''Φωσάκια'' ...

Φωσάκια είμαστε μικρά
ευαίσθητα κι' αλλοπαρμένα.
Εισχωρούμε στην γκριζάδα μόνοι.
Αγωνιζόμαστε -το υπέρ δύναμιν- .

Οπλισμένοι λαμπιόνια,
σιμώνουμε άοπλοι.

Αδίστακτα γλυκά ονειροθρεμμένοι
περικυκλωνόμαστε απο περιπολίες
κοινωνικών ''νομικών'' πλαισίων.

Που να βρούμε λίγη ξαστεροσύνη
και που γόνιμο έδαφος ονείρων;
Πρόσφορο που να πιούμε ανάγνωσμα;

Ανθρώπινες καταιγίδες υποκρισίας
ποτίζουν τα χωμάτινα άνθη
μαραίνοντας τα λουλουδιστά πυρώματα
που φως καρτερούν κι' αέρα με ύδωρ.

Φωσάκια είμαστε ή είσαστε κι' άλλοι είναι.
Εν' τέλει μας σκοτώσανε
ή ακόμα είμαστε όρθιοι;

Τα χέρια αν ενώσουμε
η λάμψη θ' απλωθεί.
Το λίγο νόημα θα αποκτήσει

Κι' ας είναι και για λίγο.

Ανέντακτος

Απ' την συλλογή ποιημάτων,
''Το εκατόφυλλο των ονείρων''