άλλοι καθόλου πάλι.
Τον Μάρκο τ' άγιο παιδί,
που είν' λεβεντιά μεγάλη.
Στον Πύργο μέσα τριγυρνά,
κι' όλους τους αγαπάει.
Κι' ο,τι του εζητήσουνε,
χατίρι δεν χαλάει.
Ο Μάρκος πάντα γελαστός,
πρόθυμος και εργάτης.
Καλιά που είναι κουζουλός,
παρά να' ταν αυτάρκης.
Και φυσικά το κουζουλός,
με την καλή την έννοια.
Κι' όχι αυτή που δίνουνε,
τα ''λογικά'' ξεφτέρια.
Από παλιά στα γήπεδα,
εις όλων των Κυκλάδων.
Των αθλητών ο φροντιστής,
σημαντικός παράγων.
Σαν την μητέρα φρόντιζε,
τους παίκτες της ομάδας.
Κι' ήσανε ο δωδέκατος,
παίκτης της ενδεκάδας.
Κι' ακόμα μέχρι σήμερα
και τώρα που μιλάμε.
Αξία μένει σταθερή,
χρόνια δεν τον λυγάνε.
Όλη η ζωή του αθλητική,
δίχως έννοιες, σκοτούρες.
Του αρέσουν τα πειράγματα,
κάνει κι' όλο καζούρες.
Τα καλοκαίρια επιτελεί
και τροχονόμου ιδιότης.
Ρυθμίζει όλη την κίνηση,
μες το χωριό είν' ιππότης.
Παρά την ζέστη μένει εκεί
με κέφι και με μπρίο.
Και την σφυρίχτρα του ηχεί,
σαν δει το λεωφορείο.
Άλλοτε πάλι θα τον βρεις,
στα έθιμα μπροστάρη.
Να βοηθά να τελεστούν,
σ' όλα του παλικάρι.
Κούρος το παρατσούκλι του,
διόλου όρος τυχαίος.
Αφού ωσάν τον έφηβο,
κινείται πάντα νέος.
Μικρού παιδιού έχει καρδιά,
την δίνει δίχως τόκους.
Κι' όποιοι την εκμεταλλευτούν,
ου ε κι' αλίμονό τους.
Άλλωστε ισχύει το ρητό,
μα όχι από συνήθεια.
Από παιδί κι' από τρελό,
μαθαίνεις την αλήθεια.
////////
''Στον Μάρκο τον Κούρο, τον γενναιόδωρο, τον ανοιχτόκαρδο''
Ανέντακτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου