Το τέλος ενός απόδημου ταξιδευτή...

Εκεί στους γινομένους πρόποδες

ενός πληγιασμένου βουνού,

που ντύθηκε μέρες πρίν

τις πράσινες φορεσιές του...

Ιστορία διαδραματιζόταν....

Κάτω-κάτω στον κάμπο, ένας τρομαγμένος ταξιδευτής

ανεβάζει παλμούς και γρηγορεύει το βήμα του.

Ψάχνει (επί ματαίω) κλαδί να ξαποστάσει,

που του στέρησε ο αχόρταγος φονιάς.

Τα καμιόνια βαρούσαν ασταμάτητα,

μια σφαίρα τον πήρε ξώφαλτσα στην κλείδωση....

Παραδίπλα στην λίμνη του θανάτου, φωνές.....

Είκοσι-τριάντα σύντροφοι, τραγουδούν για λευτεριά!

Εσώκλειστοι σε φυλακές, ανάσταση αναγγέλουν...

Πίκρα, πόνος, βασανιστήριο....

Τρεμάμενος, για λίγο κοντοστέκεται

πάνω σε μια μαύρη πέτρα, -σαν σε σημάδι πένθους- ....

Παρατηρεί τους άλλους στην φυλακή και συλλογάται,

πως κάτι, σίγουρα, έχει αλλάξει...Στενάχωρος τινάζει

τις κουρασμένες του φτερούγες και η δίψα του μεγαλώνει....

Η πληγή σιγοτρέχει το πορφυρό ρυάκι του μισεμού

κι' εμπρός, στο μέσον των κλαδιών, διακρίνει την πηγή....

Δίπλα ένας σύντροφος μόνος και γύρω τροφή...

Κινά πορεία κατά κει με μιαν άσβεστη επιθυμία!

Προσαράζει σε κλαράκι! Ο διάλογος συνεχίζεται,

μα οι φωνές και τα νοήματα διαβρώνονται

από τον πόνο και την ανάγκη μιας δροσοσταγόνας...

Δεν ακούει... Ο κίνδυνος εν' όψει...

Δελεάζεται ο τραυματισμένος ταξιδευτής,

βουτώντας στην λιμνούλα....

Προσφερόταν και η νηνεμία ακόμη!

Ξάφνου τα δίχτυα τον τυλίγουν,

εγκλωβίζοντάς τον.

Ήταν πλέον αργά...

Δεν θα ζούσε πολύ...

Γιγαντιαία γκριζωπά πρόσωπα,

αφού πρώτα τον συνέλαβαν,

διέκριναν το τραύμα και διαμήνυσαν

δικαστικό πόρισμα θανάτου:

''Αν δεν ήταν τραυματίας, φυλακή.

Αφού όμως είναι, θάνατο...''

Ο απόδημος ταξιδευτής, ξεψύχησε μπροστά στα μάτια

των αμίλητων συντρόφων του....

Τον έσφιξε η λερωμένη χειραγχόνη,

πετάχτηκε το πτώμα του στον γκρεμό

κι' ακόμα μια θυσία, πέρασε απαρατήρητη!