Στον κυρ Μανώλη, τον κελευστή...

Ο κυρ Μανώλης ο τρανός,
απο την Σαντορίνη.
Στην εισβολή εβρέθηκε,
την εποχήν εκείνη.

Τότε στην Ο.Υ.Κ. ήσανε,
κι' όταν γι' αυτήν μιλάει.
Βουρκώνουνε τα μάτια του,
η γης δεν τον χωράει.

Στην Κύπρο όταν μπήκανε,
στρατεύματα εσπευσμένα.
Μου το' πε ο,τι ήτανε,
όλα συμφωνημένα.

Οι κυβερνήσεις απ' την μια,
αλλά κι απο την άλλη.
Κάθε φαντάρου παίζανε,
σε σκάκι, το κεφάλι.

Όμως τότε που να' ξεραν,
τους πότιζαν με μένος.
Μυαλό εθνικό, μίσος στυγνό
μα ποίος ο νικημένος;

Στάσου δυο λόγια να σου πω,
κι' ίσως να βρείς μιαν άκρη.
Κύπρο - Ελλάδα χώρισαν,
σαν ξένες μες τον χάρτη.

Και μιαν εγγυήτρια δύναμη,
όπου την λεν Τουρκία.
Βρήκε κι' εκείνη αφορμή,
να μπει στην σκευωρία.

Ήταν εκεί που αρχίνησε,
υποβρυχίαν διαμάχη.
Κι ο κυρ Μανώλης δέχθηκε,
λεπίδα στο στομάχι.

Εστάθηκε όμως όρθιος,
μαζί με άλλους δυο.
Οι άλλοι τριάντα τέσσερις (34),
στην μάχη είπαν αντίο.

Γύρισε με το τραύμα του,
πολλά νοσοκομεία.
Σαν το λιοντάρι πάλεψε
και την αιμορραγία.

Μέχρι που τα κατάφερε
και όρθιος εσηκώθη.
Μεγάλη φέρει λεβεντιά,
φωνάζει ακόμα το ''όχι''.

Πάνω του όποτε τον δω,
μπλούζα των Ο.Υ.Κ. φοράει.
Κι' αν κάποιοι τον εξέχασαν,
εκείνος δεν ξεχνάει.

Χρόνια πολλά επεράσανε,
θαρρώ τριάντα πέντε (35).
Στην Θήρα τον τιμήσανε,
έστω στο παρά πέντε.

Κι' αν του 'δωσαν παράσημα
κι' ανδρείας χρυσό βραβείο.
Δεν θα' πρεπε να στέκουνε,
μονάχα στο αριστείο.

Αλλά να τον διδάσκουνε,
αυτό του πρέπει μόνο.
Κι' όχι να τον θυμίζουνται,
μια φορά τον χρόνο.

Ο κυρ Μανώλης κελευστής,
αγωνιστής γενναίος.
Βύθισε το ''Μιτάτ Πασάτ''
ωσάν ''Κανάρης'' νέος.

Τον ύμνησε ο Μακάριος,
και οι Κύπριοι αδελφοί μας.
Καλιά τον ξέρουνε εκεί,
παρά εδώ στο νησί μας.

Καταθέτης των στεφανιών,
αυτή πάντα την μέρα.
Τούτο ζητούσε μοναχά,
να γιάνει την μαχαίρα.

Το δυο χιλιάδες το εννιά,
γίνηκε το όνειρό του.
Στην Κύπρο εταξίδεψε,
εις μνήμην των αντρών του.

Μια ημέρα όπου σταμάτησε
και μου 'λεγε διηγήσεις.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα,
χωρίς παρεξηγήσεις.

Αν άξιζε που έδωσε
και την ζωή του όλη.
Για τα δόλια συμφέροντα
του καθενός κ@ρι@λη.

Κι' εκείνος μου απήντησε,
ορθά αποφασισμένος:

''Μόνο για όσα αγωνίστηκα,
είμαι ευτυχισμένος''.

Μα η αντίφαση η σκληρή,
στο σήμερα ηττημένος ...

''Καλύτερα να' μουν νεκρός,
παρά ταπεινωμένος''.

Ελάχιστος φόρος τιμής, σε έναν εν ζωή ήρωα...
Τα πιο αληθή ''αριστεία'', είναι εκείνα που χαράζονται
στις καρδιές, στις μνήμες των ανθρώπων
και στις ιστορήσεις που θεμελιώνουν την ελευθερία...

| 08/08/17 |