα στο Στάδιο Καραϊσκάκη, θα είναι η μεγαλύτερη και πλέον ιστορικότερη στα 99 έτη ζωής του Θρύλου των γηπέδων. Και έχει ήδη χαραχθεί στην καρδιά μας παντοτινά και ας μην έχουμε ακόμα καταφέρει να ερμηνεύσουμε πλήρως το τι έχει συμβεί. Όλη αυτή η πορεία, ο Τζολάκης, ο Ελ Κααμπί, ο Μεντιλίμπαρ, το 1-6, το διπλό στο Villa Park, αλλά κυρίως εκείνη η βραδιά της 9ης του Μάη 2024, χάραξε με την πένα του εφήβου, με την πένα της 8ης Φλεβάρη του 1981, γράμματα ολόχρυσα μα με σταγόνες πορφυρές, την πιο λαμπρή σελίδα στην ως τώρα ιστορία του συλλόγου της καρδιάς μας, με το όνομα: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς!

Υστερόγραφο: Μπαμπά, σε ευχαριστώ για εκείνο το βάπτισμα!

Θυμάμαι ακόμα και θα θυμάμαι πάντοτε!

Τα καταφέραμε!

Στον (βιωματικό) δρόμο για τα Τέμπη! Το χρονικό...

Σαν βγεις στον δρόμο για τα ..Τέμπη, ούτε που φαντάζεσαι τι μίγματα συναισθημάτων μπορούν να δημιουργηθούν μέσα σου! Το μόνο σίγουρο, είναι πως για τα Τέμπη (σε αντίθεση με την Ιθάκη), εύχεσαι να είναι κάπως πιο σύντομος ο δρόμος. Ή μήπως όχι; Ίσως να εύχεσαι και να είναι πράγματι μακρύς, για να μπορέσεις κάπως να διαχειριστείς μέσα σου όλα όσα εκεί πρόκειται να συναντήσεις. Ο δρόμος για τα Τέμπη, κουβαλάει πάνω του φορτία βαριά. Τους 6 αδικοχαμένους φιλάθλους του ΠΑΟΚ το 1999! Τα 21 γλυκά μαθητούδια από το Μακροχώρι Ημαθίας, που κόπηκε το νήμα της ζωούλας τους πριν καν προλάβουν να ζήσουν! Και τώρα; Τους 57 (;;;) δολοφονημένους στο σιδηροδρομικό έγκλημα, της 28ης Φλεβάρη του 2023! Άραγε να 'ξερα και ο ίδιος τι θα συναντούσα; Προετοιμαζόμουν καιρό πριν για αυτό. Από την καταγραφή της ''Καταγγελίας''. Από την παρουσίαση του άλμπουμ ''Να 'ταν ο κόσμος ζωγραφιά'' τον περασμένο Σεπτέμβρη εδώ στο νησί. Εκείνο το βράδυ διάβασα το μήνυμα της Κατερίνας (αδελφή του δολοφονημένου στο 1ο βαγόνι, Γιάννη Βουτσινά) στους παρευρισκόμενους και κατήγγειλα ανοιχτά μέσα από ένα τραγούδι το κράτος των μαφιόζων και του οργανωμένου εγκλήματος. Ναι! Είδα μάτια να δακρύζουν κείνη την νύχτα. Χέρια να τα σκουπίζουν. Αγκαλιές και συγκίνηση, σε ένα κλίμα πλήρως φορτισμένο. Μετά από αυτό, είχα ήδη κάνει τις πρώτες σκέψεις, πως στον έναν χρόνο από το σιδηροδρομικό φονικό, θέλω να βρεθώ στο σημείο. Να καταθέσω τιμής φόρο, όχι απλά στα λόγια, αλλά έμπρακτα με την παρουσία μου και στο πλάι συγγενών που ακόμη και σήμερα δεν έχουν προλάβει με τέτοιον κυβερνητικό εμπαιγμό και συγκαλύψεις, να ηρεμήσουν και να θρηνήσουν επιτέλους τα σπλάχνα τους.

Από τις αρχές του περασμένου Ιουλίου, είχα αναπτύξει μια επικοινωνία με την επιζήσασα της σύγκρουσης των τρένων, Ευδοκία Τσαγκλή. Αφορμή, ένα βίντεό της που εκείνες τις μέρες είδα. Αποφάσισα να της στείλω ένα μήνυμα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου! Στο τέλος, έστειλα μαζί και την ''Καταγγελία'' που θεωρώ πως σίγουρα ανήκει και σε εκείνην, όπως και σε όλους τους επιβάτες που βρέθηκαν στα βαγόνια εκείνη την νύχτα (νεκρούς και επιζήσαντες), αλλά και στους συγγενείς των θυμάτων. Έτσι και έγινε! Πίστεψα όμως ό,τι δεν πρόκειται να το δει με τόσο όγκο και βροχή μηνυμάτων που θα δέχεται.

Οι μέρες είχαν περάσει και είχα ξεχαστεί πλήρως. Ένα βράδυ καθώς διάβαζα κάποιο άρθρο, η Ευδοκία μου απάντησε και έτσι ξεκίνησε η επικοινωνία μας. Λίγες ημέρες αργότερα, σε μια εκπομπή του ΚΡαΧ (Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων), η Ευδοκία με ενημέρωσε πως θα μιλήσει το βράδυ μαζί με την Κατερίνα Βουτσινά (αδελφή του Γιάννη Βουτσινά, ενός εκ των θυμάτων των τρένων) για τις τότε τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των Τεμπών! Με ρώτησε αν θα μπορούσε να συμπεριλάβει την Καταγγελία στην λίστα των κομματιών της εκπομπής. Της είχα ήδη πει πως ελεύθερα κάνει την Καταγγελία ό,τι μα ό,τι αγαπάει. Επειδή δεν άκουσα την εκπομπή εκείνο το βράδυ, το πρωί έλαβα έναν σύνδεσμο από την Ευδοκία, ο οποίος είχε την εκπομπή στο mixcloud και από εκεί τελικά την άκουσα.

Η Ευδοκία με φέρνει σε επαφή με την Κατερίνα. Από εδώ και έπειτα, αρχίζει η επικοινωνία μου μαζί της. Την άκουγα να μιλάει στην εκπομπή και ένιωθα λες και την γνωρίζω έτη. Λες και έχουμε ανταλλάξει δεκάδες ιδέες, απόψεις, γνώμες. Τόσο οικεία! Σαν να έχουμε επικοινωνήσει δια ζώσης, πολύ πριν ακούσω καν την φωνή της. Μιλήσαμε και ανταλλάξαμε κουβέντες. Με ευχαρίστησε για το κομμάτι. Άκουγα με προσοχή τα όσα βίωνε και μου μετέφερε, πραγματικά συγκλονισμένος! Λίγο καιρό μετά και αφού ανά διαστήματα επικοινωνούσα με την Κατερίνα, ήξερα πως πλησίαζε ο Σεπτέμβρης και η μέρα της παρουσίασης του μουσικού άλμπουμ μας στον Πύργο. Όταν έφτιαχνα την λίστα με τα τραγούδια, άφησα για το τέλος, το πιο βαρύνουσας σημασίας κομμάτι. Την Καταγγελία, η οποία καταγράφηκε με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη! Σκέφτηκα πως για εμένα, ήταν ιερή υποχρέωση να μεταφέρω αυτό το κοινωνικοταξικό μήνυμα στην συναυλία, οπότε το τραγούδι μπήκε στην λίστα! Με τίποτα δεν θα άφηνα το γεγονός να ξεχαστεί, ούτε την λήθη να σκεπάσει την μνήμη των δολοφονημένων από τα κρατικά ανδράποδα! Αυτό όμως που θεώρησα ό,τι θα είχε πολύ περισσότερη αμεσότητα και σημασία, ήταν η παρουσία ανθρώπων που είτε βίωσαν το συμβάν και επέζησαν με τα όποια τραύματά τους, είτε εκείνων που έμειναν πίσω έχοντας χάσει ένα δικό τους πρόσωπο στο φονικό. Έτσι, έστειλα ανοιχτή πρόσκληση στα κορίτσια (Κατερίνα και Ευδοκία), ώστε να παρευρεθούν στις 8 Σεπτέμβρη στην Σαντορίνη (ημέρα παρουσίασης του άλμπουμ μας) και να μιλήσουν οι ίδιες για το καυτό θέμα των Τεμπών σε όσους θα βρίσκονταν στην πλατεία του χωριού. Η Ευδοκία δεν κατάφερε να ταξιδέψει εκείνη την περίοδο! Η Κατερίνα, με ενημέρωσε τηλεφωνικά, ό,τι θα κάνει τα πάντα για να βρεθεί έστω και για μια διανυκτέρευση. Μέρες μετά και λόγω κάποιων προσωπικών της ζητημάτων, μου μετέφερε πως δεν θα μπορέσει να κατέβει στο νησί κείνη την μέρα! Δίνοντας όμως ραντεβού για μια επόμενη φορά. Αφήσαμε ανοιχτό πάντως, πως θα μου έστελνε ένα γράμμα για να μεταφέρω στον κόσμο εκείνη την βραδιά.

Οι μέρες πλησίαζαν. Όλα ήταν έτοιμα για την νύχτα της παρουσίασης του άλμπουμ μας. Η Κατερίνα, το μεσημέρι εκείνης της μέρας, μου έστειλε το γράμμα που θα διάβαζα πριν από το τελευταίο κομμάτι του λάιβ! Στο εκ μέρους της γράμμα, μιλούσε ο δολοφονημένος αδελφός της. Ο Γιάννης Βουτσινάς, ετών 49! Και έφτασε η ώρα! Στο τέλος του γράμματος αναφέρεται το εξής: ''Δολοφονήθηκα! Να με θυμάστε παρακαλώ''.... Καταγγελία''! Και οι καρδιές μας την στιγμή εκείνη, κίνησαν τα σκιρτήματα. Συγκίνηση, δάκρυα, φορτισμένη ατμόσφαιρα στον χώρο! Ποτέ να μην συνηθίσουμε το τέρας. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με αγκαλιές και ανταλλαγές υψηλά δομημένου λόγου. Ανανεωμένων κραδασμών, συχνοτήτων και αισθήσεων. Ζήτησα από το μικρόφωνο στην αποφώνηση, ποτέ να μην ξεχάσουμε! Την επομένη, επικοινωνώ με την Κατερίνα και της μεταφέρω το κλίμα. Συγκινημένοι και οι δυο μας, σαφέστατα. Της είπα πως αν υπάρχει κάποιο υλικό από εκείνο το απόσπασμα, θα της το στείλω να το έχει και εκείνη! Μέσα σε αυτό το διάστημα και με τις εξελίξεις στο ζήτημα των Τεμπών (με όλο και περισσότερα στοιχεία που έρχονται στο φως) να τρέχουν, ξανά ανά διαστήματα μιλούσα με την Κατερίνα. Ενημερωνόμουν και από εκείνη και από την Ευδοκία για τα όσα διαδραματίζονται. Κυλάνε οι μέρες! Αρχίζει η παρωδία της εξεταστικής επιτροπής! Αρχίζει ο εμπαιγμός, το κουκούλωμα από τα κυβερνητικά δωσιλογικά πιόνια και η εκμετάλλευση από διάφορα αντιπολιτευτικά ρεύματα! Η προανακριτική φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός πια, αφού η πλειοψηφία ''αποφασίζει και διατάσσει'' για όλα! Παρελαύνουν τόσοι και τόσοι από την αίθουσα της εξεταστικής, με την ανοχή και την κάλυψη φυσικά του προεδρίου, καταπατώντας κάθε έννοια στοιχειώδη δικαίου και αξιοκρατικής λειτουργίας. Βασικοί και κομβικής σημασίας μάρτυρες, αποκλείονται. Ειρωνείες, αλλαζονεία, έπαρση, ασυλίες, συμπεριφορές προσβλητικές απέναντι στους νεκρούς, κοκκορομαχίες χρωμάτων και η ουσία να μένει μετέωρη. Οι οικογένειες των θυμάτων και οι τραυματίες, να παρακολουθούν αποσβολωμένοι το θέατρο του εξ' αρχής γυμνού βασιλιά. Η χλεύη, η προσβολή, η ύβρις και ο εμπαιγμός στην νοημοσύνη τους, να γίνεται επί μονίμου και καθημερινής βάσεως μαχαιριά.. στις ήδη υπάρχουσες πληγές τους.

Όλο αυτό το πανηγύρι, φτάνει στο τέλος του πριν από λίγες ημέρες και πριν κλείσουμε έναν χρόνο από το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, το οποίο έφερε στην επιφάνεια όλο το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας που υπηρετεί μεγαλοσυμφέροντα και οφέλη. Οι παθογένειες στους απαρχαιωμένους ελληνικούς σιδηροδρόμους, οι ελλείψεις και παραλείψεις στο δίκτυο, τα μη ολοκληρωμένα συστήματα ασφαλείας, τα λάθη, οι μη υλοποιημένες συμβάσεις για τα έργα και την ανάταξη των συρμών, η χρόνια εγκατάλειψη, η ανάθεση μεγαλοεργολαβιών, τα οικονομικά σκάνδαλα, οι ποινικές ευθύνες και άλλα τόσα, ήρθαν να προστεθούν σε ένα σωρό εγκληματικές ενέργειες (μπαζώματα, μη τήρηση σειράς κανονισμών στον χώρο εγκλήματος, αλλοίωση στοιχείων, ερωτηματικά για την εμπορική αμαξοστοιχία και λοιπά). Οι οικογένειες δεν έχουν βρει την σειρά του κύκλου στο πένθος τους, δεχόμενοι το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Δεν θα επεκταθώ όμως περαιτέρω σε αυτά, διότι λίγο ή περισσότερο, όλοι παρακολουθούμε το θεατράλε της κυβερνητικής συγκάλυψης από το υψηλότερο έως το πιο χαμηλό φάσμα της εγχώριάς μας μπανανίας. Ένα παιδάκι Δημοτικού, με πολύ αρχικές και στοιχειώδη γνώσεις, μπορεί να αντιληφθεί αμέσως τον παραλογισμό και την βάφτιση του μαύρου σε άσπρο και αντιστρόφως.

Θα μεταφερθώ αμέσως στην συνέχεια του βιωματικού μου δρόμου για τα Τέμπη! Στην τελική πλέον ευθεία του! Σε έναν δρόμο με πάμπολλες εναλλαγές συναισθημάτων, συγκινήσεων, δακρύων, αλλά και κάποιων εκλάμψεων φωτός! Με εικόνες σκληρές, αλλά αληθινές! Αν αντέχετε, συνεχίστε την ανάγνωση. Αν όχι, σύρετε το βελάκι στο πλαίσιο διαγραφής παραθύρου και αποχωρήσετε. Δική σας η επιλογή....

Λίγες εβδομάδες πριν, στο κανάλι που διαχειρίζομαι στο youtube, ανέβηκε το τελευταίο μέρος από την παρουσίαση του άλμπουμ μας, το οποίο όπως προείπαμε, περιελάμβανε το γράμμα της Κατερίνας, την Καταγγελία και την αποφώνηση της συγκινησιακής εκείνης νύχτας! Την ίδια ημέρα, κράτησα ακόμη μια υπόσχεσή μου και έστειλα στην Κατερίνα το απόσπασμα για να το έχει και εκείνη. Να το διαχειριστεί, όπως η ίδια επιθυμεί. Την άλλη μέρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο, με τα λόγια πραγματικά να χωλαίνουν! Οι στιγμές πολύ δυνατές και ιδιαίτερες. Η φίλη μου πλέον, Κατερίνα Βουτσινά, με ευχαρίστησε για όλα (εκ μέρους και της μητέρας της), όπως το ίδιο έκανα και εγώ. Αφού μιλούσαμε και αναλύαμε γεγονότα και πτυχές σχετικά με την εξέλιξη στο θέμα Τέμπη, σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαν ετοιμασίες για το μνημόσυνο του ενός χρόνου από το στυγερό αυτό έγκλημα. Όλα έτρεχαν και στις εξελίξεις των δικογραφιών και με τα πορίσματα και με τα νέα στοιχεία! Είπα στην Κατερίνα πως από τις πρώτες κιόλας ημέρες που κατεγράφη η Καταγγελία, είχα πει στον εαυτό μου πως μια μέρα θα βρεθώ εκεί. Στο σημείο που κόπηκε το νήμα της ζωής 57 (;;;) συνανθρώπων μας. Να νιώσω, να αισθανθώ, να βιώσω, να κλάψω, να ακούσω και να αφουγκραστώ τις κραυγές, τον πόνο, την οδύνη, τον σπαραγμό εκείνων των λεπτών. Να κοιτάξω το σημείο της σύγκρουσης που τάραξε (και συνεχίζει να ταράζει) συθέμελα το μέσα μου! Καθώς έλεγα στην Κατερίνα ό,τι σκέφτομαι να παρευρεθώ στο σημείο, την ημέρα που θα κλείνει ακριβώς ένας χρόνος, ώστε να αποτίσω φόρο τιμής σε όλες αυτές τις ψυχές, εκείνη μου είπε: ''Αν έρθεις, σε φιλοξενούμε στο σπίτι και πάμε μαζί''. Τι να έλεγα εκείνη την στιγμή, ειλικρινά δεν ήξερα. Είχα ήδη κάνει κρούση σε πολύ γνωστό μου πρόσωπο, που όμως δεν άντεχε να βρεθεί στο σημείο, οπότε η Κατερίνα προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει. Δυο μέρες αργότερα, έβγαλα εισιτήρια για το ταξίδι! 27 του μήνα, στις 16:00, αναχώρηση από τον Αθηνιό, το λιμάνι της Σαντορίνης. Επιστροφή, στις 29, πίσω στο νησί. Έτσι και έγινε λοιπόν!

Προετοιμαζόμουν καιρό πριν για αυτό το ταξίδι. Για το τι θα συναντήσω εκεί. Ταξίδι, όχι σαν όλα τα άλλα! Ένα ταξίδι τόσο ιδιαίτερο, τόσο απέραντο, τόσο αιώνιο. Ένας δρόμος, ο οποίος δεν θα ήταν πλεγμένος με κοινές καθημερινές δραστηριότητες, εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις. Ένας δρόμος για τα Τέμπη, δρόμος πόνου, αίματος, φωτιάς και παράξενων δονήσεων! Γνώριζα που πηγαίνω. Με πλήρη επίγνωση πήρα αυτή την απόφαση, καλούμενος να τηρήσω εμπράκτως τον λόγο που είχα δώσει.

Το καράβι ξεκίνησε στις 16:20 της 27ης Φλεβάρη από το νησί. Έφτασα στον Πειραιά γύρω στις 24:00. Η 28η είχε μπει ήδη. Πήρα ταξί και κίνησα για την οικία της Κατερίνας και της κυρίας Ηρούς! Φτάνω! Μπροστά στην πόρτα, μια μεγάλη αγκαλιά με την Κατερίνα και λίγα λόγια. Η μητέρα της είχε ήδη ξαπλώσει για να ξεκουραστεί. Μπροστά μου η φωτογραφία του αδικοχαμένου αδελφού της, Γιάννη Βουτσινά, περιστοιχισμένη με όμορφα λούλουδα. Έτσι ζουν πια οι συγγενείς των θυμάτων. Με εικόνες και αναμνήσεις που συνοδεύουν τα δεκάδες και αναπάντητα ΓΙΑΤΙ τους! Η Κατερίνα και η μητέρα των Τεμπών (κυρία Ηρώ), μου είχαν ετοιμάσει δωμάτιο ζεστό και φαγητό. Αμέσως ένιωσα λίγη από την ειλικρινή και χαμένη μας ανθρωπιά, την ζεστασιά που εκλείπει από τις καθημερινές μας σχέσεις, την απλοσύνη, την λεπτεπίλεπτη φιλοξενία, όλα συμπυκνωμένα μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Αυτή σκέφτηκα, είναι η οικογένεια του Γιάννη. Πήρα λίγο και από το σύμπαν του δολοφονημένου παιδιού τους. Καθίσαμε στην κουζίνα. Ένα ποτήρι κρασί στην μνήμη του Γιάννη. Πρόσφερα ένα βιβλίο και ένα Σαντορινιό κρασί στην Κατερίνα και της έδειξα μια πυρογραφία που κατασκεύασε ο αδελφός, Μανώλης Φύτρος, την οποία θα τοποθετούσαμε στο εκκλησάκι που φτιάχτηκε στο μέρος του φονικού, εις μνήμην των δολοφονημένων! Είχε ήδη φθάσει σχεδόν 1:30 τα μεσάνυχτα και μετά από μια συζήτηση, πήγαμε για έναν ολιγόωρο ύπνο. Θα ξυπνούσαμε στις 4:30 και ήδη στις 5:00 θα 'πρεπε να 'μαστε στον δρόμο για τα Τέμπη. Ζόρικη μέρα ξημέρωνε. Δεν κλείσαμε μάτι. Σηκωθήκαμε γύρω στις 4:35. Εκείνη την ώρα, βγήκε η μανούλα των Τεμπών, η κυρία Ηρώ και ανταλλάξαμε μια δοτική αγκαλιά. Λίγες γουλιές καφέ και μάζεμα για τα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας.

Κεράκια, σταυροί, λιβάνια, μια γλαστρούλα για τον Γιάννη, ένα φεϊγβολάν που είχε φτιάξει η Κατερίνα, εικόνες, χαρτομάντηλα μπόλικα, νερά. Μια μανούλα να πηγαινοέρχεται και μηχανικά να επαναλαμβάνει τις ίδιες κινήσεις. Και ξανά το ίδιο. Μέχρι που συνειδητοποιεί πως μετά από τόσες φορές, όντως έχει τα πάντα έτοιμα. Τσιγάρο ατέλειωτο να αναβοσβήνει και το χέρι της να τρέμει! Κάπου άξαφνα, ρωτούσε εμένα για το νησί. Και μου έλεγε πως το είχε επισκεφτεί πριν χρόνια. Ο πόνος, πόνος, μα και η πηγαία ευγένεια φάρος άσβεστος. Να μην αισθανθώ αφιλόξενα (που ούτε καν το αισθάνθηκα φυσικά). Η Κατερίνα βράχος δίπλα της. Θα χρειαζόταν να διαχειριστεί πολλά φορτία εκείνη την ημέρα. Η μανούλα των Τεμπών θα πήγαινε πρώτη φορά στο σημείο του φονικού, που κάποιοι ''απόντες υπεύθυνοι'', εκτέλεσαν τον γιο της. Αυτό θα ήταν σίγουρα πολύ δύσκολο και θα χρειαζόταν γερό στομάχι για να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Τα πράγματα όλα έτοιμα. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.

Και ξεκινάει ο δρόμος για τα Τέμπη.

Η κυρία Ηρώ, πιάνει το τιμόνι. Οδήγησε εκείνη στο ανέβασμα. Ήθελε εμφανώς να ξεχαστεί και κάπως να παρηγορηθεί. Να μην την πνίγουν σκέψεις στην διαδρομή! Πράγματι εξαίρετη οδηγός. Στην διαδρομή και καθώς βγήκαμε στην εθνική, σιγά σιγά άρχισε να χαράζει. Έλεγε τόσα πολλά η σιωπή κάποιες στιγμές. Βαριά τσιγάρα για την Κατερίνα και την μάνα των Τεμπών! Κάπου κάπου συζητήσεις, μα τα βλέμματα χαμένα! Το μυαλό 365 μέρες πίσω. Στις στιγμές εκείνες που ξημέρωναν και η οικογένεια θα κινούσε για το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, ώστε να εισέλθει στις απαραίτητες διαδικασίες. Φριχτές ώρες. Αγωνία. Πόνος. Καρδιοχτύπι. Ερωτηματικά. Η Κατερίνα το είχε προαισθανθεί, πως ο αδελφός της πια δεν ζει. Γνώριζε πως ήταν στο πρώτο βαγόνι. Εκείνο που δέχτηκε απίστευτα φορτία στην πρόσκρουση! Απέμενε πια να ακούσει και επικυρωμένα, πως ο Γιάννης δεν βρίσκετε στους τραυματίες, αλλά σε εκείνους που έγιναν πουλιά απόδημα και φτερούγισαν για άλλους τόπους. Βασανιστικά λεπτά. Διαδικασίες ταυτοποίησης εν συνεχεία και το μαρτύριο να συνεχίζεται. Όλα αυτά μπροστά στα βουρκωμένα μάτια της Κατερίνας, περνούσαν σαν καρέ από μια ταινία.

Εγώ καθόμουν πίσω από την κυρία Ηρώ. Το βλέμμα μου καρφωμένο έξω στην φύση. Άρχιζε να ξημερώνει. Οι πρώτες μας απαραίτητες στάσεις, για νερό και καφέ. Συνεχίσαμε, καλύπτοντας σιγά σιγά την απόσταση. Ξαφνικά σε ένα σημείο που σμίγανε δυο βουνοπλαγιές, ανάμεσά τους, ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει. Τόσο κόκκινος, τόσο θλιμμένος, τόσο ματωμένος, λες και θρηνούσε και εκείνος. Είναι από τις λίγες φορές που αντικρύζω τόσο έντονα πορφυρό χρώμα, να απλώνεται και να στολίζει τα σύννεφα. Και Εκείνος γνώριζε τι θα αντίκρυζε σε λίγες ώρες. Άρχισε να ανεβαίνει ψηλά και κάποια παράξενα πετούμενα, κυμάτιζαν με το πέταγμά τους στον αέρα! Που να πήγαιναν άραγε; Μέσα στον νου μου και καθώς οδεύαμε στην διαδρομή μας, τριγύριζαν μελωδίες και στιχάκια από τραγούδια που μιλούν για τα Τέμπη. ''Μεσ' στην κοιλαααα, όπως στα λέω, μεσ' την κοιλάδα των Τεμπών, φόβος των μηχανοδηγών'' του Σωκράτη! Εκεί φευγαλέα, μια σκέψη βάναυση με κατέκλυσε. Ας ήταν να πάρει ανάποδες αυτό το γεροπλατάνι εκείνη την νύχτα. Να πέσει πάνω στις γραμμές, να πιάσει το τρένο από το αυτί και να του πει: ''Μην περάσεις από το ύψος του Ευαγγελισμού! Σταμάτα! Είσαι στην γραμμή καθόδου''. Επίσης με επισκέφτηκε ακόμη ένα μέρος από το τραγούδι των Social Waste ''Το καράβι για την Θάσο'', που κάπου αναφέρει: ''Πως να αντικρύσουνε τα μάτια μου τα Τέμπη;''. Εναλλαγές συναισθηματικών παλμών. Όσο περισσότερο πλησιάζαμε, τόσο περισσότερο οι χτύποι της καρδιάς δυνάμωναν! Παρατηρούσα την Κατερίνα και την κυρία Ηρώ. Ένιωθα τις βαριές τους ανάσες και προσπαθούσα με τον δικό μου τρόπο, κάπως πιο εσωτερικά, να τους στέλνω κύματα αντοχών και κουράγιου. Όχι πως δεν τα είχαν φυσικά όλα αυτά. Τα είχαν και μάλιστα περίσσια. Με τίμιο τσαμπουκά και αστείρευτη δύναμη. Έτσι πορεύονται άλλωστε, έναν χρόνο τώρα! Απέναντι σε μια διεφθαρμένη και μαφιόζα κρατική μηχανή, που δεν σέβεται και δεν υπολογίζει ούτε στο ελάχιστο τον πόνο τους. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι πως θα βγάλει ζάχαρη όλους τους εμπλεκόμενους γόνους, τους παραγόνους και τα ''δικά'' της παιδιά.

Η ώρα είχε περάσει. Στον δρόμο, παρατηρούσα τις πινακίδες με τα αναγραφόμενα μέρη που πλησιάζαμε. Λαμία, Λιανοκλάδι, προς Βόλο και άλλες. Εμείς ευθεία. Προς Λάρισα! Σε λίγα λεπτά κάρφωσα τα μάτια μου, πάνω στο ιστορικό Κιλελέρ του κάμπου. Εκεί που κάποτε, στα 1910, έδινε την μάχη του ένας ''ασήμαντος'' δάσκαλος, ο Μαρίνος Αντύπας και έπεφτε νεκρός από τα πυρά της εξουσίας για τα αληθινά αιτήματα της αγροτιάς και της εργατικής γης. Η επανάσταση του Κιλελέρ θυμήθηκα, ήταν άμεσα εμπλεκόμενη με τα τρένα της εποχής. Ξεσηκώθηκε κύμα λαού από τα κάτω, για να αντιμετωπίσει την τυραννία των γαιοκτημόνων και των τσιφλικάδων. Όχι πια κολίγοι, μα επαναστάτες απέναντι στην σκλαβιά. Τότε σκότωναν με τα όπλα οι εξουσιαστές τον κόσμο που συγκεντρωνόταν στους σταθμούς. Τώρα σε βάζουν μέσα στα ''ασφαλή - ανασφαλή'' βαγόνια τους και σε σκοτώνουν σε μια ευθεία πορεία διάλυσης, σε μια 12λεπτη τροχιά θανάτου στην ίδια ράγα (παρότι υπάρχει διπλή για άνοδο και κάθοδο). Κάπου ο στυγνός φαντασιομανής ναζιστής Γκέμπελς, θα καμαρώνει για τους απογόνους του.

Προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε! Που είμαστε; Λίγη ώρα πριν το σημείο του φονικού. Στον λεγόμενο Ευαγγελισμό! Ανεβαίνουν οι παλμοί. Η κυρία Ηρώ και η Κατερίνα, αλύγιστα θεριά. Κάθε τόσο με ρωτούν αν χρειάζομαι κάτι. Μεγαλείο ψυχής! Αυτός είπα, είναι ο Γιάννης Βουτσινάς!

Ο καιρός μουντός. Αρκετό κρύο στον κάμπο! Σε κάποια τμήματα, ακόμη οι ζημιές από την κακοκαιρία του καλοκαιριού είναι εμφανέστατες. Μπήκαμε στην τελική ευθεία πλέον. Περάσαμε έναν κυκλικό κόμβο και μπήκαμε μέσα σε λασπόδρομο, ο οποίος θα μας οδηγούσε στο μέρος του μαζικού φονικού. Λίγο πριν, ένας κύριος μας βοήθησε για το ποιον δρόμο να ακολουθήσουμε! Τα πρώτα δάκρυα και η τρεμάμενη φωνή της μανούλας των Τεμπών, μόλις είχαν αρχίσει το δρομολόγιό τους. ''Παιδάκι μου, μέσα σε χωράφια έφυγες; Μόνος και αβοήθητος''. Η Κατερίνα γυρίζει και την κοιτάζει. Ήταν εκεί για εκείνη. Στήριγμα. Ήμουν και εγώ στο πλάι τους για ό,τι χρειαστούν. Με την άκρη του ματιού μου και λίγο πριν φτάσουμε στην τελευταία στροφή που θα μας οδηγούσε στο σημείο, βλέπω μια φωταχτίδα να σχίζει τα σύννεφα και να πέφτει πάνω στον θεσσαλικό κάμπο. Ίσως το φως των χαμόγελων που το κράτος σκότωσε κείνη την νύχτα! Το αγγελικό φως, των ανθρώπων που επέστρεφαν απλά στο σπίτι τους, με το πιο ''ασφαλή'' μεταφορικό μέσο (όπως μας έλεγε το επιτελικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις). Ελλάδα, 2.0! Ναι, μπείτε στα βαγόνια. Διασχίστε την Ελλάδα με ταχύτητες 170 χιλιομέτρων ανά ώρα. Τα πάντα έχουμε. Και τηλεδιοίκηση και συστήματα ασφαλείας και συστήματα αποτροπής ατυχήματος (τεχνικός όρος). Πιστέψτε μας γιατί θέλουμε φράγκα. Πολλά φράγκα. Χεστήκαμε για τις ζωές σας. Και τόσος κόσμος επί πόσα χρόνια έβαζε τα παιδιά του στο τρένο ή το χρησιμοποιούσε και ο ίδιος, μη γνωρίζοντας τα προβληματικά και εγκληματικά σφάλματα στους σιδηροδρόμους, που απλώς ήταν θέμα χρονικής στιγμής το πότε θα έφερναν το κακό. Πίστευε ψεύτικες διαφημίσεις από την Ιταλία για κέντρα προηγμένης τηλεδιοίκησης και παρακολουθούσε τους ανερυθρίαστους υποκριτές με τις γραβάτες, να μιλούν για διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών, λίγες ημέρες πριν το έγκλημα. Διότι ξέρετε, ε; Εκείνοι με ανθρώπινες ζωές, δεν παίζουν. Όλοι το είδαμε αυτό. Όχι απλά δεν παίζουν! Τις τελειώνουν.

Τελευταία στροφή! Φτάσαμε γύρω στις 10:00. Κολλάνε τα πόδια, τα μάτια θολώνουν, η οσμή δυσκολεύει. Και που να δεις κείνη την Μάνα. Να ξεσπάει! Να τρέμει ολόκληρη! Να χάνει τα λόγια της! Να μην ξέρει τι να πρωτοπάρει μαζί της! Η ρωμαλέα κόρη, η Κατερίνα, θαρρείς και είναι κατασκευασμένη από θείο υλικό. Κρατάει τις ισορροπίες και μόνο με την παρουσία της. Με μάτια θολά, με κίνηση βαριά. Παίρνουμε όσα χρειαζόμαστε, κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και ξεκινάμε για μια πορεία 45-50 μέτρων λες και διασχίζαμε μιαν αιωνιότητα μπροστά. Ατελείωτος ο Γολγοθάς της Μάνας και της κόρης της. Κρατάμε την κυρία Ηρώ και μπαίνουμε στο εκκλησάκι. Πρώτη η Κατερίνα τοποθετεί φωτογραφία του αδελφού της. Στέκει αμίλητη. Μου δίνει την πυρογραφία που δημιούργησε ο αδελφός Μανώλης Φύτρος και μου λέει: ''Δικιά σου''. Την κρατώ αγκαλιά και την τοποθετώ δίπλα στην φωτογραφία του Γιάννη! Ανάβουμε με την κυρία Ηρώ κεράκια, αφήνω ευχή, αλλά επίσης και ευχές από άλλους ανθρώπους του νησιού στην μνήμη των νεκρών στα Τέμπη. Μένω για λίγο στο πλάι της μανούλας που σπαράζει και η Κατερίνα πηγαίνει δίπλα στο πανό που έχει τοποθετήσει για τον αδελφό της, ώστε να βάλει και το φεϊγβολάν που αναγράφει: ''ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΠΟΤΕ, ΜΕΧΡΙ Η ΘΕΜΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ ΤΥΦΛΗ. ΑΥΤΌ ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ''. 

Η συνέχεια ζόρικη! Πηγαίνουμε στο δεντράκι που έχει φυτευτεί για τον Γιάννη, όπως και για κάθε ένα από τα θύματα του φονικού. Το δεντράκι είναι ελιά! Η μανούλα των Τεμπών πέφτει και τοποθετεί το γυάλινο σταυρουλάκι δίπλα στην ελίτσα του παιδιού της. Τα δάκρυά της πέφτουν κρύσταλλα που σχίζουν το έδαφος. Ποτίζουν το δέντρο με πένθιμο υλικό, θρηνητικό και Πανάγιο. Σε αυτό το έδαφος, κάποιοι θρασύδειλοι τόλμησαν να αλλοιώσουν στοιχεία του φονικού και να μπαζώσουν μετά από πάνω τον χώρο. Η μέγιστη ιεροσυλία, αν κάποιος συλλογιστεί πως σε αυτόν τον χώρο, πάτησαν δεκάδες συγγενής των θυμάτων. Μανάδες των Τεμπών, πατεράδες, θείοι, αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι, για να αφήσουν ένα γράμμα. Κάτι αναμνηστικό. Μια αφιέρωση. Πόσο τεράστια ύβρις; Λίγα λεπτά μετά, η Κατερίνα και η κυρία Ηρώ, τοποθετούν ένα γλαστράκι δίπλα από την ελιά του άνθρωπού τους. Σιγά σιγά καταφτάνουν συγγενείς και αρκετός κόσμος για να τιμήσουν όλοι μαζί τα αδικοχαμένα πρόσωπα του σιδηροδρομικού φονικού. Το κλίμα θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή (και κάτι πολύ ανώτερο). Δάκρυα τριγύρω παντού. Λυγμοί και τριγμοί. Μοιρολόγια που έκαναν και τα πουλιά να σωπαίνουν και να παρακολουθούν βουβά από τα κλαδιά των δέντρων. Πάνω από το σημείο της σύγκρουσης, στην εθνική οδό, αμάξια, φορτηγά, νταλίκες, λεωφορεία, περνούν και κορνάρουν τιμητικά! Καταφτάνουν σύλλογοι, σωματεία, γονείς με παιδιά. Πολιτικά πρόσωπα, που κατά την γνώμη μου δεν θα 'πρεπε ούτε καν να πατήσουν στον χώρο (μαζί φυσικά και οι εμετικοί δημοσιογραφίσκοι), τουλάχιστον ως την στιγμή που ο μεγάλος όγκος των επισκεπτών θα άρχιζε να αποχωρεί. Στο κιόσκι που είχε στηθεί εκεί, θα τελούταν γύρω στις 12:00 το τρισάγιο για τα θύματα. Στο μεταξύ είχαν φθάσει και πολύ κοντινοί συγγενείς της οικογένειας του Γιάννη, που η αλήθεια είναι ό,τι θα ήθελα να τους γνώριζα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες! Με αντοχές και κουράγια, συμπαραστάθηκαν στην κυρία Ηρώ και την οδήγησαν στο σημείο που θα τελούταν ο τρισάγιος ύμνος και θα ομιλούσαν γονείς θυμάτων, ένας κληρικός και ο κύριος Κουρέτας (νέος περιφερειάρχης Θεσσαλίας). Λίγο πριν και επειδή καθόλου δεν ένιωθα εντάξει κοντά στις κάμερες και στα συνωστισμένα πλήθη, ακροβολίστηκα σε μια γωνία και ξεκίνησα να περνάω μια μια τις ελιές με τα ονόματα των δολοφονημένων. Τα δάκρυα με πήραν και στάθηκα δίπλα σε μια κυρία που και εκείνη πέρισυ στο τρένο, έχασε τον ανιψιό της και καθάριζε την φωτογραφία του. Μου περιέγραψε σχεδόν όλο το χρονικό, για το πως ο ανιψιός της μπήκε στο τρένο και για το πόση χαρά είχε εκείνη την ημέρα. Μέσα σε λίγες ώρες όμως, όλα για τον 29χρονο σβήσανε. Ήρθε δίπλα μας και η Κατερίνα και μίλησαν μαζί! Θυμάμαι εκείνη την στιγμή, η Κατερίνα να ανάβει τσιγάρο και να στέκει με απέραντο σεβασμό μπροστά από την ελιά του Γιάννη. Θα είχαν τόσα πολλά να πουν. Με πήρε μετά για να μου δείξει σε ποιο σημείο βρισκόταν το βαγόνι που επέβαινε ο Γιάννης μετά την πρόσκρουση. Το πρώτο βαγόνι! Αν μετά από όλο το φορτίο που υπέστη πάνω του βέβαια, μπορείς να το πεις βαγόνι. Μου μίλησε για την φωτιά. Για το σημείο της σύγκρουσης. Κόσμος συνέχιζε να προσέρχεται στο σημείο. Κατακόκκινα μάτια. Δυο δυο και αγκαζέ πιασμένοι άνθρωποι, πότιζαν τις ελιές των νεκρών τους και άφηναν ανθοδέσμες. Γιαγιάδες θρηνούσαν τα εγγόνια τους και άναβαν τα κεράκια τους. Παντού τριγύρω συννεφιά. Προσπαθούσα να το διαχειριστώ και παρέμεινα μακριά από το συνωστισμένο πλήθος, ενώ παράλληλα άκουγα από το μικρόφωνο όσους μιλούσαν. Υπήρχε σαφώς ένας χώρος, γεμάτος από δάκρυα. Θαρρείς και μια νέα κοιλάδα εκεί, γεννιόταν. Η κοιλάδα των παθών! Νεαροί, αλλά και μαθητές, κρέμαγαν νέα πανό πάνω στα σύρματα που έχουν τοποθετηθεί και χωρίζουν το σημείο από τις ράγες του σιδηροδρόμου. ''Όσοι δεν είναι ζωντανοί, θα σας στοιχειώνουν μια ζωή'', ανέγραφε το ένα πανό! ''Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας'' ανέγραφε το άλλο! ''Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το έγκλημα στα τρένα'', κάποιο άλλο! Μάρμαρα με αφιερώσεις φίλων, εικόνες χαμογελαστών νιάτων, στεφάνια και διάφοροι ανθοί, γέμισαν τον χώρο του φονικού. Δεν ξέρω αν έτσι απαλύνουν οι βαθιές πληγές, μα σίγουρα κάπως μυρώνουν την οσμή της φρίκης εκεί. Ένα μέρος που θα θυμόμαστε όλοι, από τις πρώτες κιόλας εικόνες που εκείνη την νύχτα έκαναν τον γύρο του κόσμου όλου. Εικόνες βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μας, για να μην ξεχάσουμε ποτέ τις ψυχές εκείνου του δρομολογίου της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Ουλή στο μυαλό. Το έγκλημα αυτό ποτέ να μην ξεχαστεί και οι ένοχοι να κάτσουν στο σκαμνί.

Καθώς έφτανε στο τέλος της η τέλεση του μνημόσυνου, πλησίασα προς το εκκλησάκι. Εκεί ήταν η Κατερίνα, ο γιος του Γιάννη, η πρώην σύντροφός του, η κορούλα της και η κυρία Ηρώ. Έμεινα λίγο κοντά τους και αφήσαμε την Κατερίνα να πάει να μιλήσει με τον αδελφό της. Πιο ήρεμα. Σε μια μικρή αυτοσχέδια καντινούλα, υπήρχαν κεράσματα για τον κόσμο, ελληνικός καφές και νεράκια. Πολύς κόσμος κάθισε να ξαποστάσει. Συνέχιζαν να καταφτάνουν συγγενής των θυμάτων. Καθένας κουβαλώντας τον δικό του σταυρό. Παρατήρησα έναν νεαρό κάποια στιγμή, να κάθεται πλάι στην ελιά μιας απ' τις αδικοχαμένες κοπέλες, να κοιτάει την εικόνα της για ώρα. Μετά να την χαϊδεύει, να σκουπίζει τα μάτια του και να σηκώνεται αργά για να αποχωρήσει. Πολλές αγκαλιές τριγύρω μας. Αγκαλιές παρηγοριάς, στήριξης, αλληλοβοήθειας και συμπαράστασης! Ηλεκτρική η ατμόσφαιρα. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να ανανεώνεται και συνεχώς, νέοι και νέες παρουσίες, εισέρχονταν και κατευθύνονταν στην ελίτσα του/ης αγαπημένου/ης τους. Το απαλό βοριαδάκι, χάιδευε τα πρόσωπά μας και έφερνε στα αυτιά μας κάποιους πένθιμους ήχους από καμπάνες ενός κοντινού χωριού. Δύσκολη και ασήκωτη πραγματικά η μέρα. Όταν κράτησα στα χέρια μου μια απ' τις μάνες των Τεμπών, περπατώντας μαζί της αυτά τα μέτρα του ''Γολγοθά'' που βίωνε, εκεί αισθάνθηκα πραγματικά τον αλύγιστο και ιερό της ρόλο σε τούτο το σύμπαν. Ο πόνος και ο λυγμός της, δεν συγκρίνεται με τίποτα! Παύει τον χρόνο! Κάνει και τους λύκους να σταματούν το ουρλιαχτό τους! Εν συνεχεία ήρθε η στιγμή που θα αποχωρούσαμε από το σημείο. Μεταφερθήκαμε στο αμάξι. Η Κατερίνα πήγε για την τελευταία και αναγκαία (ως την επόμενη φορά) ομιλία, με τον δολοφονημένο αδελφό της. Μετά από λίγο ήρθε. Ξεκινήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο, που κάποιος καλλιτέχνης από τις γύρω περιοχές, έχει τοποθετήσει τα 57+1 καρφιά, τα οποία 57 θυμίζουν τα επιβεβαιωμένα θύματα της τραγωδίας, συν το 1 για να υπενθυμίζει τους αγνοούμενους που ακόμα και σήμερα μετριόνται στους 56. Και εδώ ένας απλός νους σκέφτεται: Τελικά εμπαίζουν την νοημοσύνη μας πολύ άσχημα! Αγνοούμενοι και όχι νεκροί; Η Εριέτα Μόλχο στο μεταξύ, ακόμη δεν έχει ταυτοποιηθεί επισήμως από το κράτος. Κατεβήκαμε και η Κατερίνα, έκανε την αρχή και έγραψε το όνομα του αδελφού της σε ένα καρφί. Αμέσως κι' άλλοι συγγενείς που βρέθηκαν εκεί, βλέποντάς το, της ζήτησαν τον μαρκαδόρο και άρχισαν να γράφουν τα ονόματα των αδικοχαμένων τους προσώπων. Χαιρετηθήκαμε μετά από λίγο με τους υπόλοιπους και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ήταν ακόμη μεσημέρι.

Στην επιστροφή, οδήγησε η Κατερίνα και ξεκούρασε την κυρία Ηρώ, που από εδώ και στο εξής, στην δική μου συνείδηση αναγράφεται ως Ηρω-ίδα. Όπως φυσικά και η Κατερίνα, της οποίας ο χειρισμός και η εσωτερική δύναμη στα χτυπήματα, είναι άξια λόγου και θαυμασμού. Και αυτό το βίωσα ολοκληρωτικά μπροστά μου! Σε περίπτωση δηλαδή, που τα κυβερνητικά και όποια άλλα καθάρματα, θαρρούν πως θα κάμψουν τις αντιστάσεις τους, να γνωρίζουν πως είναι οικτρά ξεγελασμένα. Πολλές οικογένειες, έχουν ήδη φτάσει στον γκρεμό και έχουν βγάλει φτερούγες στην πλάτη τους για να πετάξουν προς τα μέρη της δικαίωσης των ανθρώπων τους. Στον δρόμο της επιστροφής για Αθήνα, από ένα σημείο και έπειτα, έκατσα συνοδηγός για να μπορώ πιο εύκολα να ανταλλάξω δυο κουβέντες με την Κατερίνα και να αφήσουμε την κυρία Ηρώ να ξαπλώσει ώστε να ξεκουραστεί. Στάση για βενζίνη και έπειτα ακόμα μια για φαγητό στα Καμένα Βούρλα. Αποτίμηση, δύσκολο να γίνει εκείνες τις ώρες. Τα ρίχτερ που είχαμε υποστεί στα θεμέλια μας, ήταν τόσο ισχυρά που δύσκολα θαρρείς πως ανασαίναμε (κυρίως εκείνες). Ένας καφές ακόμα και πάλι οπίσω. Κάποια στιγμή λέω στην κυρία Ηρώ, να με αφήσει να κεράσω έστω τους καφέδες, γιατί δεν με είχαν αφήσει πουθενά να πληρώσω έστω κάτι. Η απάντηση της μάνας των Τεμπών, ακουμπώντας το πρόσωπό μου, ήταν: ''Παιδάκι μου πια λεφτά; Και μόνο που ήρθες μαζί μας για τον γιο μου τέτοια μέρα, μου φτάνει. Αυτό είναι πάνω από τις πληρωμές''. Κάπου εκεί και όσο περιμέναμε τους καφέδες μας, άρχισε να μου μιλάει για την ματαιότητα της ζωής της πλέον, χωρίς τον Γιάννη δίπλα της. Που δεν ξέρει πως έφυγε. Που δεν τον αντίκρυσε τελευταία φορά. Στάθηκα για κάποια λεπτά αμίλητος μπροστά της! Μου είπε έχει πια μόνο την Κατερίνα δίπλα της και μαζί θα παλεύουν ώσπου να μπουν στην φυλακή όλοι οι υπεύθυνοι της δολοφονίας στα Τέμπη. Με ευχαρίστησε ξανά που ήμουν μαζί τους, σε αυτήν την τόσο κρίσιμη στην ζωή τους στιγμή. Πήραμε τους καφέδες και μπήκαμε στο αυτοκίνητο! Επανασυναρμολόγηση και κάποιες συζητήσεις με τα τελευταία ''νέα'' στην εξέλιξη του ζητήματος των Τεμπών καθώς ξεκινήσαμε από Καμένα Βούρλα. Έμαθα πολλά εκείνη την μέρα! Αρκετά, τα οποία χρειαζόμουν. Βρήκα στο νήμα μιαν ακρούλα και ένωσα κάποια κενά που είχα σχετικά με πολλά ζητήματα γύρω από την υπόθεση αυτή.

Στην διαδρομή η Κατερίνα έσπασε τον πάγο και μιλήσαμε για ακόμη περισσότερα. Για μουσική, για τέχνες, για το λάιβ της παρουσίασης που εν τέλει δεν κατάφερε να παρευρεθεί (αλλά κάπως θα καταφέρει να έρθει σε λίγο καιρό). Κουβεντιάσαμε για προσωπικά μου θέματα, για δικά της επίσης. Μιλήσαμε περί φιλοσοφίας, κοινωνικοπολιτικής και περί διαφόρων άλλων που μας απασχολούν. Ανήσυχα πνεύματα προφανώς και κάπου εκεί ήρθε στην κουβέντα μας και ο Γιάννης. Ο ρομαντικός αδελφός της, ο οποίος παρείχε βοήθεια στο Σύνταγμα την περίοδο των μνημονίων, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη! Ένα χρυσό παιδί, που βοηθούσε όποιον είχε πραγματικά ανάγκη. Αλληλέγγυος, με όλη την διάσταση του όρου. Νωρίς το βράδυ φτάσαμε στην Αθήνα. Μπήκαμε σπίτι και αφήσαμε τα πράγματά μας. Αράξαμε με την Κατερίνα και ήπιαμε ακόμη ένα κρασί στην μνήμη του Γιάννη και των υπολοίπων δολοφονημένων. Η συζήτησή μας συνεχίστηκε κάπως πιο ήρεμα στο σπίτι. Με ρώτησε, πως αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι στο πλάι τους; Η απάντηση για εμένα ήταν απλή και λιτή. Είχα δώσει βαθιά υπόσχεση σε εμένα, αλλά και στους ανθρώπους που κινήσαν για τα αστέρια, πως θα το έκανα αυτό μια μέρα. Στην πράξη και όχι μόνον με τον λόγο (μέσω της Καταγγελίας). Με ευχαρίστησε και εκείνη που βρέθηκα στα Τέμπη μαζί τους και την ευχαρίστησα κι ο ίδιος επίσης μέσα από την καρδιά μου, που σε μια τόσο σημαντική ημέρα, δέχθηκαν να είμαι στο πλευρό τους! Μου έκαναν φαγητό. Η Κατερίνα προσφέρθηκε το επόμενο πρωί στις 29 που είχα κλείσει εισιτήριο επιστροφής από τον Πειραιά, να με κατέβαζε εκείνη στο λιμάνι. Δεν επιθυμούσα να ταλαιπωρηθεί δεύτερο σερί πρωινό και της είπα να καλέσω ταξί. Δεν δέχθηκε με τίποτα. Με σκλάβωσαν και σίγουρα επιφυλάσσομαι για όλη αυτή την άψογη φιλοξενία και την προσφορά! Κάπου εκεί, ήρθε η κυρία Ηρω-ίδα και μου είπε: ''Παιδάκι μου, να σε χαιρετίσω γιατί πάω να ξαπλώσω. Δεν νιώθω τα πόδια μου''. Σηκώθηκα και την πήρα μια πελώρια αγκαλιά. Άκουσα ξανά την λέξη ευχαριστώ από το στόμα της, αλλά και την λέξη συγγνώμη (ναι παρακαλώ), αν κάπως τους πέτυχα σε τέτοια συνθήκη. Απάντησα στην μανούλα των Τεμπών, να μην το σκέφτεται καν αυτό. Γνώριζα που ήρθα και για ποιον σκοπό ήρθα! Σε μια τόσο σημαντική και σημαδιακή στιγμή της ζωής της, εγώ την ευχαρίστησα που με δέχθηκε να είμαι μαζί της σε αυτόν τον αγώνα. Δώσαμε ραντεβού για την επόμενη φορά. Τέρας ανθρωπιάς και οι δυο τους. Προφανώς είχα μια εικόνα του Γιάννη και αυτό το κρατώ για πάντα στην καρδιά. Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ακόμα με την Κατερίνα και μετά ορίσαμε το ξυπνητήρι για τις 6:00 το πρωί. Ξυπνήσαμε, φτιάξαμε καφέ και αναχωρήσαμε για το λιμάνι. Ανανεώσαμε και με την ίδια εκ νέου συνάντησή μας, αυτή την φορά για το νησί. Είχα αποκτήσει πλέον, μια φιλική οικογένεια. Δυο ανθρώπους, ξεχωριστούς και φινετσάτους, που τους έχω τοποθετήσει σε ξεχωριστή θέση της καρδιάς μου.

Φτάσαμε στο λιμάνι και κατέβηκα να κάνω μια τεράστια αγκαλιά την Κατερίνα. Να την ευχαριστήσω για όλα, όπως και εκείνη εμένα! Χτυπήσαμε το χέρι στην καρδιά και το σηκώσαμε γροθιά. ''Θα μιλάμε Χρηστάρα'' μου είπε εκείνη. ''Σε περιμένω στο νησί'' της είπα και εγώ. Και έτσι μπήκα στο καράβι με προορισμό την Σαντορίνη! Και έτσι μπήκε στο αυτοκίνητο η Κατερίνα, για επιστροφή στον δικό της καθημερινό αγώνα για την δικαίωση του αδελφού της. Δεν θα σταματήσουμε πουθενά. Καθένας με τον δικό του τρόπο και αγώνα! Όπως και πολλές οικογένειες, αλλά και πάρα πολλοί άνθρωποι της χώρας, δεν θα σταματήσουν πουθενά, ως την δικαίωση των άδικα δολοφονημένων ψυχών. Οι δυνάμεις ενώνονται. Οι ενέργειες μεγαλώνουν και αποκτούν ισχυρό πρόσημο! Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι' όταν σμίξουν οι ανάσες, θα φουσκώσουν τα πανιά (όπως λέει και ένα αγαπημένο τραγούδι).

Ο δρόμος για τα Τέμπη, εν τέλει είναι μακρύς και δύσβατος. Δεν τελεύει. Υπάρχουν αγκάθια μπροστά σε αυτόν τον δρόμο. Παγίδες. Κουκουλώματα. Μεταμφιεσμένοι λύκοι, σε ασθενή προβατάκια. Στην πορεία, όλα και όλοι θα αποδομηθούν. Θα καταρρεύσουν σαν χάρτινα πυργάκια! Το ίδιο το γεγονός, θα φτύνει από πάνω του όλους τους καιροσκόπους κάθε τύπου. Οι οικογένειες των Τεμπών, ένα μόνο μας ζητούν. Να είμαστε δίπλα τους. Να είμαστε κοντά τους και να στηρίζουμε τον αγώνα τους. Όταν πέφτει το δικό τους δόρι, να το πιάνουμε εμείς και να τους το δίνουμε. Και αν δεν μπορούν κείνη την στιγμή να το κρατήσουν, να το πιάνουμε και να συνεχίζουμε οι ίδιοι τον αγώνα τους. Να μην ξεχάσουμε ποτέ τους ανθρώπους τους! Τους ίδιους, ίσως και να τους ξεχάσουμε, μα δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί το έγκλημα αυτό. Γιατί όσο επιμένουμε και χρησιμοποιούμε κάθε μοχλό άσκησης πίεσης που μας δίνετε, τότε αν αποδοθεί σε αυτό το κρατικό έγκλημα δικαιοσύνη, αυτό θα λειτουργήσει σίγουρα κάπως σαν ντόμινο και για άλλα κρατικά εγκλήματα του παρελθόντος. Το οφείλουμε να συνεχίσουμε. Να παλέψουμε! Να μην θρηνήσουμε βουβά όπως κάποιοι θέλουν για να ξεπλυθούν, αλλά να ενεργοποιήσουμε και άλλους δίπλα μας. Να ρίχνουμε καθημερινά, γροθιές στο πλέγμα της συγκάλυψης, ώσπου αυτό να διαλυθεί και να αναδυθεί από πίσω του υπέρλαμπρο, το άστρο της αλήθειας. Γιατί ξέρετε, ε; Το φως δεν το αντέχουν οι ερεβολάτρες. Και άπαξ και τους τυφλώσει, θα πέσουν γονατιστοί μπροστά του και θα εκλιπαρούν για βοήθεια. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ τους νεκρούς από την κρατική και εγκληματική αμέλεια ή και τον δόλο που αυτή επιφέρει. Γνώριζαν όλοι τους πολύ καλά, αλλά δεν έκαναν τίποτα απολύτως.

Στον δρόμο λοιπόν για τα Τέμπη, είναι μακρά η διαδρομή. Και θέλει καρδιά και επιμονή για να τουμπάρει ο Ήλιος της δικαιοσύνης! Να μείνουμε δίπλα στις οικογένειες των δολοφονημένων. Να τους δίνουμε δύναμη και να τους στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ας μην το ξεχάσουμε αυτό!

Στον δρόμο για τα Τέμπη, είδα πολλά και κράτησα ακόμα περισσότερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα πλάι στην κυρία Ηρω-ίδα και την αλύγιστη Κατερίνα Βουτσινά! Έτσι, για να μην συνηθίσω το τέρας και του μοιάσω.

Τέμπη, 28/02/2023

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΩ! 

Με λένε, Γενικό Νοσοκομείο Θήρας... και εκπέμπω SOS...

Γεια σας δημότες, κάτοικοι, παρίες κι' αφεντάδες

προύχοντες, πλούσιοι, φτωχοί, κάθε λογής μονάδες

συσπειρωθείτε σύσσωμοι, σας λέγω στο πλευρό μου

με ξεπουλούν στους άρπαγες, μα δεν είναι γραφτό μου

Σας εζητώ στο πλάι μου να γίνετε ασπίδα

πολύχρωμη να βάψουμε την μαύρη αυτή σελίδα

που ως λύση την πλασάρουνε, όμως με εκποιούνε

και το δημόσιο ύφος μου ιδιωτικοποιούνε

Σύντομα οδεύω στο ''κλαρί'' και στο ξεπούλημά μου

γαμψώνυχοι λιμπίζονται την κυριότητά μου

αφού με υποβαθμίσανε ως παραπεταμένο

βρίσκομαι κάμποσο καιρό υποστελεχωμένο

Λένε είν' ανάγκη των καιρών και οι εποχές το θέλουν

πως οι δημόσιοι φορείς έπαψαν να προσφέρουν

πάγια καραμέλα τους που χρόνια πιπιλάνε

μα δεν ειν' όλοι ηλίθιοι να την αναμασάνε

Λένε ''μαζί τα φάγαμε'' και εις αυτό αρκούνται

πάνω στο ''μότο'' ευθύνες τους, συχνά αποποιούνται

έτσι γαλούχησαν γενιές με δίπολα στημένα

διαίρει και βασίλευε σαν θέλεις τα σπαρμένα

Σε τάξεις σας χωρίζουνε οι δόλιες εξ-ουσίες

σε κόμματα, σε δόγματα, σε στέρφες θεωρίες

για να μπορούν ελεύθερα να διατηρούν τα σκήπτρα

να κάμουνε την μοιρασιά, ως θέλουν απ' την πίτα

Εδώ μας λείπουνε γιατροί της κάθε ειδικότης

όμως από εξοπλισμό, μιλάμε για ποιότης

είμ' απ' τα πιο υπερσύγχρονα εις όλες τις Κυκλάδες

μα με έχουν σφίξει σε θηλιά βαλτοί και διευθυντάδες

Πολλές φορές στερήθηκα τα πιο απαραίτητά μου

τα πλέον καθημερινά, στοιχειώδη υλικά μου

κι' όσοι γιατροί αξίζανε κι' όρθιο με κρατούσαν

λόγω ανάλγητης τροχιάς συχνά αποχωρούσαν

Γι' αυτό καλώ να δείξετε σε εμέ την στήριξή σας

τον δρόμο να στολίσετε με την αντίρρησή σας

την Κυριακή 24 του Σεπτεμβρίου μήνα

δείξτε τους ό,τι το νησί δεν είναι μόνο χρήμα

Ο αγώνας σας ξεκίνησε κάμποσα χρόνια τώρα

πλέον για την δικαίωση θαρρώ έφτασε η ώρα

μην σκέφτεστε τι θα γενεί, ποιος θα 'ναι ο ηττημένος

αγώνας που δεν δίνεται, αυτός μόνο είν' χαμένος

~ ~ ~

Με λένε Γενικό Νοσοκομείο Θήρας...

Σας χρειάζομαι στο πλάι μου!

Μην με αφήσετε!

Την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου, στις 19:00 η ώρα, ας ενώσουμε την κίνηση, την φωνή, την δράση και την διαμαρτυρία μας, απέναντι στο καθεστώς που επιβάλλει η συμμορία του φερόμενου ως Πρωθυπουργού και που επιζητά την ιδιωτικοποίηση του Γενικού Νοσοκομείου μας. Με την ελευθέρας του, θα αναθέτει στα φιλαράκια του (ιδιώτες) την διαχείριση της υγείας η οποία θα χρειάζεται να διαπραγματεύεται σε ταμεία ταξικών ταχυτήτων. Εν ολίγοις; Κομμένες παροχές δημόσιου χαρακτήρα. Έχεις χρήμα; Καλώς! Δεν έχεις; Ας δεις και τα ραδίκια ανάποδα (που λέει ο σοφός λαός μας). Αυτή είναι η αντίληψη των καθεστώτων των ''αγορών'' και του άκρατου, χυδαίου νεοφιλελευθερισμού!

Η υγεία είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν. Και παρέχεται προς όλους, δίχως διαχωρισμούς και διακρίσεις. Αυτές οι φυλετικού τύπου καταστάσεις, θυμίζουν από που κρατά η σκούφια όλων αυτών των δοσίλογων που διαφεντεύουν (με τους στρατούς και την επικοινωνιολογική τους τακτική) τούτον τον τόπο. Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφής ιδιωτικοποίηση του Γενικού Νοσοκομείου Θήρας, το οποίο με τον ιδρώτα όλων των δημοτών του νησιού έχει θεμελιωθεί!

Αυτές τις ημέρες, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, έχουν πάρει τους δρόμους της Σαντορίνης και ενημερώνουν στις πλατείες κάθε χωριού για την τραγική κατάσταση που επικρατεί στο ΓΝΘ. Φροντίστε να ενημερωθείτε και να ενημερώσετε κοντινούς σας ανθρώπους. Να μαθευτεί παντού.

Το Νοσοκομείο μας, το χρειαζόμαστε ΟΛΟΙ!

Από αυτή την πορεία, να μην λείψει κανείς.

Κι' ας μην κερδίσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα!

Για τους ρομαντικούς, του ποδοσφαίρου της αλάνας...

Άραγε υπάρχει ακόμα χώρος, για όλους εκείνους που έμαθαν το ποδόσφαιρο στην πρωταρχική κατάσταση και στον πυρήνα του; Για όλους εκείνους, οι οποίοι ερωτοτρόπησαν με την μπάλα στις αλάνες, στα στενά, στις πλατείες, στα σχολεία και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα; Για όλους εκείνους που στα τοπικά, αφιέρωσαν τον ιδρώτα τους δίχως κανένα απολύτως χρηματικό κίνητρο, με σημάδια από τα σκληρά μαρκαρίσματα που συνοδεύουν το σώμα τους καθώς προχωρούν στην πορεία της ζωής;

Πάμε λοιπόν να κάνουμε μια αναδρομή κι' όπου μας βγάλει!

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ακόμη και σήμερα αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν να υπάρχει τόση πιστή αφοσίωση και αγάπη για το ποδόσφαιρο, από ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται καθαρά και μόνο ερασιτεχνικά, δίχως να λαμβάνουν χρηματικές απολαβές! Εξαιρετικό ερώτημα... Δεν ξέρω αν όλοι εκείνοι που διακατέχονται από αυτές τις απορίες, μέσα σε ένα κείμενο καταφέρουν να πάρουν ικανοποιητικές απαντήσεις, αλλά η προσπάθεια και μόνο ίσως είναι μια δρασκελιά στο να κατανοήσουν την διαφορά της αγνής, δίχως καμία σκοπιμότητα αγάπης για το τόπι, από την βιομηχανοποίηση και εμπορευματοποίηση του αθλήματος, το οποίο έχει κατακρεουργηθεί από ανθρώπους οι οποίοι το έχουν αναγάγει σε ένα ανταγωνιστικό παζάρι προϊόντων χρηματιστηριακής αξίας, χρησιμοποιώντας το προς ιδίων όφελος, εξυπηρετώντας σκοτεινούς σκοπούς ή προς όφελος διαφόρων αρπακτικών.. που μέσα από αυτό διοχετεύουν μηνύματα τα οποία λειτουργούν ως καθοριστικοί παράγοντες στην διαμόρφωση συνειδήσεων κυρίως των νέων παιδιών.

Το ποδόσφαιρο της αλάνας, το ρομαντικό άθλημα του δρόμου, είναι εκείνο που αγκαλιάζει την απόλυτα αληθινή αγάπη χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Δίχως καμιά σκοπιμότητα. Όσοι έχουν βιώσει αυτά τα συναισθήματα, μπορούν να κατανοήσουν στον μέγιστο βαθμό αυτό το γεγονός. Το ποδόσφαιρο αλλοτινών καιρών, σήμερα παρουσιάζεται από αρκετούς κύκλους αρκετά υποτιμημένο! Σε στυλ θες; Σε θέαμα θες; Σε ταχύτητα θες; Σε (παικτική) αξία ποδοσφαιριστών θες; Από όπου κι' αν το προσεγγίσεις, σίγουρα τυγχάνει της υποβάθμισης των νέων στοιχείων που ήρθαν σαν σύννεφα να το σκεπάσουν.

Όμως αυτό το ποδόσφαιρο, έχει καταφέρει να διατηρεί την τρυφερότητα, την αγνότητα, την λαϊκή του αίγλη, ακόμη κι' αν αυτήν την στιγμή βρίσκεται σε μικρές - μικρές κηλίδες ύπαρξης, χαομένο και διάσπαρτο σε ξεχασμένα γηπεδάκια και πλατείες που ελάχιστοι στρέφουν πάνω το βλέμμα τους. Βλέπεις, δεν είναι διάσημα τα τοπικά πρωταθληματάκια, ούτε και εύπεπτο ως προς το θέαμα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι θα σκεφτόταν ένας κοινός νους. Δεν θα μπορούσε όμως αυτό να το ασπαστεί κανένας απόλυτα! Διότι υπάρχουν καταπληκτικά παιχνίδια στα τοπικά τουρνουά, γκολ σπάνιας και απίθανης γοητείας, αλλά και παίκτες οι οποίοι αν και θα μπορούσαν να φθάσουν ''πιο ψηλά'', δεν είχαν το ανάλογο ''βίσμα'' (για Ελλαδάρα μιλάμε) ώστε να μπουν στον χωρό των μάνατζερ και να γίνουν μαριονέτες στον βωμό του κέρδους! Η ποδοσφαιρική αξία άλλωστε, δεν είναι αυτό που μετράει μόνο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και άλλοι παράγοντες παίζουν ρόλο, δίχως αυτό φυσικά να είναι η θέσφατη αλήθεια, καθώς υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις με ποδοσφαιριστές οι οποίοι πραγματικά αξίζουν και σήμερα ζουν από αυτό που αγαπάνε! Άλλωστε εδώ, δεν ήρθαμε ως δικαστές, για να κρίνουμε ένοχο το μοντέρνο στοιχείο του ποδοσφαίρου. Εδώ όμως, παρουσιάζουμε την άλλη όψη του νομίσματος, η οποία μέσα στο διάβα των καιρών, τείνει να εξαλειφθεί. Και αυτό, δεν είναι καθόλου όμορφο, διότι μαζί της χάνεται το παιδικό στοιχείο και η ύπαρξη ενός κοινοτικού πλαισίου που όλοι λίγο ή πολύ βιώσαμε στις εποχές μας.

Ο μοντερνισμός, ο επαγγελματισμός και η ύπαρξη τεράστιων επενδυτικών μονάδων και συμφεροντικών συμπλεγμάτων πάνω στο ποδόσφαιρο, δυστυχώς κάνουν τους ποδοσφαιριστές (σε τρομακτικά τεράστιο ποσοστό), μαριονέτες με ραμμένα στόματα! Τους καθιστούν ως ανελεύθερους θεατρίνους σε παράσταση σιωπής! Όλα αυτά τα ''ρόδινα στοιχεία'', προσφέρουν πάρα πολλά λεφτά, αξιώματα, κύρος, αναγνώριση, φήμη, δόξα, ανέσεις σε έναν επαγγελματία, μα στην ουσία απενεργοποιούν την πυρηνική έννοια και τον αληθινό έρωτα με την θεά μπάλα. Εγκλωβίζουν την ελευθερία των αθλητών, σε περίπτωση που εκείνοι επιθυμήσουν να αντεπιτεθούν σε οιοδήποτε ζήτημα αφορά τα προβλήματα που η ανθρωπότητα καθημερινά βιώνει. Ας σκεφτούμε μόνο, τι δύναμη θα είχε ένα κύμα αντιδράσεων σε ζητήματα κοινωνικού περιεχομένου για παράδειγμα, απλά και μόνο με μια εγκάρδια δημόσια τοποθέτηση ενός ποδοσφαιριστή, μη καλουπωμένη και δίχως αυτή να εποπτεύεται από 100 μάτια παραγόντων, επιχειρηματιών, πολιτικών προσώπων ή διαφόρων διαπλεκόμενων... Κατανοούμε πως η συνταγή θα χαλούσε, καθώς η γραμμή τοποθέτησης από τέτοια πρόσωπα, σαφώς και εντάσσεται στο πλαίσιο της ανελευθερίας! Με απλά λόγια, χειραγώγηση υψίστου σταδίου ονομάζεται αυτό! Ο έλεγχος για τον ρόλο του κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή, είναι τεράστιος. Και αν αυτός ο ποδοσφαιριστής, αποφασίσει να πάρει το ρίσκο και την ευθύνη σε κάτι που ενδεχομένως ξεστομίσει και ενοχλήσει, τότε αυτομάτως σβήνεται απ' τον χάρτη και... μην τον είδατε! Ποιος στα αλήθεια είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα, όταν το βαραίνουν εκατοντάδες αλυσίδες; Ελάχιστοι!

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, προάγεται περισσότερο ο ανταγωνισμός παρά η συνεργασία. Το μάρκετινγκ, βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και αυτό άλλωστε είναι ίδιον μιας καπιταλιστικής λειτουργίας, σε παγκόμιο άξονα και σε κάθε πεδίο.

Σίγουρα για να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αυτό απαιτεί αρκετές θυσίες και στερήσεις! Όλοι μας θα γνωρίζουμε από έναν γνωστό, φίλο ή συγγενικό πρόσωπο, που σε περίοδο ξενυχτιών και καλοπέρασης της παρέας, εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στον στόχο του τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα της διατροφής και της αθλητικής του ζωής. Το ζήτημα όμως εδώ, είναι το εξής: Όταν έφθανε η στιγμή που ήθελε να κάνει την υπέρβαση, αυτό θα γινόταν αξιοκρατικά ή έπρεπε να τον αναλάβει ένας μάνατζερ ο οποίος θα ζητούσε πέντε σκασμούς λεφτά ώστε να προχωρήσει (άσχετα αν ήξερε καντάρια μπαλίτσα); Ρητορικό ερώτημα! Για πια θυσία λοιπόν ομιλούμε; Προφανώς και γνωρίζουμε την απάντηση. Γι' αυτό ας κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πιο όμορφη ρομαντζάδα του ποδοσφαίρου η οποία βρίσκεται στην εραστία της τέχνης! Δηλαδή στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τους ''εργάτες'' των ακατέργαστων και ατόφιων καιρών.

Ας κάνουμε λίγο χώρο, στο σουτ που κατέληξε στα περιστέρια. Στην πάσα που θα έβγαζε τετ α τετ τον επιθετικό, μα αντ' αυτού χτύπησε το σταθμευμένο αυτοκίνητο πίσω από την περίφραξη. Ας πατήσουμε ένα φρένο για να εστιάσουμε, στις χίλιες δυο δικαιολογίες ενός αρτίστα της μπαλίτσας, ώστε να λείψει από έναν ασήμαντο αγώνα δίχως ενδιαφέρον! Ας βολτάρουμε στα αποδυτήρια και στους αγωνιστικούς χώρους που ειπώθηκαν οι μεγαλύτερες ατάκες από προπονητές, παίκτες, φιλάθλους και προέδρους. Ας ζωντανέψουμε εκείνη την μυρωδιά της αλοιφής που γέμιζε την αίθουσα, ας ερμηνεύσουμε την διάσταση του τραγικού που διέπει τα τοπικά, τον διαιτητή που δεν σήκωσε μύγα στο σπαθί του και έβγαλε κόκκινη στον παίκτη της γηπεδούχου ομάδας (με κίνδυνο την σωματική του ακεραιότητα). Ας υμνήσουμε το (πάντοτε) καθυστερημένο δεκάρι που γνώριζε πολλά κιλά μπάλα, αλλά βαριόταν να πάει δέκα βήματα απ' το σπίτι του για προπόνηση.. τρεις φορές την εβδομάδα! Ας αρχίσουμε μια κουβέντα για τις δυσκολίες που βιώνει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, για τα έξοδα που χρειάζονται, για τα ταξίδια με τις χιλιάδες εμπειρίες, για τα άτομα που δεν συμπλήρωναν την αποστολή λόγω εργασιών ή άλλων υποχρεώσεων! Ας θυμηθούμε τις φιλίες που προέκυψαν από σχολικούς αγώνες ή περιφερειακά πρωταθλήματα. Ας μιλήσουμε και για το στόπερ που κάποιοι απορούσαν γιατί παίζει ακόμα στην ομάδα του χωριού του. Ας αναλύσουμε το αμυντικό χαφ που έκανε γραμμές στο χώμα κι' έλεγε στον αντίπαλό του: ''Ή θα περάσει η μπάλα μόνη της ή θα περάσεις μόνο εσύ''. Ας επικεντρωθούμε στον επιθετικό που έβγαλε μάτια στο κυριακάτικο τοπικό ντέρμπι, αφού στις εξέδρες βρισκόταν το κορίτσι που αγαπάει, ο μικρός ανιψιός ή οι γονείς του. Ας μείνουμε στα ατόφια, ουσιαστικά κίνητρα του ποδοσφαίρου της αλάνας, που έκαναν έναν ποδοσφαιριστή να λατρεύει και να αφιερώνεται με όλη την ψυχή του στο αγαπημένο αυτό άθλημα. Κι' ας μάτωνε τα πόδια του στο χώμα (διότι, ναι, κάποιοι πρόλαβαν γήπεδα με χώμα). Κι' ας έσπαγε τα πλευρά του ο τερματοφύλακας, στο διπλό μέσα στο στενό της γειτονιάς, με τέρμα μια κολόνα και μια πέτρα!

(Ξέχασα κάτι; Ίσως αρκετά, αλλά τι να πρωτοαναφέρεις)....

Ας αφήσουμε λίγο χώρο λοιπόν στο ποδόσφαιρο της αλάνας, που όλα τα μικρά αλάνια μαζεύονταν για το καθημερινό τους οξυγόνο, αφήνοντας την σχολική τσάντα πεταμένη όλη την ημέρα στο κρεβάτι τους, άθιχτη και παρατημένη.. αφού στο σχολείο τους περιόριζε ένα κουδούνι και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν μηχανικά, γρήγορα και βιαστικά! Άλλωστε για ''κάποιους'' είμαστε απλά μια προγραμματισμένη, ασήμαντη οντότητα, που την φορτώνουν με άχρηστες πληροφορίες και σκουπίδια, μπερδεύοντάς την περισσότερο παρά γεμίζοντάς την με γνώσεις και σοφία. Σκλάβοι ενός συστήματος, με προαυλισμό υπό όρους και κάγκελα.

Η θέση του ρομαντικού ποδοσφαίρου σε μια υγιή κοινότητα και όχι στις σύγχρονες και απρόσωπες φοβικές κοινωνίες, θα έπρεπε να αποτελεί φάρο υγείας και συνεργασιμότητας. Θα έπρεπε να διάγεται ο υγιέστατος θεμελιακός συναγωνισμός και όχι η κατασπάραξη των προσώπων μέσω του ανταγωνιστικού πλαισίου. Η θέση του αγνού, λαϊκού ποδοσφαίρου, είναι να αγκαλιάζει κάθε τάξη και στρώμα, δίχως διακρίσεις, δίχως θέσεις και δίχως επιλεκτικότητα ή ιδιοτέλειες. Στις αλάνες και τις πλατείες, διδάσκεται η ποιητική και αυθόρμητη παράσταση. Το αέναο παρών, η τέχνη του να ζεις αστραπιαία την κάθε πάσα, την κάθε ντρίμπλα, το κάθε γκολ, την κάθε φωνή, την κάθε κίνηση, την κάθε ζημιά στο τζάμι του διπλανού σπιτιού ή του μαγαζιού στο κέντρο του χωριού. Να ζεις στο απόλυτο έπακρο, το γέλιο ή το δάκρυ που σου προσφέρει το τόπι! Να βυθίζεσαι την μια Κυριακή και να ανυψώνεσαι την επόμενη. Μια στο έρεβος και μια στην λάμψη του φωτός!

Αυτό το ποδόσφαιρο, φωλιάζει στις καρδιές όσων το έζησαν αλλά και στην ατμόσφαιρα. Ο ιδρώτας και το αίμα που χύθηκαν μέσα στα σχολεία, στα τοπικά γήπεδα, στα στενάκια των συνοικιών, είναι ο έρωτας στην πιο καθάρια του μορφή. Το παρών στην πιο γοητευτική του έκφανση! Το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο, δεν μπαίνει στα πλαίσια της αποστείρωσης, της λογικής, μα μιλάει εκ βάθους καρδιάς από τα σπλάχνα των παιδιών που το αγάπησαν, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο! Αγκαλιάζει τον καθέναν, διότι ο καθένας έχει σημασία σε τούτον τον κόσμο! Το ποδόσφαιρο των αλανών, των τοπικών τουρνουά ή των σχολικών αθλητικών ημερών, είναι ένα από τα πιο φινετσάτα, αλήτικα (με την έννοια της παλληκαριάς) και αδαμάντινα στοιχεία που έχουν απομείνει, σε μια κοινωνία που συνεχώς μεταλλάσσεται σε τερατώδη καταναλωτικά σύνολα, αντί σε ευγενέστατους και λειτουργικούς πολίτες, οι οποίοι μέσα από την αγνότητα και τον ρομαντισμό, διδάσκονταν κάποιους βασικούς και θεμελιακούς κανόνες στην ζωή! Κι' αυτό περνούσε από διάφορα στάδια.

Κάποιοι μέσω αυτού είτε διδάχθηκαν και βελτιώθηκαν. Κάποιοι απλώς καθρεφτίστηκαν από τα παιδικάτα τους και επιβεβαίωσαν το κάτοπτρο! Άλλοι πάλι, ήταν, είναι και παραμένουν, ο χαρακτήρας και η πηγαία τους αλήθεια! Χωρίς αυτό να σημαίνει πάντως, ο,τι με σκληρή εργασία δεν μπορούσε να αλλάξει. Όμως αυτή ήταν μια διαδικασία τεράστιας αυτογνωσίας και εσωτερικής κατάδυσης. Όπως και να 'χει, το ρομαντικό ποδόσφαιρο της αλάνας, έκανε την δουλίτσα του.

Όλοι μας θα θυμόμαστε εκείνους που δεν γνώριζαν να χάνουν. Τους λεγόμενους με τον όρο της αλάνας ως ''τσάτσους''. Ήθελαν με κάθε τρόπο να κερδίζουν! Αν για παράδειγμα ήταν πιο μεγάλοι, πιο ογκώδης, πιο ''μάγκες'', οι υπόλοιποι χρειαζόταν να κάνουμε τουμπεκί, απλά και μόνο για να μην ασκηθεί πάνω μας η εξ-ουσία των κατόχων αυτής και βρεθούμε δαρμένοι. Άρα, καταλαβαίνουμε, πως το ποδόσφαιρο της αλάνας, ξεγύμνωνε και αποκάλυπτε τον χαρακτήρα όλων μας και καθρέφτιζε εμπράκτως το ποιόν του καθενός μας και στην προσωπική του ζωή -κατά σημαντικό ποσοστό- ! Αν στο διάβα του καθενός είχε ληφθεί μέσω αυτής της διαδικασίας το απαραίτητο γνώθι σαυτόν, τότε όλοι θα είχαν την ευκαιρία ωριμάζοντας, να εργαστούν πάνω σε κάποιες εμμονές ή δυσλειτουργίες τους. Το συγκεκριμένο ''σχολείο'', παρείχε σε όλους μας αυτό το δικαίωμα. Γιατί αυτό το ποδόσφαιρο, ίσως ήταν ένα απ' τα μεγαλύτερα σχολεία που περάσαμε! Σχολείο που μας έκανε σημαντικούς με πρόσβαση στην αυτοβελτίωση! Απίστευτα ζωογόνο και διδακτικό. Με τα χρόνια, αυτό το σχολείο έχει αρχίσει να χάνεται. Η παιδεία του έχει αντικατασταθεί με ανούσιους χρόνους που εγκλωβίζουν τα νέα παιδιά, μη επιτρέποντάς τους να παίξουν ελεύθερα δίχως επιτήρηση (κυρίως στα μεγαλοαστικά κέντρα). Η σκληραγώγηση μέσω των κανόνων του, μεταλλάχθηκε σε απλούστευση και στρατιωτική ρουτίνα, βαρετή και δίχως την έκπληξη της ιερότητας του αγνώστου.

Ο χρόνος είναι μετρημένος και η αυτοματοποίηση απήγαγε τον έρωτα!

* Ζητείται απελευθερωτής!

Γι' αυτό είναι αναγκαίο, όλα όσα προαναφέραμε και πολλοί έχουμε βιώσει ως εμπειρίες ζωής, να μην σταματήσουν ποτέ να ταξιδεύουν. Έστω και πέντε, δέκα παιδιά να γοητευτούν στις σημερινές συνθήκες από αυτό, είναι κέρδος. Όχι κέρδος για εμάς, αλλά κέρδος για το επαναχτίσιμο του κοινωτικού βίου των επόμενων γενιών! Του κοινού μας μέλλοντος δηλαδή! Το ποδόσφαιρο των αλανών, δεν είναι απαραίτητα το μόνο στοιχείο που μπορεί να προσδώσει κάποια αλλαγή, αλλά είναι κι' εκείνο ένα σημαντικό θεμελιακό πετράδι στο χτίσιμο ενός νέου οικοδομήματος.

Για όσους ακόμη ρομαντζάρουν και φλερτάρουν με αυτό το ποδόσφαιρο, σίγουρα είναι ευκόλως κατανοητό ο,τι η κοινή έννοια ''κάνεις το χόμπι σου και μόνο, μην σκας, δεν πληρώνεσαι άλλωστε'', καταρρίπτεται ολοκληρωτικά. Για κάποιους, το ποδόσφαιρο είναι στάση ζωής. Ηθική όψη απέναντι στα πράγματα. Και είναι όλη η ζωή τους! Δεν είναι χομπίστες, ούτε απλά ''σκοτώνουν'' τον χρόνο τους για να περάσει η ώρα με μια μπάλα. Λάθος τεράστιο. Για εκείνους τους ρομαντικούς τύπους, το ποδόσφαιρο είναι μια κατάσταση εμπειρίας, αυτογνωσίας, κριτικής ικανότητας, ευφυΐας, αλλά και διαλογισμού. Είναι το συμπληρωματικό συστατικό της εξάσκησης με τον βαθύ και εσωτερικό τους κόσμο. Είναι αλληλεγγύη, πολιτισμός, ανθρώπινη χειραψία, επαφή και χαμόγελο!

Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να ξεχάσει, πως πριν αυτονομηθεί ώστε να αποκτά τα χρήματα που χρειάζεται απ' την εργασία του (για να λάβει τα επιούσια), κάποτε δεν είχε άλλο όνειρο παρά μόνον τα ποδοσφαιρικά παπούτσια; Ίσως και να στερήθηκε άλλα, πιο απαραίτητα, όμως εκείνος απ' τα χρήματα στα κάλαντα μάζευε φασούλι το φασούλι για να τα αποκτήσει!

Ποιος θα ήταν δυνατόν να σβήσει, την πρώτη ομάδα που φόρεσε την φανέλα της; Ποιος θα γινόταν να μην θυμάται τον ήχο των διχτυών όταν σκόραρε ή του δοκαριού όταν η θεά δεν κατέληγε στα δίχτυα; Πως να σβήσει κάποιος, όλα αυτά τα εναλλασσόμενα συναισθήματα, που η ρομαντική όψη του ποδοσφαίρου του πρόσφερε; Πως να ξεχαστούν οι συγκινήσεις, τα δάκρυα, τα χαμόγελα, τα πανηγύρια με τους φιλάθλους του σωματείου του ή οι αποδοκιμασίες απ' τους φίλους του σωματείου της αντίπαλη ομάδας; Αδύνατον και απίθανον!

Έτσι, εν κατακλείδι....

Για τους ρομαντικούς των στείρων εποχών που διανύουμε, αυτό το ποδόσφαιρο, είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό χόμπι! Είναι κομμάτι από τα κύτταρά τους!

Είναι εύρυθμος χτύπος από την καρδιά τους!

Ο παγκόσμιος Μίκης Θεοδωράκης, δεν χωράει σε στεγανά...

Ο Μίκης Θεοδωράκης, σήμερα 2 Σεπτέμβρη του 2021, αποχαιρέτησε το γήινο πεδίο και κίνησε να βρει φίλους, ποιητές, ιερούς στοχαστές, τραγουδοποιούς και συνθέτες που μαζί τους ονειρεύτηκε έναν πιο όμορφο και δικαιότερο κόσμο... Ο Μίκης εδώ και κάποιες ώρες, δεν βρίσκεται ξαπλωμένος εκεί στο σπίτι του, με την κουβερτούλα και το καροτσάκι που συνόδευαν τα τελευταία του χρόνια... Πλέον το σώμα του, έγειρε ακόμα περισσότερες μοίρες και ξάπλωσε στο κρεβάτι της χωροχρονικής μηχανής που θα τον μεταφέρει στο πέρασμα του άχρονου και άχραντου φωτός. Σε αυτό το ταξίδι, της αθάνατης ψυχής! Εκεί κάπου στο σύμπαν, σήμερα τα αστέρια δημιουργούν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη με τα δικά τους ηλεκτρικά δάκρυα που στάζουν επάνω στην γη του πολιτισμού, της μουσικής παιδείας, της καλαισθησίας και.. της απαγγελίας... Αυτά τα δάκρυα, ας είναι τα μελλοντικά απανθίσματα γνώσης για τις γενιές που θα 'ρθουν να ζήσουν σε έναν τόπο που μονίμως κατακρεουργείται από εγχώρια αλλά και εξωτερικά συμφέροντα. Ας είναι αυτά τα δάκρυα, τα απαυγάσματα μιας αλλαγής κοινωνικής και κυρίως συνειδησιακής που θα λάβουν ευλαβικά τα παιδιά μας, ώστε να ανατραπεί η υπάρχουσα συνθήκη πολυετούς κρίσης στον τόπο, που δεν έχει να κάνει μόνον με την οικονομική ή την υγειονομική που διανύουμε σήμερα, αλλά έχει να κάνει με την πολιτισμική, την αξιακή και πνευματική κρίση στην οποία έχουμε περιέλθει ως έθνος εδώ και πάρα πολλά χρόνια!

Σήμερα η υποδοχή στον τεράστιο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, θα είναι ευπρεπής και αντάξια του έργου που πρόσφερε, όχι μόνον εντός των συνόρων... Ο Μίκης Θεοδωράκης, ήσαν (είναι και θα είναι) παγκόσμιος! Το έργο του απέκτησε μια απέραντη οικουμενικότητα, η οποία μίλησε για την Ελλάδα (το φως της, τις εύκολες, τις παράξενες, αλλά και τις δύσκολες εποχές της) ως τα πέρατα της Γαίας... Αυτό το οικουμενικό εμβατήριο, είναι σπουδαίο που αγκαλιάστηκε από όλο τον κόσμο μας. Η λαμπροσύνη και η εμβέλεια της μουσικής του Μίκη, έλαμψε και εν τέλει φώλιασε σε κάθε καρδιά ανήσυχου και επαναστατικού πνεύματος. Έγινε δάδα και φάρος αντίστασης.

Γιατί αυτός είναι ο μέγιστος Μίκης...

Ασύνορος με βαριές παρακαταθήκες σοφίας, ενωτικός, ρομαντικός, κάποιες φορές πύρινος και ενάντια στην αρρωστημένη ''ταμπελοποίηση'' που πλήττει τα τελευταία χρόνια την χώρα, άρα μοιραία και διχαστικός... Κατακρίθηκε σε πολλά σημεία της ζωής του, για αποφάσεις και κυβερνητικές θέσεις που κατείχε! Κατακρίθηκε που πολιτεύτηκε και συμμετείχε σε καυτά ζητήματα της Ελλάδας... Τον αποκάλεσαν εντεταλμένο, βαλτό, ευνοημένο απ' την Χούντα με χρήματα. Πιστώθηκε ''προδοτικές κορόνες'', από εκείνους που πάντοτε ως συνεργάτες των Ναζί και ως εγχώριοι ξεπουλημένοι, έπαιζαν τον βρώμικο και ύπουλο ρόλο του Κωλλετισμού και της μισθοφορικής κουκούλας σε τούτα τα πανάγια χώματα, ώστε να διαβάλουν κάθε πατριωτική τάση ή γέννηση σπίθας που θα παρέσυρε κι' άλλους αγωνιστές στην μάχη προς της ''ελευθεριάς το φως'' όπως έλεγε και στο μεγάλο τραγούδι του...

Κατακρίθηκε για την στάση του απέναντι στην ντροπιαστική Συμφωνία των Πρεσπών το 2018, όταν ύψωσε τότε στο Σύνταγμα την σημαία της Ελλάδας και χαιρέτησε τους παρευρισκομένους στην συγκέντρωση. Και τι δεν άκουσε τότε, όπως θυμόμαστε... Τον είπαν ''φασίστα''. Τον είπαν ''ακραίο''. Τον είπαν ''εξτρεμιστή''. Άλλοι, είπαν πως ξεμωράθηκε τώρα στα γεράματά του και δεν ξέρει απλά τι λέει. Εκείνος όμως, όχι μόνο γνώριζε και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε, αλλά σαφώς και γνωρίζοντας το ζήτημα του Σκοπιανού πολύ καλά, γρήγορα αντιλήφθηκε τις παγίδες που τα δόλια αρπακτικά των επικυριαρχικών συμφερόντων είχαν στήσει, σε μια μακραίωνη και πονεμένη ιστορία για την Ελλάδα. Είπε τότε, εκείνο τον κρίσιμο Ιανουάριο: ''Φθάσαμε στο θλιβερό σημείο να απολογούμεθα για τον πατριωτισμό μας''... Ναι, το είπε ξεσηκώνοντας θύελλες αντιδράσεων (θετικών και αρνητικών). Τι σημασία όμως έχουν αυτά; Ο ίδιος, παραδέχθηκε δικά του λάθη, κάνοντας κάτι που οι επαγγελματίες ''αριστεριτζήδες'' δεν κάνουν ποτέ... Αυτοκριτική...

Πήρε έτσι την ολική ευθύνη στην πλάτη του, ώστε να επωμιστεί το βάρος της ανέντακτης οπτικής και αντί να κωφεύει μπροστά στο στυγερό αυτό γεωπολιτικό έγκλημα κατά της πατρίδας του, βγήκε με παρρησία να υπερασπιστεί την Χώρα και την πλειοψηφία του λαού της (την οποία φασιστικά δεν λογάριασε η τότε ''αριστερή'' κυβέρνηση Τσίπρα), βροντοφωνάζοντας το ΟΧΙ απέναντι στους κυβερνητικούς προύχοντες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τις δρομολογημένες αποφάσεις υπογραφών που είχαν ήδη παρθεί...

Και τότε ήταν που έσπασε το φράγμα των στεγανών, του κομματικού και ιδεολογικού ταγισμού, που το σύστημα θέλει να συντηρεί ώστε να ελέγχονται τα χειραγωγούμενα πλήθη και να καταδεικνύουν πάντοτε με μια ''μαρκίζα'' που τρεντάρει ανά εποχή, κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να δει ολιστικά και πίσω απ' τις βιτρίνες, κάνοντας χρήση της απλής λογικής και αποκτώντας κριτική σκέψη πέραν των δογματισμών. Αλλά τι τα θες Μίκη Θεοδωράκη; Δεν χώρεσες και ούτε ποτέ θα χωρέσεις σε στεγανά, διότι ήσουν ταξιδευτής. Αθεράπευτα ρομαντικός, στοχαστής, με μια μουσική παιδεία και γνώσεις, που δεν χωρούσαν μέσα σε μικρόνοες ανθρώπινες κατασκευές. Ήσουν (και είσαι) ένας άνθρωπος έξυπνος, με πηγαίο χιούμορ, σπουδαίο λόγο, πλημμυρισμένος από έρωτα και αγάπη για την ύπαρξη, την ελευθερία, το δίκαιο και την ζωή!

Οι νότες συνόδευσαν την ζωή σου, ακόμη και όταν εκείνη φάνταζε μονότονη και βρισκόταν εξορισμένη, βασανισμένη και φυλακισμένη. Η αδιόρατη πνευματική και καλλιτεχνική φλόγα έκαιγε μέσα στα σωθικά σου, αλλά και σε όλων των συντρόφων σου, που λαχταρούσαν να ανατείλει της δικαιοσύνης ο νοητός ήλιος πάνω απ' την ταλαιπωρημένη και χιλιοβασανισμένη Ελλάδα. Κωμβικέ άνθρωπε. Τραγούδησε ένα ολόκληρο έθνος στα χείλη του, τα τραγούδια σου που σήμαναν εναρκτήριο λάκτισμα εξέγερσης, οδηγό για ενδεχόμενες μελλούμενες εθνικές ταπεινώσεις... Ταπεινώσεις που πάντοτε ξεκινούν από εμάς, οι οποίοι προσαράζουμε στου χθες τους αγώνες και τις νίκες, μα ποτέ δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας για να αγωνιστούμε στο σήμερα, με αποτέλεσμα να ηττούμαστε πανηγυρικά και αποκαρδιωτικά. Έχοντας πάντα ως σημαία και στέμμα την αδιανόητη αυτή ''περηφάνια'' για τα σκήπτρα των προγόνων μας, νομίζουμε πως αυτά θα μας σέρνουν κιόλας σε άχραντα πεδία ύπαρξης, ώστε να περιμένουμε κάποιο ''θαύμα'' ή κάποιον σωτήρα που θα ''ασπαστεί'' όλον αυτό τον πλούτο για να μας ''σώσει''...

Τι να πει κάποιος για την σπουδαία κληρονομιά που αφήνεις πίσω σου; Για τις μουσικές, τα λόγια, τις συνεργασίες, για τα πανάξια βραβεία και νόμπελ που σου δόθηκαν; Μα και να μην σου είχαν δοθεί, αυτό δεν θα σήμαινε στην ουσία τίποτα, αν αναλογιστούμε την έκταση που έλαβε το έργο σου. Τι να πει κάποιος για την ζωή που αφιέρωσες στην αντίσταση; Τι να πούμε για την αέρινη παρουσία σου και για την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία σου που σε έθεσαν ως και σήμερα, αυτό που (θέλω να πιστεύω) θα θυμόμαστε για πάντα; Παγκόσμιε, Μίκη Θεοδωράκη... Εσύ δεν χωράς σε στεγανά... Και ξέρεις κάτι; Σήμερα δεν έφυγες μόνο, μα ήρθες ξανά! Μέσα στην τεράστια αναδρομή που εδώ και κάποιες ώρες πράττουμε πάνω στο έργο και την ζωή σου, ήρθες ξανά και επαναπροσδιόρισες την ανάγκη για συνοχή, ένωση και σύμπνοια σε αυτές τις επικίνδυνες και περίεργες εποχές που βρισκόμαστε... Θύμισες πως πάντοτε, οι σκοποί των εξουσιών που επικαλούνται το ''κοινωνικό καλό'' δεν είναι καθάριοι και έντιμοι... Σήμερα έδωσες ξανά νόημα και πνοή, έδωσες βαθιά ανάσα κουράγιου, στην Ελλάδα του φωτός που αγάπησες και για εκείνην έγραψες μουσική και τραγούδησες... Φώναξες ΟΧΙ και πάλι... Κίνησες την εσωτερική μας ανησυχία (η οποία είχε μετατραπεί σε ηλιθιότητα και καθεστηκυία), ώστε να ξεσκουριάσει επιτέλους απ' την ακινησία και να σηκωθεί να διεκδικήσει ακόμη και το αυτονόητο... Την στοιχειώδη ελευθερία της... Σήμερα, ναι! Μας έριξες τόσο γερά χαστούκια, που δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε ποτέ, μα να μας γίνουν καθημερινό ψωμί και νερό... Μια καθημερινή υπενθύμιση...

Αυτός ήταν ο Μίκης... Ένας άνθρωπος με ευαισθησία, αδυναμίες, τρωτός, καλαίσθητος και λεβέντης, μα πάνω από όλα ευγενής και γλυκός... Ένας άνθρωπος και καλλιτέχνης άξιος, αληθινός, μα και όπου χρειαζόταν πέρα για πέρα τσαμπουκάς. Ένας άνθρωπος με 10 σε όλα του. Και στα σκότη και στο φως του! Ταυτοχρόνως θεϊκός μα και θνητός... Και στα λάθη και στα ορθά του... Πράγματα που ο ίδιος όμως αποδέχθηκε και παραδέχθηκε, ορθώνοντας το ανάστημά του απέναντι σε δικές του λάθος ή ορθές επιλογές, που ήταν συνυφασμένες με την χώρα που κατοίκησε και λάτρεψε με την καρδιά του ως και σήμερα.

Ως τελευταία του επιθυμία πριν αποσπερίσει, ήταν να τον θυμάται ο κόσμος ως τον Μίκη Θεοδωράκη, τον κομμουνιστή... Ίσως πολλοί, έτσι να τον θυμούνται... Κάποιοι άλλοι πάλι, θα τον θυμούνται ως τον Μίκη Θεοδωράκη, σκέτο. Χωρίς προσδιορισμούς και ιδιότητες... Τον Μίκη με εκείνο το φλογισμένο βλέμμα της ανατροπής, που κέρναγε ποτήρια αθανασίας μέσα στα πιο χαραδρωτά σημεία της ψυχής των ανθρώπων, που για καιρό είχαν μείνει άφλογα και άφωτα... Τον Μίκη που ο λόγος του, γινόταν τρεχούμενο νερό και ξεδιψούσε τις ανθρώπινες στερεμένες πηγές...

Ας διευθύνει πλέον, τις ορχήστρες στους ανθώνες του παραδείσου!

Θρύλε, Μίκη Θεοδωράκη.... Σε ευχαριστούμε για όλα...

Καλόδρομος και καλοτάξιδος στο αέναο φως!

Το πέρασμά σου να είναι στρωμένο με ηλιανθούς...